Seveni mi çok sevmeyeni mi belli olmayan gruplar alanında metal tarihinin sayılı isimlerinden biri olan DIMMU BORGIR’in modernleşme ve kitlelere mal olma yolculuğundaki kilit albümlerden biriydi “Death Cult Armageddon”. “Puritanical Euphoric Misanthropia” ile delicesine patlayan grup, bu sayede şirket desteğini de hiç olmadığı kadar arkasına almış, her anlamda daha ihtişamlı bir albüm için kolları sıvamıştı.

Direkt olaya dalarsak, DIMMU BORGIR’in sahip olduğu prodüksiyon gücünü çok iyi kullandığı ortada. Başka herhangi bir grup yapsa bu kadar ses getirmeyecek kimi şarkılar, DIMMU BORGIR markası altında olduklarından daha büyükmüş gibi gözküyorlar. Ancak bu bir eleştiri değil, aksine bir övgü olarak bile alınabilir. Sonuçta bir grubun başarılı olması için uyulması gereken mutlak kurallar yok; zaten kimse de gelmiş geçmiş en iyi müziği yapma amacıyla müziğe başlamıyor. Bazısı kot pantolon tişörtle çıkıp daha müzik bazlı bir iş yapıyor, bazısı da olayın görsel ve prodüksiyon yönüne de abanarak DIMMU BORGIR gibi adından çılgıncasına söz ettiren işler yapıyor. İlki gibi olanların hayran kitlesi ve o kitlenin dinledikleri gruba verdikleri değer başka, DIMMU BORGIR gibi bir grubun dinleyicisinin gruptan beklentileri başka. Sonuçta DIMMU BORGIR dinleyen insan da onları bu halleriyle sevdiği için dinliyor ve onlardan bu imajlarından sıyrılıp kendilerini sadece müziğe vermelerini beklemiyor. Alan memnun Satan memnun (Hail Satan!!!)

Gerçek olan bir şey var ki, müziği sevilsin ya da sevilmesin, iyi olsun ya da olmasın, başladığı nokta ve şu anki hali düşünüldüğünde DIMMU BORGIR bir başarı öyküsüdür.

“Death Cult Armageddon” 2003 yılında çıktı ve pek çok açıdan gruba yeni kapılar açtı bildiğimiz gibi. Özellikle az sonra detaylı değineceğim Progenies of the Great Apocalypse başta olmak üzere, albümden dört adet şarkının Hollywood filmlerinde, Amerikan televizyon programlarında ve Playstation oyunlarında kullanılmışlığı var. Grubun o ana kadarki açık ara en çok Satan albümü olan (Satan my master!!!!) “Death Cult Armageddon”, her ne kadar çoğu kesimden hayli olumlu yorumlar aldıysa da, kimi yerlerde yılın albümü seçildiyse de, bence bundan çok daha fazlası: “Death Cult Armageddon” müzik tarihinin en iyi albümü.

Yok lan manyak mısın; albüm iyi, ama bence abartıldığı kadar da muazzam bir albüm değil. Haydi el ele verip bu konunun üstüne gidelim.

Baştan söyleyeyim, ben bir DIMMU BORGIR hayranı değilim. “Spiritual Black Dimensions” ve özellikle de “Puritanical Euphoric Misanthropia”yı severim, ancak oturup da baştan sona bir DIMMU BORGIR albümünü defalarca dinlemişliğim falan yoktur. Tüm albümlerini yeterli düzeyde bilen ve her albümden bir kısım parçayı seven (bazılarına bayılan) bir insanım. O yüzden bu yorumun tarafsız bir dinleyici tarafından yapıldığına emin olabilirsiniz.

Öncelikle, “Death Cult Armageddon”da DIMMU BORGIR’in büyük bir işe kalkıştığının farkında olduğunu hissediyorsunuz. Daha en baştan, metalin ve metalcinin dostu Prag Senfoni Orkestrası’nın meyvaları toplanmaya başlanıyor ve karşınızda zaten hep ihtişamlı olması amaçlanan müzikler yapan DIMMU BORGIR için bile büyük ve pahalı bir işin olduğunu anlıyorsunuz. Allegiance, Progenies Of The Great Apocalypse, Lepers Among Us ve Vredesbyrd albümün gayet güzel ve etkileyici açılmasını sağlıyorlar.

Bu dörtlüden sonraysa “Death Cult Armageddon”ın neden bir “Puritanical Euphoric Misanthropia” olamayacağını yavaş yavaş kavramaya başlıyorsunuz. Zira albümün ilk yarısının ikinci yarısına oranla bariz şekilde üstün olduğunu düşünüyorum. On bir şarkılık “Death Cult Armageddon”ın ilk dört şarkısı çıktayı yükseltirken, sonradan yavaş yavaş daha ortalama bir müzikalite devreye giriyor.

Grubun önceki albümlerinde daha yaratıcı şekilde kullandığı I.C.S. Vortex’in, orkestral anlamda grubun iyice coştuğu “Death Cult Armageddon”da pek de ortalarda gözükmemesi bence bir hata. I.C.S. Vortex bence DIMMU BORGIR sound’u için çok önemli bir faktördü. “O clean vokaller girince tüm black metal atmosferi kayboluyor, o yüzden DIMMU BORGIR’i sevmiyorum” türünde I.C.S. Vortex karşıtı yorumlar görmek bana garip geliyor açıkçası, zira “black metal atmosferini DIMMU BORGIR’de bulmak” fikri bile ufak çaplı bir oksimoron olarak ifade edilebilir kanaatindeyim. Dediğim o ki grubun karakteristik yanlarından biri olan clean vokaller bence albümde daha çok kullanılabilirmiş.

Senfoniğiz, görkemliyiz tamam da, biz eskiden gerçek anlamda black metale gönül veren insanlardık ve o yanımızı seven kitleyi de boşlamamak lazım türünde düşünceler, her yeni nesil DIMMU BORGIR albümündeki gibi burada da seziliyor. Lakin daha black metal mecralara akma amacı güden ve grubun eski zamanlarını özleyenlerin ağzına bal çalar tarzda bir rol üstlenen Allehelgens Død I Helveds Rike gibi şarkılar, I.C.S. Vortex’in bölümleri çıkarıldığında herhangi bir grubun yapacağı türde gayet düz black metal şarkıları olarak göze çarpıyorlar. Eski zamanları özleyenler için yapılan şarkıların isimlerini Norveççe koymak yetmiyor anlayacağınız.

Diğer yandan, grubun her albümde birkaç hit şarkı yazma konusundaki becerisi “Death Cult Armageddon”da da kendini gösteriyor ve ortaya Vredesbyrd ve Progenies of the Great Apocalypse gibi işler çıkıyor. Bu şarkılardan ikinci söylediğimin mükemmel bir şarkı olduğunu düşünüyorum. IMMORTAL’dan Abbath…. Abbath!…… Abbath!!!!!‘ın da (videoda 0.42-0.49 arası) konuk vokal yaptığı şarkı (Heavenly Perverse’te de yapıyor), her anlamda çok çok başarılı bir eser. Grubu başta bu şarkı olmak üzere piyasa olmakla suçlamak ve “Ama black metal bu değil” diye düşünmek de bana saçma geliyor. Hangi adla anarsanız anın, ortada devasa bir şarkı olduğu açık. Progenies of the Great Apocalypse’in tümüyle Mustis elinden çıkmış olması, Mustis’siz DIMMU BORGIR’in “Abrahadabra”da neler yapacağını daha bir merak etmemize yol açıyor.

“Death Cult Armageddon”ın bence açık ara en iyi yanıysa, devasa cüssesiyle davul setinin arkasında akıl almaz işler yapan Nick Barker adlı hayvan evladı. Albümde ciddi anlamda saygı duyulası bir davul performansı var ve bu performans özellikle vasat şarkılarda adeta şarkının önüne geçiyor ve bir yerden sonra sadece davulu dinleme ihtiyacı bile hissedebiliyorsunuz. Hem performans, hem de davul yazımı açısından grubun kariyerindeki en iyi işlerden biri.

Son paragrafa gelindiğinde demek istediğim, 1999-2001 arasında çıkardığı “Spiritual Black Dimensions” ve özellikle de “Puritanical Euphoric Misanthropia”nın ardından bence inişe geçmeye ve kaybettiği gücünü prodüksiyonla kapatmaya başlayan DIMMU BORGIR’in müzikal anlamda ortalamanın az üstünde bir iş çıkardığı bir albüm “Death Cult Armageddon”. Çok güzel şarkılar da var, ancak bütün halinde bakıldığında önceki işlerinin gerisinde bir çalışma diye düşünüyorum. “In Sorte Diaboli“den daha iyi olduğuysa su götürmez bir gerçek.

Grubun tam bir hayranı sayılmasam ve son albümlerini çok kötü bulsam da, “Abrahadabra“yı bayağı merak etmekte olduğumu da söylemeden edemeyeceğim. Marka olmak sanırım böyle bir şey; gelecek şeyden bir beklentiniz olmasa da merak ediyorsunuz.

Not: Abbath videosu için Bahadır Sarp’a teşekkürü bir borç bilirim.