Emir Şekercioğlu

Abigor çok enteresan bir grup. Kabarık bir diskografiye sahip olup her albümünde yaratıcılığını konuşturmayı becermesi kesinlikle takdire şayan. Dinleyicilerin ortaklaşa bir şekilde yücelttiği ve gömdüğü albümleri var elbet her grup gibi, ancak en kötü albümlerinde bile Abigor’un “işi bu sefer batırmış” dedirtecek bir iş yaptığını düşünmüyorum. Yabancı mecralarda genelde en düşük puanı almış albümleri olan “Satanized (A Journey Through Cosmic Infinity)” dahi müthiş parlak fikirlerle dolu, sanki Nocturnus’un black metal halini dinlettiriyormuş gibi bir deneyim yaşatan yaratıcılıkta bir işti. Kısacası, Abigor her zaman 12’den vurmasa da bir şekilde hedefi vurmayı başaran gruplardan biri nazarımca.
Yakın zaman önce grubun kurucu üyelerinden ve iki beyninden biri olan Peter Kubik’i (aka P.T.) kaybetti Abigor. Grubun albümlerine genel bir bakış, kaybedilen müzisyenin değerini gösterecektir elbette. Özellikle tarz değişikliğine gitmeden önceki eski dönemlerinde – “Nachthymnen” gibi – Kubik’in Abigor’a katkıları Thomas Tannenberger (T.T.) kadar büyüktü denilebilir. Öte yandan “Fractal Possession” gibi bir manyaklıkla başlayan Abigor’un ikinci baharı da Kubik’in icralarından bağımsız değildi. Hâliyle bu inceleme, Peter Kubik’in hayattayken katkıda bulunduğu tüm o güzel bestelere de bir saygı duruşu olsun benden.

“Leytmotif Luzifer”, “Fractal Possession” ile gerçek anlamda başlayan Abigor deliliğinin en büyük yapıtlarından birisi. İlk dönemlerinde klavye kullanımının ağır bastığı Emperor ekolünden yürüyerek yola koyulan grup, çoğu kişi için bu evredeki baş yapıtını “Nachthymnen (From the Twilight Kingdom)” ile vermişti. Ancak geriye dönük bir bakışla anlaşılıyor ki Abigor gibi ifade biçimi zengin olan bir grubun bu Emperorcu ilhamla yetinmeyeceği aşikârmış meğer. “Channeling the Quintessence of Satan” ile beraber endüstriyel/avangart denebilecek deneylere ufaktan girişmeye başlayan grup, ağır eleştirilerle karşılaşsa da onu takip eden “Satanized (A Journey Through Cosmic Infinity)”de bunun dozunu arttırmış ve 6 sene sonrasındaysa diskografisinin en norm yıkıcı albümlerinden biri olan “Fractal Possession”ı yapmıştı. Grubun bir nevi “Grand Declaration of War” ayarında icrası olarak görülebilecek bu işten sonra hâlihazırda kafayı kırmışken neden iyice sapıtmayalım denilmiş ve dissonant/endüstriyel denemelerini iyice soyut bir düzleme vardırdıkları ve deyim yerindeyse erken Rönesans döneminde yazılmış bir okült büyü kitabı başlığı taşıyan albümleri “Time Is The Sulfur in the Veins of the Saint – An Excursion on Satan’s Fragmenting Principle” albümünü çıkarmışlardı. Bu noktadan sonra grup, genişlemenin doğal sınırlarına ulaşmış olacak ki ayağını tekrardan yere basmak istemiş, ama bunu yaparken de hem köklerini hatırlamak hem de o dönemde eriştikleri güncel vaziyeti yansıtacak ve nihayetinde surata bir tokat gibi yapışacak bir albüm yapmayı istemiş olmalıydı. İşte “Leytmotif Luzifer” tam bu aşamada geldi; kozmik aşırılığı Emperorcu kökleri ile bir nebze dengelenmiş ve gücünden hiçbir şey kaybetmemiş olarak.

“Leytmotif Luzifer”, zannımca ilk dinlemede, hatta ilk birkaç dinlemede hemen sindirilebilecek ve etkisi anlaşılacak bir albüm değil. En azından benim için böyle oldu. İnfernal koroları ve epey minör düzeyde senfonik unsurlarıyla ilk etapta “destansı bir albüm” havası verse de – sonraları yayınlanacak “Totschläger (A Saintslayer’s Songbook)” gibi – albümün her şarkısında, yedirilmiş çok ince müzisyenlik oyunları ve deneysellikler mevcut. Önceki iki albümlerinde dominant olan endüstriyel unsurlar tamamen terk edilmiş, ancak dezonant ve avangart unsurların dozu arttırılmış. Prodüksiyon sonucu ortaya çok ezici bir gitar ve davul sound’u çıktığından, gitar rif ve sololarında baya baskın olan bu dezonant tonlar dinleyiciyi zorlayabilecek bir skala barındırıyor, şayet dinleyen kişinin kulakları bu tarz bir black metal sound’una çok alışık değilse. Fakat Abigor’un burada işi, Deathspell Omega ayarına götürmediği de aşikâr, çünkü işin orasını “IX Equilibrium” döneminin Emperorunu çağrıştıran bir bestecilik anlayışı dengeliyor. Hâliyle “Leytmotif Luzifer”de grup güzel ve dengeli bir kimya yakalıyor.

Deathspell Omega demişken, bu albüm nezdinde açılması gereken ayrı bir paragraf var – tam şu anda yaptığım üzere. Birçok dinleyici, bilhassa bu albümdeki gitar sololarının, “FAS – Ite, Maledicti, in Ignem Aeternum” albümündekilerle hem still hem de sound olarak ne kadar benzeştiğini yazmış ve Thomas Tannenberger’in “FAS”ta çalmış olabileceğini iddia etmiş. Abigor’un albümlerinde kim hangi şarkıda hangi soloyu attı, bir bilgim yok, ancak bu teorinin doğruluğunu test etmek için ufacık bir karşılaştırma bile yeterli oldu şahsen benim için. “Shrine of Mad Laughter”ın 4:30 – 4:38 arası ile “Leytmotif Luzifer”in açılış parçası “Temptation I: Ego”nun 1:18 – 1:24 arasını mukayese edin. Bu sadece tek bir örnek, “Leytmotif Luzifer” bu minvalde atılmış tappingli, bol sapıtmalı ve kakofonik gitar çığlıklarıyla dolu. Bu çok spesifik solo tipinin hem “FAS” hem de “Leytmotif”de bu derece baskın olması haklı olarak insanlara “lan ne oluyo?” dedirtmiş. Fakat bununla bitmiyor; Deathspell Omega’nın bu zamana kadar yayınlanmış bütün röportajlarını okumuş olanlar (“Cult Never Dies” – “Bardo Methodology” vs), grubun Abigor ve özellikle T.T’den övgü dolu sözlerle bahsettiğini bilirler. “Leytmotif Luzifer” bestecilik açısından “FAS”tan çok farklı bir albüm şüphesiz, öte yandan “FAS” ile aynı senede çıkan Abigor albümü “Fractal Possession” (2007), grupla ilgili DsO karşılaştırmalarının – Dodeheimsgard ile beraber – yapılmasına sebep olan ilk albüm esasen. Ancak “Leytmotif Luzifer”in genelinde hâkim olan hava ve gitar işçiliği grubun gerçekten de “FAS”a en yakın duran icrası. Bu yüzden şahsen ben T.T.’nin söz konusu DsO albümünde gerçekten de çalmış olabileceğine yüksel ihtimal veriyorum. Nihayetinde Abigor da DsO gibi benzersiz bir diskografiye ve progresif bir kompozitörlük anlayışına sahip.

“Leytmotif Luzifer”, şarkılar özelinde tarif edilmekten çok bir bütün olarak anlaşılabilecek bir albüm gibi duruyor açıkçası. Çünkü bazı şarkıların içine girmesi, diğerlerine nazaran bir tık daha zor. Ancak grup böyle bir albüm için seçebileceği en iyi açılış parçasını seçmiş; “Temptation I: Ego” albümün bariz yıldızlarından birisi. Dinler dinlemez dinleyiciyi içine çeken destansı bir havası, ama ruh öğütücü bir saldırganlığı var. İkinci yıldız olarak önerim “Temptation IV: Indulgence”. Tek kelimeyle muazzam bir şarkı. “God of Emptiness”vari bir sürüngenlikle açılıyor ve yavaş yavaş zehirliyor. Üçüncü ve son yıldız adayımsa “Temptation VI: Compos Mentis”. Girişindeki rifte Satyricon’un “Pentagram Burns” parçasını açan seksilikte bir rif var, fakat çok geçmeden köpürüyor ve dramatikleşiyor. Bu üç şarkıyı dinleyip severseniz, albümün geri kalan şarkılarına da gönül kapınızı daha rahat açarsınız diye tahmin ediyorum. Şahsen parça sırasına göre dinlemek için ilk etapta epey yoğun bir albüm çünkü. Dediğim şekilde dinlerseniz albüme daha kolay alışabilirsiniz, ama tercih günün sonunda sizin.
Daha eklenebilecek bir şey kalmadı sanırım albüm nazarında, eğer kaldıysa da yorumlar kısmında unuttuklarımın hatırlatılmasını ya da bilmediğim bilgilerin verilmesini her zaman sevmişimdir. Dinlemediyseniz, bu müthiş albümden daha fazla habersiz kalmayın derim.

Sağlıcakla.