Sırf şu kapağa bakınca bile sizi rahatsız, kalıp dışı, soyutluğa savrulmuş bir şeylerin beklediğini anlayabiliyorsunuz aslında. 2020’deki “Entropic Reflections Continuum: Dimensional Unravel” acayip kafalarda bir başlangıç yapan, “Threads of Unknowing”te de gelişimini sürdüren ABD’li grup, bu kez de bana kalırsa en iyi albümü olabilecek derinlikteki “Abditum” ile karşımızda.

Önceki albümde çalan üstün insan Phil Tougas’ın (FIRST FRAGMENT, CHTHE’ILIST, FUNEBRARUM, WORM, ZEALOTRY, ETERNITY’S END, EQUIPOISE, SEROCS) bu albüm öncesinde ayrıldığı VOIDCEREMONY, genel anlamda BLOOD INCANTATION, TIMEGHOUL, THE CHASM, DEATH, DECREPIT BIRTH, IMMOLATION, STARGAZER, ATHEIST, CYNIC, WATCHTOWER gibi farklı kafadaki grupların harmanı diyebileceğimiz bir müzik yapıyor.

Gitaristler, basçı ve davulcu enstrümanlarında gayet yetkinler ve bu yetkinlik, yapılan müziğin temelindeki death metal hoyratlığıyla birleşince ortaya lafta kalmayan sofistikelikte bir şey çıkıyor. Yukarıda adını andığım grupların cerrahi dokunuşlarını, albüm kapağından da hissedilen 90’lar başındaki gizemli ve acımasız Fin death metali lezzetiyle bir araya getirdiğimizde “Abditum”un neden önüne gelen her death metal grubu tarafından çıkarılamayacağını daha iyi anlamış oluyoruz.

Sadece yarım saat süren “Abditum”daki şarkı dizilimi de yine belli bir şablon içerisinde ilerlendiğini hissettiriyor. Öncelikle albümün 7 dakikasını oluşturan 4 adet enstrümantal var. Onların yanında bir tane iki dakika altı şarkı ile 4-6 dakika arasında seyreden 4 parça var.

Şarkı sözleri açısından albümün bir konseptinin olduğu belli olsa da sözlerin soyutluğundan ötürü genel konu başlığının ne olduğundan tam olarak emin değilim. Şu tarz sözlerle karşılaşıyoruz:

“Drawn by dissonant bells, it rings six…
And on the seventh… Seven phases will spiritually erode the ethereal form,
Bringing certain and eventual corporeal dissolution”

Sözlerdeki bu soyutluk albümdeki müzikle de kusursuz şekilde bütünleşmiş ve VOIDCEREMONY bu sayede bana kalırsa en iştahlı, en tutkulu, en kendini aşma gayretinde olduğu albümüne imza atmış.

Progresif death metal dendiğinde akla gelebilecek uysallıklar, clean vokal kullanımı gibi şeyler burada bilhassa söz konusu değil. VOIDCEREMONY’nin işi gücü ince işçilik üzerinden hayvanlık yaratmak. Yeri geldiğinde BLOOD INCANTATION’ın “Starspawn”u ayarında dellenmelere, anlık coşmalara da giriyorlar, CYNIC’vari cerrah işler de yapıyorlar. Ancak nihayetinde elimize geçen gerçekten de benim diyen grubun yapamayacağı düzeyde zekâ gerektiren, cidden çok fazla fikirle dolu bir albüm oluyor. Grubun her elemanı albüm süresince gövde gösterisi yapıyor olsa da bu hiçbir zaman bir göze sokma, şov yapma şeklinde gerçekleşmiyor. Adamlar çatır çatır çalıyorlar ve siz bu bireysel performanslara değil, ortaya çıkan şarkılara odaklanıyorsunuz. Yine de tek bir kişiden bahsedecek olursam, davulcu Dylan Marks neden 2023’ten beri ATHEIST’a sahnede eşlik ettiğini burada uygulamalı olarak gösteriyor. Harbiden çok klas bir davulcu kendisi.

Açık konuşmak gerekirse bu dönem ellerimi olabildiğince yormamaya çalıştığım için yazdığım albümleri iyi albümler arasından seçmeye özen gösteriyorum. Yazmışken bari birilerinin faydasına olacak, birilerinin keşfedebileceği kalibrede grupların yeni albümlerini inceleyeyim diyorum. Ne mutlu ki bu dönemde çıkan ve zaten yazmayı planladığım albümlerin büyük kısmı da çok iyi albümlere denk geldi, bu yüzden son haftalarda incelediğim albümlere genelde yüksek notlar veriyorum. VOIDCEREMONY de bu düzeni bozmayan, belli açılardan çıtayı daha da yükselten ve yılın sonlarına çok yaklaşmışken bence yıl sonu listelerinde yer etmeyi hak eden bir albümle farkını gösteren bir albüm olan “Abditum”la 2025’in metal dağarcığını zenginleştirmeyi başarıyor. Yazıda adını andığım grupları seviyorsanız, albüm kapağının soyutluğu içinizde bir şeyleri kıpır kıpır ediyor ve “bu net iyidir ha” dedirtiyorsa, evet bu albüm net iyi. O yüzden death metalin bu karakterdeki gruplarının iyi bir dinleyicisiyseniz, VOIDCEREMONY’yi ve “Abditum”u da dinlemeden geçmeyin.