Emir Şekercioğlu

Herkesin aklında “bu albüme çok gömüyorlar ama bence haksızlık ediliyor” dediği bir ya da birden fazla albüm vardır diye düşünüyorum. Benim için mesela Morbid Angel’ın “Heretic” albümü bu kategoride başı çekenlerden. Ama öte yandan, bir de sadece sınırlı sayıda bir dinleyicinin zevkine hitap edebilen, geride kalan çoğunluk içinse kötü bir iş olduğu pek tartışma götürmeyen bir dizi albüm var. İlk bakışta bu iki kategori aslında aynı gibi görünüyor ama değil. İlk maddeye dahil olan albümler aklınıza gelebilecek en meşhurundan en bilinmeyenine dek geniş bir skalada olabiliyor. Mesela “Tomb of the Mutilated” gibi bir albüm için “abartılmış bir albüm” diyen de var. İkinci maddeye girenlerse daha çok, bilenin bildiği grupların yine bilenin bildiği albümleri arasında boy gösteriyor. Hâliyle bu ikinci maddedeki dinleyiciler için, pek sevilmeyen bir albümü sevme işi, şayet dinlediği müziği tartışan biriyse mental açıdan daha zorlayıcı olabiliyor.

İncelemeye konu olan Abigor albümü “Satanized (A Journey Through Cosmic Infinity)” işte tam bu ikinci kategoriye giren albümlerden oldu benim için. Yeni yeni derinliklerine indiğim bir grup olduğundan ötürü hem eski hem de yeni yapıtlarıyla Abigor’u tanımaya, anlamaya çalıştığım bir dönemde çıktı bu albüm karşıma. Bu durumda insan ister istemez, özellikle de diskografisi kabarık bir grubu dinlemeye başlıyorsa ne ile karşılaşacağına ilişkin bir fikir almak isteyebiliyor. Nihayetinde baktığım bazı yabancı metal müzik mecralarında albüme ilişkin ortaya konan görüş ve puanların hepsi, “Satanized (A Journey Through Cosmic Infinity)” adlı Abigor çalışmasının vasatın da altında, kötü prodüksiyonlu ve kötü bestelerle kaydedilmiş bir iş olduğunda hemfikirdi. Tabii genel durum böyle olunca ben de albümü dinlediğimde karşılaştığım sonuca şaşırdım. Çünkü yorumlara dayanarak ben esasen “About A Girl” cover’lamış Puddle of Mud gibi bir şey beklerken, karşımdaki şey neredeyse Nocturnus’un “Thresholds” albümünün black metal versiyonu olup çıktı karşıma. İster istemez “konu buraya nasıl geldi?” kafası yaşadım albümü dinleyince.

“Satanized (A Journey Through Cosmic Infinity)”, hakkındaki ağır eleştirileri hak eden bir albüm değil. Baktığım siteler arasında ilginç bir şekilde sadece The Metal Archives’da birkaç kişi – normalde yapılanın aksine – albümün hakkını vermiş. Eleştirilerin genelinde bir doğruluk payı var ki onlara da değineceğim şimdi. Fakat albümde karşılaşılan müzik ile yapılan bu eleştirilerin dozu kıyaslandığında, en azından benim gibi bir dinleyici için sonuç kaçınılmaz olarak “haksızlık” oluyor.

“Satanized (A Journey Through Cosmic Infinity)” albümü için yapılan en temel eleştiriler şu şekilde özetlenebilir:

1) Prodüksiyon kötü
2) Silenius ve T.T. bu albümde yok, beste yükü tamamen P.K. üstünde, bu da bestelerin kalite düzeyine yansımış (kötü anlamda).
3) Şarkı sözleri “cringe”.
4) Yeni vokalist kötü, Silenius’u aratıyor.
5) Bestelerin yapısı aşırı dağınık. Güzel ve yeni şeyler denenmeye çalışılmış ama iyi bir sonuç vermemiş.
6) Abigor’un “şaka” olarak yaptığı bir albüm.

Yapılan bu eleştiriler içerisinde tek makul olanları 1. ve 2. maddeler. Albümün gerçekten de cansız, kuru bir prodüksiyonu var. Ancak bu durum, dinleyiş zevkini azaltıyor mu, bu tartışmalı. Bana kalırsa azaltmak şöyle dursun, albümün genel havasıyla aşırı uyumlu tınlıyor. Silenius ve T.T. gibi figürlerin eksikliği, bilhassa öncesinde çıkmış albümlere kıyasla hissediliyor, doğru. Ama çıkıp da bu albümü “Nachthymnen” veya öncesindeki albümlerle kıyaslarsanız tabii hissedilir. Öte yandan albümün, kendisinden önce çıkmış Abigor albümlerine pek benzememesi, onun hakkında daha farklı bir mesele olabileceğini de göstermiyor mu?

“Death metal” gibi mesela… Abigor’un “en death metal” etkileşimli albümlerinden birisi (bilmiyorum, belki de teki) bu albüm olabilir esasen. “Leytmotif Luzifer” incelemesinde Abigor’un Emperor ve bazı albümler için de Nocturnus etkileşimi taşıyan bir klavye kullanımı olduğuna değinmiştim. Bu albüm nezdinde “Thresholds” dönemi Nocturnus ve “Spheres” dönemi Pestilence etkileri, black metale kıyasla çok daha dominant ilginç bir şekilde. İlk parça “The Legacy” olsun, “Battlestar Abigor” ve “Nocturnal Stardust” gibi parçalar olsun bu durumu gayet net ortaya koyuyor. Özünde bu paragrafta saydığım hiçbir albümün prodüksiyonu – “Leytmotif Luzifer” hariç – kendisinden önce gelenlerden daha iyi değil ve hepsindeki ortak nokta, kuru ve cansız denebilecek bir sound’a sahip olmaları. Fakat diğer yandan bu albümlerin hepsi, bestecilik açısından canavar gibi albümler. Son olarak, özellikle ekstrem metal türleri için “kötü prodüksiyon” meselesi tek başına geçerli bir eleştiri sebebi olamaz, en azından bana göre. Çünkü bu durumda müthiş iyi olmasına rağmen çöpe atmamız gereken sayısız albüm ortaya çıkar ki “Onward to Golgotha” gibi işler aklıma ilk gelenler.

Vokal meselesine gelirsek… “Thurisaz LiD” rumuzlu vokalist kesinlikle dinleyebileceğiniz en iyi black metal vokalistlerinden biri değil, ama eski Burzum’un vokallerini sevebilen birinin, bu albümün vokallerini sevmemesini ya da albümü eleştirmek için vokalleri gerekçe göstermesini pek anlayamıyorum. Tıpkı Vikernes’in vokalleri gibi boğazları üşütmüş karga tonuna benzer, tarz olarak fazla bir değişimin olmadığı monoton bir scream vokal biçimi var adamın albüm boyunca. Buradaki makul eleştiri, müziğin dinamikliği ve progresifliği yanında vokalin biraz tek düze kalması olurdu bana kalırsa. Ancak dinlerken bu monotonluk benim için rahatsız edici olmadı.

Albümdeki bestecilik ve seçilen bazı melodik black metal rifleri gerçekten çok yaratıcı. Hiçbir şey öyle aşırı hayranlık uyandırıcı ya da dumura uğratıcı değil, ama dinlemeye değer derecede güzel, ilgi çekici ve zekice yazılmış işler. Örneğin, “Repulsor” parçasının 3:04’ünde giren o rif, şarkının o kısmına kadarki agresifliğine karşın epey hüzünlü, hatta iç burkan türden. Onu takiben giren 3:20’deki rif ise… Dinlemeniz lazım, başka türlü tarif edemem.

Genel olarak albümdeki bütün şarkılar hem enstrümantal hem de bestecilik açısından sağlam bir gövde gösterisi. Şahsen ben, arada bazen kendini gösteren ve tek atımlık olan clean vokal korolarını da sevdim. Albüm özellikle 4. ve 5. parçalarda Nocturnus tipi kozmik death metal anlayışını daha baskın hâle getiriyor ve besteler baya progresifleşiyor. Black metal yerini doğrudan death metale bırakıyor bile denebilir. Bestelerin progresifliği ise kafa bulandıracak cinsten değil, tersine son derece dozunda ve parçanın kimliğine aykırı düşmeyecek bir düzeyde. Bunlardan sonra gelen “Nocturnal Stardust” ise belirli noktalarda teknik death metal sapıtmacalıklarına bile kayıyor. Albümdeki bas kullanımı bu açıdan baya öne çıkıyor ki o iş de esasen vokalistin üzerinde. Son şarkılara doğru, melodilerin akılda kalıcılık faktörü azalıyor ki bu noktada “albümün yorulmaya başladığını” anlıyorsunuz. Fakat riflerden davullara, baslardan klavyelere değin işitilen şey ne hikmetse cazibesini korumayı başarıyor.

Nihayetinde karşımızda deneysel ve farklı bir arayışta olan, bazı formülleri çok güzel tuttururken bazı formüllerde de orta karar bir iş ortaya koyan, ancak dinlemeye rahatlıkla değecek bir albüm var. Yerden yere vurulacak ya da direkt pas geçilecek bir albüm değil kesinlikle. Old school, kozmik, melodik rif yazımı yoğun, teknik ve progresif bir black/death metal albümü var karşımızda; bu kadar şeyi bir araya getirip sapına kadar kötü bir iş ortaya koymak için gerçekten yeteneksiz ve vizyonsuz olmak gerekir ki burada, büyük harflerle sadece ABIGOR demek bile yeterli bir açıklama olmalı.