Metal dünyasının, heavy/power/speed/thrash metal dünyasının en underrated isimlerinden biri olan HELSTAR’ın yeni albüm çıkarmasının bu kadar az etki yaratıyor olmasından dolayı bir tık üzgün, bir tık kırgın, bir tık da tepkiliyim.

HELSTAR’ın büyük çoğunluk tarafından, hatta HELSTAR dinleyicilerinin hatırı sayılır bir kısmı tarafından sadece “Nosferatu”ya indirgenmiş olması büyük saçmalık. Heavy/power/speed/thrash metalde yaratıcılık ve üst düzey müzisyenlik arayan birilerinin “Remnants of War” ve “A Distant Thunder”ı dinleyip de beğenmemesini aşırı az bir ihtimal olarak görüyorum. Buna rağmen kendisini azılı bir metal dinleyicisi olarak adlandıran bir sürü insanın bile “Remnant of ne?”, “A Distant kim?” diye düşündüğünden de eminim.

Vokalistiniz James Rivera gibi bir efsane, gitaristiniz ise thrash metal dünyasının hakkı en verilmeyen, adı en anılmayan rif canavarlarından biri olan Larry Barragán olduğunda, kadronun geri kalanı değişse bile sizden her türlü sürprizin beklenmesi olasıdır. “The Devil’s Masquerade”de de durum çok farklı değil. HELSTAR’ı HELSTAR yapan başlıca iki albümde çalan diğer gitarist André Corbin çok uzun zaman önce gruptan ayrılmış olsa da Larry Barragán öyle bir rif makinesi ki bunca yıl sonra HELSTAR’ın yine heyecan verici şarkılar yazmasını sağlayabiliyor.

2006’daki geri dönüşlerinin ardından çıkardıkları her albüme bayılmasam ve zaman zaman cepten yediklerini düşünsem de seksenlerin kokusunu sonuna kadar almış bu adamların, “daha yaşlanmadık ulan” düşüncesini kendi kendilerine kanıtlama mücadelelerinden de güç alarak yine gayet iyi bir albümle dönmüş olmaları çok da şaşırtıcı değil.

HELSTAR’ın “The Devil’s Masquerade”de özellikle “Remnants of War” ve “A Distant Thunder”daki teknik kafalara yaklaşma amacı taşıdığı belli olan üst düzey gitar becerileri isteyen riflere yer verdiğini görüyoruz. Bestelerin genel gücü bakımından albüm bu klasiklere veya “Nosferatu”ya elbette ki yaklaşamasa da yaptığı müzikte efor ve performans gerektiren 44 yıllık bir grubun 2025 senesinde böylesi tutkulu bir iş yapması da her türlü takdir edilesi.

Şarkılar, 2006’daji dönüşten sonraki albümlerin geneline kıyasla daha saldırgan, daha yırtıcı bir kafadalar. Rivera artık 65 yaşında olmasından dolayı vokallerde öyle fazla çıldırmıyor, ancak 61 yaşındaki Barragán’ın riflerinden amcamın kendini zorladığını, tembelliğe kaçmadığını çok rahat görebiliyoruz. Eğer bundan 21 yıl sonra böyle gitar çalacağımın, böyle rifler yazacağımın garantisinin verilmesi konusunda şimdiden bir yerleri imzalayabiliyorsak, getirin imzalayayım.

Heavy metal, power metal, speed metal ve thrash metal sentezinin seksenlerdeki en iyi örneklerinden bazılarına imza atan, pek çok grubun bir veya maksimum iki albümü için klasik sıfatını kullanırken, hakları verilmiyor olsa da bence seksenlerde kendi tarzında üç tane klasiğe imza atan HELSTAR’ın benle yaşıt olmasına, 44 yılı geride bırakmasına rağmen bu kadar gazla, motivasyonla dolu olmayı sürdürmesi takdire şayan. O yüzden grubun dinleyicisiyseniz bu paragrafın başındaki dört türün harmanını seviyorsanız “The Devil’s Masquerade”e şans verin derim.

Bunca övdükten sonra verdiğim not bir tık düşük gelebilir, ancak bu adamların bu albüme ancak 7 verebilmeme neden olan taş gibi bir seksenler dönemi olduğu da göz ardı edilmemelidir.