Ulan nasıl sekiz yıl geçmiş olabilir… Nasıl olur da yakın zamanda çıkmış gibi hissettiren bir önceki SUBLIME CADAVERIC DECOMPOSITION albümü “Raping Angels in Hell” Pasifagresif’in kurulduğu 2009 ile bugünün tam ortasında çıkmış olabilir? Harbiden şaşırıyor insan.

SUBLIME CADAVERIC DECOMPOSITION Fransalı bir death metal, goregrind, deathgrind, grindcore grubu. Esas ağırlık goregrind’da ve bu minvalde her türlü hayvanlığı yapmaktan, dinleyicilerinin ağzını ayrı yüzünü ayrı sikmekten geri durmuyorlar.

“Raping Angels in Hell” incelemesinde de söylediğim gibi grubun genel mizacını CARCASS’ın “Symphonies of Sickness” ve “Necroticism – Descanting the Insalubrious” dönemleri ve bunların üstüne kurulmuş her tür sığırlık oluşturuyor.

Ne var ki SUBLIME CADAVERIC DECOMPOSITION’da görülen erken dönem CARCASS etkisi, misal EXHUMED veya GALVANIZER’daki kadar çiğ ve aleni değil. Bu adamlar bunu daha canlı bir yaklaşımla kullanıyorlar ve diğer iki grubun yer yer hissettirdiği CARCASS worship’e varacak düzeyde bir iş yapmıyorlar.

“The Macabre Voodoo Messiah of Masochism and Fetishism” özelinde konuşursak, grup bu kez, “Raping Angels in Hell”e nazaran daha baskın şekilde hissedilen birtakım başka olaylar da sunuyor. Bunlardan biri, açılış şarkısı “AutoSarcophagical Requiem” başta olmak üzere çeşitli şarkıların belirli bölümlerinde görülen DYING FETUS etkisi.

Grup DYING FETUS’un groovy eziciliğinden ziyadesiyle yararlanmış ve “Purification Through Violence”, “Killing on Adrenaline” dönemlerindeki daha çiğ ve yırtıcı DYING FETUS’un groovy taraflarından izler vermiş. Prodüksiyonunun iyiliğinden dolayı yer yer “Destroy the Opposition”a kaçacak düzeyde kafa sallatma potansiyeli olan bölümler bile var.

Albümü renklendiren konulara gelince, SUBLIME CADAVERIC DECOMPOSITION nasıl çirkinleşeceğini çok iyi bilen bir grup ve müziğine her tür pisliği bulaştırmak adına elinden geleni ardına koymuyor. Örneğin “My Spintria to the Psychopomps”ta adamların black metalin kötücül yüzünden yararlandığını ve ortamı bir anda kararttıklarını görüyoruz. Bu olayı sadece bu şarkıda kullanmaları sayesinde şarkı albüm içerisinde bir karakter kazanmış ve diğer şarkılardan ayrışmış oluyor.

Kendine bir kimlik yaratan tek şarkı o değil tabii. “The Mutineers of the Phlegethon (The Suttees in the Harems of Beelzebub)”da diğer şarkılara kıyasla çok daha standart, vurdulu kırdılı, REGURGITATE’vari grindcore kimliğine de bürünen adamlar, “The Doom of the Ishtar (The Gagged Madonna – Immaculate Bondage in Limbo)” tüm bu can pazarı içinde atmosfer yaratmayı başarıyor, “The Crowning Glory of Lucifer (The Chronicles of the March to Pandemonium)”da ise resmen MEGADETH – “Ashes in Your Mouth” ile CARCASS – “No Love Lost”ta duyduğumuz birer rifin bir araya gelmesiyle oluşan bir rif sunuyorlar. İki şarkıyı da biliyorsanız neden bahsettiğimi anlarsınız. Bilmiyorsanız, e bir zahmet bilmelisiniz.

SUBLIME CADAVERIC DECOMPOSITION, başta “The Smoke from the Purgatorial Crematorium” ve “In the House of Correction” olmak üzere albümün tamamında baskın şekilde gördüğümüz vokal çeşitliliği sayesinde dinleyiciyi mala bağlayan bir saldırı gerçekleştiriyor. İntikam hırsıyla dolu death vokallerinden tutun da albümün önemli parçalarından biri olan gargara vokallere kadar “The Macabre Voodoo Messiah of Masochism and Fetishism”de sürekli başka bir uyarıcıyla karşılaşıyoruz. SUBLIME CADAVERIC DECOMPOSITION’ın kuruluş yılı olan 1996’dan beri grupta olan ve günümüzde de grubun tek orijinal üyesi olan Seb, bu tarz bir müzikte nasıl vokal yapılması dersi veriyor. “Son of the Beast (Baphomet’s Tomahawk)”u açın ve ilk otuz saniyesini sadece vokallere odaklanarak dinleyin. Elli yaşındaki Seb adlı arkadaş bugüne dek sadece SUBLIME CADAVERIC DECOMPOSITION’da yer almış ve nasıl kendini vererek böğürdüğünü görmek bile grubun adanmışlık seviyesini anlamak için yeterli oluyor.

SUBLIME CADAVERIC DECOMPOSITION doğal olarak kısıtlı kitleye hitap eden bir grup. Ama bu kısıtlı kitleyi o kadar memnun edecek türde br müzik yapıyorlar, bu müziğin en iyi örneklerinden bazılarını o kadar doğal ve adanmış biçimde sunuyorlar ki albümlerini dinlerken içinizden “sanki bu türün dünyadaki en iyi grubu bu” demek bile geliyor. En iyileri mi bilmem, zaten grubu böyle iddialı bir tanımın altına sokmaya da gerek yok, ancak çok iyi oldukları, en iyilerden biri oldukları kesin. “The Macabre Voodoo Messiah of Masochism and Fetishism” kusursuza yakın keyiflilikte bir death metal/goregrind/deathgrind/grindcore albümü ve büyük ihtimalle yıl sonuna kadar da bu türde bundan daha iyisini duymayacağım. Belki duyarım, belli olmaz, ama “The Macabre Voodoo Messiah of Masochism and Fetishism” gerçekten de bu ihtimali düşündürtecek kadar iyi bir albüm.