Erhan Yiğit
Benim için Pazar gününü Pazar günü yapan en büyük eylemlerden birisi oturup iki bira eşliğinde saygıdeğer grupların metal dünyasına kazandırdığı efsane albümleri dinlemektir. Hazır bugün Pazar iken, farklı bir şey yaparak Anthrax’ın kanımca en iyi albümü olan “Among The Living”i dinleyip bunun hakkında bir kritik yazmak istedim.
İlk zamanlarımda sosyal medyada dönen Anthrax geyiklerinin bir kurbanı olarak bu gruba uzun süre boyunca önyargı ile yaklaştım ve Madhouse ile Indians haricinde başka bir şarkısına dönüp bakmadım. Bir gün neden bu Anthrax’a Big 4 denen oluşumdan yer vermişler acaba lan deyip bir anda kendimi “Among The Living” dinlerken buldum ve ardından, ardı arkası kesilmeyen bir Anthrax fırtınası başladı benim için. “For All Kings” albümünün de patlak vermesiyle aylar boyunca en çok dinlediğim grup Anthrax oldu. Burayı fazla uzatmadan konuya geçip “Among The Living” hakkında konuşmak istiyorum.
Evet, “Among The Living” bence dinlemeye doyumu olmayan ve asla yeter artık dedirtmeyen, içinde saf thrash baharatları kullanılmış, yayınlandığı tarihten bu yana sıcaklığından hiçbir şey kaybetmemiş bir klasik. Gerek samimi ve doğal prodüksiyonu olsun, gerek albüm kapağının orijinalliği olsun, gerekse şarkılarının yıllara meydan okuyan duruşu olsun, akranları olan “Master of Puppets” ve “The Legacy” gibi albümler ile seksenlere demir bir yumruk indiren bir yapıt.
Albümdeki şarkılara dair söylemek istediğim şey; bütün albüme yayılan müthiş dinamizm. Bu dinamizmi sürekli canlı tutan iki şeyden bir tanesi tabii ki tam bir rif makinesi olan Scott Ian’ın albümde dalgalı şekilde seyreden rifleri, ikincisi ise tabii ki Belladona’nın nev-i şahsına münhasır vokalleri. Scott’ın rifleri işte şu şarkılarda ön plana çıkıyor demek istemiyorum, çünkü dediğim gibi sadece rifler bile bu albümü canlı tutmaya yetiyor.
Baştan sona özgünlük ve hareket barındıran “Among The Living”, albüme adını veren şarkıyla karamsar bir clean tonda başlayıp Giriş rifi ve nakaratlarındaki fevkalade çığlıkları ile göz dolduran Imitation of Life ile sonlanıyor. A Skeleton In The Closet’ın rahatsız havası, Indians’ın dansa kaldıran davullu girişi, I Am The Law’un aksak ritmi ve Caught In A Mosh’un bitmeyen gazı bu albüme efsane denilmesinde fazlasıyla rol oynuyor.
Sözün özü albüme dair söylenecek bir sürü şey var. “Ben metale başlamak istiyorum diyenler ve ön yargılarımdan arınmak istiyorum” diyenler için bu albüm bir ilaç, “ben gitar çalmak istiyorum” diyenler içinse eksiği olmayan bir öğretmen gibidir diyerek, bu kritiği burada sonlandırıyorum.
(9.49/10, Toplam oy: 65)
Loading ...
uzun süre sonra anthrax kritiği görmek hoşuma gitti açıkçası, eline sağlık. kritiği ben yazmış olsaydım biraz daha pohpohlu bi puan verirdim tabi haha. albüm hayatımın albümlerinden olduğu için müzikalitesine, verdiği gaza dair hiçbir yorum yapmayacağım. ayriyeten “ben gitar çalmak istiyorum” diyenler içinse eksiği olmamasını geçtim fazlası bile vardır bence. şahsen ben sağ el tekniğimi büyük oranda bu albüme ve diğer anthrax/exodus/pantera albümlerine borçluyum. ilaveten gereksiz bir beyanda daha bulunacağım; anthrax rifflerinden bahsedeceksek en az scott kadar charlie’nin de adının anılması gerektiğini düşünmekteyim. cheers
Anthrax’ın en iyi, Thrash metal’in en iyi birkaç albümünden birisidir benim için. Direk 10
Bu albüm 10 puanı hakediyor bana göre. Thrash metal bünyesindeki klasik albümlerden biridir. Hatta kritiği gördüğümde, bugüne kadar kritiğinin yapılmamış olduğuna şaşırdım aslında.
anthrax’ı beğenmeyip dinlemeyenler utansın der giderim
Vay emenike siyaset tartışmalarından bu efsane albüm karambole geldi (Not: Anthrax’da antifaşist bir gruptur kjsdfk)
O değil de normalde Anthrax’a o kadar ölüp bitmem hatta yavan bir grup olduğunu bile düşünürüm bazen ama bu hakkaten çok sağlam albüm. En iyi 10 Thrash albümü listeme çok rahatlıkla girer. Ne dinlerdik lan vay anasını bir an nostalji yaşadım hey gidi günler hey.
Yalnız kritikte verilen puanı düşük buldum. En aşşağı 9-9 buçuk belki 10 falan bile alırdı. Baya bildiğin klasik çünkü bu albüm.
Charlie Benante bu albümde n’apmış ya. normalde bateri müzikte en son son dikkati verdiğim şey iken, bu albümü sırf onun için açıyorum. yalnız kulaklıktan kulaklığa adamın performansı çok değişiyor, onu farkettim. ritim gitar da çalıyor normalde ama bu albümde kaydı var mı bilmiyorum.
Bizim sert thrash tayfası sırf Anthrax’ı kadrajlarına almadığından (Big Four’a layık bile görmüyorlar. Allah taş yapar valla!) bu muhteşem başyapıtı ıskalıyorlar.
Oysa ki en iyi bir kaç thrash albümü olması bir yana grup üyeleri kendi enstrümanların da ders niteliğinde iş çıkarıyorlar. Bir kaç tanımla yapmak lazım her birine.
Scott Ian: Riff tanrılarından daha fazla söze gerek yok.
Charlie Benante: Davul davul olalı böyle dayağı az görmüştür.
Frank Bello: Cliff babadan sonra thrash arenasının en karizmatik basçıcı.
Joe Belladonna: Thrash camiasında gerçek anlamda şarkı söylemesini bilen tek adam. (Get Thrashed belgeslisinde diğer thrasherlarda bunu söyler)
Dan Spitz: Metallica’da olsa wah pedalıyla mastürbasyon yapan adamla bu kadar münasebetimiz olmazdı.
25.02.2017
@junkman afatsum, sırf bu yazdıkların için dinliycem lan albümü :D hele o son yazdıgın :D :D
27.02.2017
@killyourselfchuck, Albüm için yorumunu bekliyorum o zaman \m/
imitation of life tom araya vokaliyle nasıl olurdu diye düşünürken bile ıslanıyorum
Bu kadar övüp de 8 puan vermek garip geldi
bu aralar yayinlanan underground black gruplari leblebi gibi 8leri 9lari toplarken, bu albume 8 vermek gunahtir arkadaslar yapmayin.
Geçmişten gelen yorum:
Bu albüme 8 vermek gibi bir ”GERİZEKALILIK” yaptığım için başta Anthrax grubu olmak üzere tüm metal sevenlerden af diliyorum.
O zaman ki kafa yapımla Rust in Peace ile Master of Puppets 10 puan alsa, The New Order 9 alsa bu da alsa alsa 8 alır diye akıl etmişim güya.
10/10
aşmış bir albüm ya, her anlamda. riffler, davullar, baslar, vokaller. safkan bir thrash metal albümü.
Big For a giriş bileti bu albüm