Emir Şekercioğlu

Kadrosuna hayat vermiş belirli isimlerin esas çalışmalarını bunca zaman dinliyor olmama rağmen, araya giren onca albüm serüveninden ötürü belki de, daha birkaç gün önce varlığından haberdar olduğum, bu yüzden de hem sevinci hem de utancı bir arada yaşadığım, sürprizlerle dolu bir grup Ophthalamia. Adeta bir yıldızlar geçidine sahne olan bu oluşumun bünyesinden kimler kimler geçmemiş zamanında; Jon Nödtveidt, Dan Swanö, Erik “Legion” Hagstedt, Benny Larsson, Ole Öhman, It (Tony Särkkä), Emil Nödtveidt vs. daha uzayıp gidiyor. Grubun karakterindeki en ilginç özellik ise, barındırdığı bu isimlerin hangi türlerle meşhur oldukları hesaba katıldığında son derece ilginç ve beklenmedik duran müzikleri. Çünkü her ne kadar tarzları black metal olarak isimlendirilmişse de böyle olduğuna inanmanın neredeyse imkânsız olduğu bir şarkı kompozisyonu ortaya koyuyorlar. Öyle ki, Black Sabbath’ın çıkardığı ilk albümleriyle sound’unun tanımlandığı, orta ve yavaş tempoda seyreden bir doom metalin içerisine, yer yer Deep Purple’ı çağrıştıran hard rock esintilerinin ve büyük çoğunlukla da progresif rock’a özgü şarkı yapılarının yerleştirildiği, kimi zaman clean vokallere de yer vermekle birlikte temel olarak scream vokalin kullanıldığı bir müziği icra ediyor Ophthalamia. Bu yüzden diyebilirim ki, tüm bu bilgilere vakıf olunduğunda, henüz dinlememiş olsanız bile, karşılaşacağınız şeyin bir hayli şaşırtıcı, ilgi çekici, özgün ve de takdire değer olduğu tartışılmaz. Nevi şahsına münhasır bir konsepte de sahip olan grubun taşıdığı isim, esasen Tony Särkkä’nın ürünü olan ve mitolojik bir tabiat gösteren tanrıların, şeytanların yaşadığı bir fantezi ürünü dünyaya verilen genel isim. Şarkı sözleri de, grubun taşıdığı bu konsept içerisinde anlatılagelen hikâyelerden ya da betimlemelerden oluşuyor.

Albümden albüme kadrosunda kısmi değişiklikler yapan grubun ilk albümü “A Journey in Darkness”da, başta gitarlar olmak üzere şarkı sözü yazımı ve bestecilikte iş yükünün büyük bir kısmını “It” rumuzlu Tony Särkkä üstlenirken, davulda Edge Of Sanity’den bildiğimiz, benim için şahsen “Unorthodox” albümündeki performansıyla dikkat çeken Benny Larsson (Winter), bas gitarda Robert Ivarsson (Mourning) ve vokalde “Shadow” lakabıyla Jon Nödtveidt yer alıyor. Ancak albümde misafir olarak katkıda bulunan sanatçıların da hayli büyük bir öneme sahip olduğunu belirtmekte fayda var. Dan Swanö, “Day Disyraah” adıyla belirli şarkılarda vokal ve gitar üzerinden katkılarını sunarken, Dissection’ın “Storm of the Light’s Bane” albümünün son şarkısı “No Dreams Breed in Breathless Sleep”de piyano çalan Alexandra Balogh (Axa), albümün altıncı şarkısı “Little Child of Light”da bize güzel ve zarif bir sesi olduğunu da gösteriyor. Böylesi bir arka planla Ophthalamia, adeta “Bütün yollar Roma’ya çıkar” sözündeki Roma oluveriyor. Hangi yoldan gidileceği ise dinleyicinin gruplar arası yolculuğundaki gidişatına bırakılmış; Edge Of Sanity, Dissection, Abruptum ya da “Via Dolorosa” düşünüldüğünde Marduk.

Şarkıların müzikal yapısını yukarıda elimden geldiği kadar kısaca betimlemeye çalıştım. Temelde scream vokalin olduğu bir doom metal kendini gösterirken, yoğun bir şekilde progresif rock etkileşimleri de sunan bir albüm. Nitekim temel etiket, black metal. Ancak ikinci dalga black metal ile uzaktan yakından alakası olmaması bir yana, proto-black metal/death metal diyebileceğimiz Celtic Frost, Bathory, Venom ve Possessed gibi birinci dalga black/death metal gruplarıyla da müzikal anlamda ortak bir noktası neredeyse yok, vokalleri hariç tutarsak. Albümün çıktığı şirketin isminden yola çıkacak olursak avangart black metal de denebilir bir ölçüde. Tabii dinleyici açısından grubun müziğini geri plana atabilecek olası genre karmaşalarının önünü alabilmek adına, yaptıkları müziğe “Ophthalamia metal” demek de alternatif bir yol olabilir. Neticede grup isminden şarkı sözlerine ve yaptığı müziğe değin, sanatsal varoluşlarını ve özgünlüklerini dayandırdıkları bir isim olarak karşımıza çıkıyor “Ophthalamia”.

Müzisyenlik içinse söylenebilecek fazla bir şey yok. Çalışmada yer alan müzisyenlerin her biri bize ne kadar nitelikli, dahi ve yaratıcı sanatçılar olduklarını onları dinlemeye aşina olduğumuz müziklerinden çok farklı bir tarzda ve kolektif bir şekilde gösteriyorlar. Parçalarda yer alan gitar ve davul partisyonlarını grubun bize sunduğu sound ile beraber değerlendirdiğimizde, müzisyenlerin beslenmiş olabileceği kaynaklar da zihnimizde birer tahmin ürünü olarak belirmeye başlıyor.

Besteler arasında hangisinin öne çıktığına ilişkin “albümün hit parçası” mentalitesiyle genel geçer bir yorumda bulunmak bana kalırsa bu albüm için pek mümkün değil. Her biri üzerinde gayet yoğun çalışılmış, zengin partisyonlarla dolu progresif parçalar olduğu için, bir noktada şarkılardan sadece birkaçına odaklanmak yerine albüme bütüncül bir yaklaşımla bakmak daha olası gözüküyor. Yine de kişisel bir yorum olarak, ilk kez dinleyecek olanlar için “A Cry from the Halls of Blood”, “Journey in Darkness”, “Little Child of Light” ve “Castle of No Repair” bestelerini, üzerimde bıraktıkları intiba sebebiyle ilk elden önerebilirim.

İncelendiğinde ezoterik bir hava sunan albüm kapağı, sanki bu ezoterizme uygun olarak bizi müzikal bazda nelerin beklediğine ilişkin bir ipucu vermiyor ya da üçüncü gözünü, altıncı hissini ve Sherlock Holmes büyütecini kullanmada belirli bir seviyenin üstüne çıkmış olanlara veriyor. İlk şarkının çalmaya başlamasıyla birlikte uzun ve hayli enteresan bir tecrübenin bizi beklediğine ise şüphe yok.