# - A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z
Son Haberler
Anasayfa    /    Kritikler
XENTRIX – Bury the Pain
| 13.06.2019

Orta şekerli.

Metal dünyası harika gruplarla dolu. Bazıları herkesçe biliniyor, bazıları belirli sebeplerden dolayı geri planda kalıyor. Bugün bu grupların geri planda kalanlarından birini konuk ediyoruz. 1988’de kurulan ve 1989’da çıkan “Shattered Existence” ve 1990’da çıkan “For Whose Advantage?” ile İngiltere’nin thrash metale hediyesi olarak görülen XENTRIX, ne yazık ki o a kadar da büyük bir etki yapamamış ve bilenin bildiği thrash metal cevherlerinden biri olmakla yetinmişti.

1992 ve 1996’da çıkardığı 2 albümle vasatı aşamayan XENTRIX, 1996 çıkışlı “Scourge”dan 23 yıl sonra yeni albümü “Bury the Pain” ile geri döndü. Thrash metal gruplarının geri dönüşü, bildiğimiz gibi metal adına 2000 sonrasının en popüler fenomenlerinden biri. Bunlardan bazıları harbiden hayvan gibi dönüşler yaparken, bazıları da “biz de dönmüş olalım” tadında, olmasa da olur dönüşler yapıyorlar.

XENTRIX’in 23 yıl aradan sonraki geri dönüşü, bunların ortalarında duran ve akıl almaz bir şey sunmasa da grubun değerini eski nesillere hatırlatan, yeni nesillere gösteren bir yapıda. Mükemmel ilk iki albümünde sürekli değişen riflerle bezeli, yaratıcı ve dinamik bir thrash metal sunan XENTRIX, kimi kadro değişikliklerine de gittiği dönüş albümü “Bury the Pain”de eski karakterini daha modernize edilmiş bir karakterle sunuyor.

Bu değişikliklerin en önemlisi, ilk iki albümdeki vokalist/ritim gitarist Chris Astley’nin yerini bu albümde Jay Walsh’un almış olması. XENTRIX ilk iki albümünde vokal namına aşırı derecede karakteristik, “ZENTRİKS İŞTE BU VOKALDİR ULAĞNN!!” tarzı bir duruş benimsemediğinden, Walsh’un vokalleri de grubun bu daha yeni nesil thrash metal kimliğine gayet iyi şekilde oturmuş.

Burada esas soru, XENTRIX’in bu yeni nesil thrash metal kimliğinin gerekli olup olmadığı.

“Bury the Pain”e baktığımızda XENTRIX’in ilk iki albümünün old-school havasından ziyade, güçlenen prodüksiyon ve kayıt teknolojilerinin de etkisiyle daha çağdaş bir sound’a kaydığını görüyoruz. Grup güçlü gitar sound’u ve daha groovy anlayışı sayesinde akıllara TESTAMENT’ı, yer yer LAMB OF GOD’ı, belli oranda ANNIHILATOR’ı ve “Killing Peace” sonrası ONSLAUGHT’u getiren bir thrash metal sunuyor. Bu bir eleştiri değil, zira adamlar 23 yıl beklemiş ve böylesi bir geri dönüşte ne yapacakları tamamen kendilerini ilgilendirir. Elbette “For Whose Advantage? II”yi de yapma yoluna gidebilirlerdi, ancak onlar güne uymayı seçmişler.

Bu durum bir yandan XENTRIX’in güne ayak uydurmasını sağlarken, bir yandan da biraz “herkes gibi” olmasını sağlamış. Türleri farklı olmasına rağmen mesela bir SATAN, geri döndükten sonra da eski karakterini korumuş ve sayısız yeni hayran kazanmıştı. XENTRIX’in thrash metali ise, özellikle de ilk iki albümünün kalitesi ve farklılığı düşünüldüğünde biraz fazla muadili olan bir portre çiziyor. Albümü dinlerken rahatsız eden, kulağa batan hiçbir şey yok, her şey tertemiz, cayır cayır çalınmış.

Ancak şarkıların uzun ömürlü olup olmadıkları noktasında biraz durup düşünmek gerekebilir. Kaliteli thrash metal, iyi yazılmış ve icra edilmiş besteler, dilediğiniz takdirde sizi epey bir coşturacak şarkılar. Bu sizin için yeterliyse “Bury the Pain” görevini layıkıyla yerine getiriyor. Ama yine ONSLAUGHT’tan örnek verirsem, EXODUS’tan örnek verirsem, HEATHEN’dan, ARTILLERY’den örnek verirsem, XENTRIX’in dönüşü biraz orta şekerli kalıyor.

7/10
Albümün okur notu: 12345678910 (7.04/10, Toplam oy: 23)
Loading ... Loading ...
etiketler:
  Albüm bilgileri
Çıkış tarihi
2019
Şirket
Listenable Records
Kadro
Kristian "Stan" Havard: Gitar
Dennis Gasser: Davul
Jay Walsh: Vokal, gitar
Chris Shires: Bas
Şarkılar
1. Bury the Pain
2. There Will Be Consequences
3. Bleeding Out
4. The Truth Lies Buried
5. Let the World Burn
6. The Red Mist Descends
7. World of Mouth
8. Deathless and Divine
9. The One You Fear
10. Evil By Design
  Yorum alanı

“XENTRIX – Bury the Pain” yazısına 6 yorum var

  1. deadhouse says:

    Thrash metal yok olmaya yüz tutmuş bir tür. Death ve özellikle Black metal gibi değişmeye, gelişmeye, diğer müziklerle soslamaya, harmanlandırmaya açık bir tür değil. Çok çok çaba harcanmalı günümüzde kayda değer bir Thrash metal albümü çıkarmak için. Aksi halde vasatlık, bayağılık direkt göze çarpıyor.

    obzen

    Thrash metal adına heralde son dönemde Kreator, Overkill biraz da Testament var işte iyi işler çıkaran.

  2. Raddor says:

    Müthiş buldum ben bu albümü. Her parçada kendimden geçtim. Hani utanmasam Shattered Existence kadar iyi diyeceğim. Benim kadar beğenen yok onun da farkındayım. Belki bir süre sonra beni de sıkacak onu da bilmiyorum ama ilk dinlemelerimde yeni Testament albümü dinler gibi zevk aldım. Testament diyorum çünkü yeni vokalistin sesi bana çok fazla kez Chuck Billy’yi hatırlattı. Tek eksik bulduğum albümün eski Xentrix havasından uzak olması. Onun dışında bu sene en sevdiğim albümler içinde zirvelere oynar.

  3. ironbound says:

    İsmen bildiğim fakat dinlemediğim bir gruptu, bunlar bildiğin yavru Testament yav. Tam da notunun albümü, 7 .

  4. Vırvır Cırcır says:

    albüm DAŞŞ gibi olmuş Xentrix bilenler bilir herifler bildiğin koymuş oturtmuş. Gerçekten helal olsun bilindik grupların, yıllardır gargara yapan grupların arasına sıkışıp kaldı thrash metal alemi bazı underground gruplar hariç, tabii işte warfect, violblast gibi. Ama Xentrix bildiğin dövmüş thrash’le milleti. Çok iyi albüm bence.

    Raddor

    @Vırvır Cırcır, kesinlikle. Tekrar tekrar dinliyorum. Nedense vasat bir albümmüş gibi konuşuluyor. Halbuki biraz daha dinlenmesi lazım. Bir kere şarkılar çok melodik ve akılda kalıcı olmuş. Her biri hit olabilecek derecede sağlam. Uzun zamandır böyle iyi albüm dinlememiştim. Hani Testament falan diyoruz da onların yeni albümü bu kadar iyi olabilecek mi emin değilim. Bence Xentrix döşemiş.

    Ben de istiyorum ki Waste of Space Orchestra dinleyeyim, Inter Arma dinleyeyim. Özeniyorum sağlam işler ama işte alışmamış g.tte don durmuyor. :) Bir Xentrix’imiz var. Thrash sevenler kesinlikle kaçırmamalı derim.

    Bir de albüm kapağındaki dayı For Whose Advantage? kapağındaki gülen adammış. Üniversite kampüslerinde zorla kredi kartı itelemeye çalışan herifler gibiydi. Ya ne hale gelmiş işte olacağı buydu.

Yorum Yazın

*

"Yaptığım yorumlarda fotoğrafım da görüntülensin" diyorsan, seni böyle alalım.
Pasif Agresif, bir Wordpress marifetidir.