Oğuz Sel

Çaresizliğin tanımı içerisinde farklı senaryoları ele alarak çok sayıda çaresizlik örneğine ulaşılabilir pekâlâ. Mesela, gece susayıp mutfağa gittiğinizde, tezgâhın üzerinde dolanırken size dönüp “Bebeğim nasılsın, antenlerimi beğendin mi?” dercesine size bakan ve uzun antenlerini bir yukarı bir aşağı sallayan kocaman bir hamam böceğiyle karşılaştığınızda yaşadığınız “Nerede bu böcek ilacı,” süreci, tam bir çaresizlik örneğidir; tezgâha uçan tekme atacak haliniz yok ya, değil mi? Şaka bir yana, insan çaresiz ve umutsuz kaldığında hep sığınacak bir şeyler arar, belki bulur belki bulamaz. Neyse ki teknoloji biraz daha ilerledi de müzik, artık en sıkıntılı, en dertli zamanlarımıza bile ‘dert ortağı’ olabilir hale geldi.

Düzenli olarak gerçekleştirdiğim en uzun ve en hüzünlü yolculuklarımda bana destek atan, bir yandan da derdimi daha da derinlerde yaşamama ortam hazırlayan Forgotten Tomb, “Songs to Leave” albümüyle depresif black metal denen kavramın içini en iyi dolduran gruplardan biri olmayı başardı. Düz adam işi olan ve prodüksiyondan ölüp geberen süslü albümlerin aksine gayet mütevazı şekilde hazırlanan ve sektördeki pek çok underground grup gibi her enstrümandan sorumlu tek adam öncülüğünde icra edilen yapımda, bana göre,hüzün kelimesinin melodik bir karşılığı bulunmaya çalışılmış, başarılı olunup olunmadığı ise ilerleyen cümlelerde saklı.

Ekstrem türlerdeki nakaratlı parçaların bazıları, beni zaman zaman etkilemeyi başarır. “Songs to Leave” de büyük oranda nakarata yer verilen ve parçaların, usul usul akan bir nehir gibi varlıklarını sürdürdüğü bir albüm.

Genellikle düşük tempoda ilerleyen, kimi parçalarda ise tansiyonu yükseltip birden bire indiren eserler, size, çarpma testinde kullanılan araçların içinde bulunan çarpışma testi mankenlerinin yaşadıklarını, zihinsel olarak yaşatabilir. Zira belli belirsiz riflerle ilerleyen parçalar, bazı noktalara ulaşıldığında inanılması güç hüzündeki melodilerle sizi gama kasvete sürükleyebilir; tabii bunda, Herr Morbid’in acı dolu scream vokallerinin de etkisi son derece fazla.

1990’lar underground metal gruplarında en sevdiğim şeylerden biri, parçalar içerisinde bulunan Kinder Sürpriz Yumurta kıvamındaki sürprizli bölümlerdi. Hani yavaş giden parça, gaz bir rifle hızlanır da şarkıyı sürükler ya; veya hızlı giden bir parça kan donduran bölümle başka bir boyut kazanır ya, işte bundan bahsediyorum. “Ne mutlu ki, Forgotten Tomb’un bu albümünde de böyle sürprizler var,” yazmayı arzu ederdim ancak cümledeki “Ne mutlu ki,” kısmını “Ne acı ki,” olarak değiştirmem gerekiyor. Çünkü parçalardaki sürpriz kısımlar, öldürmeyip süründüren cinsten ağır derecede dertli ve bunalıma sokacak yapıda.

Az miktarda klavye kullanımı, program davullar,görece başarılı gitar ve baslarla tek kişinin dertlerini tasalarını net olarak yansıttığı, hüzün kelimesinin melodik karşılığının da bulunduğu albümlerden biri “Songs to Leave”. Bu tarz müziklere uzak olsanız da kaliteli rif ve buram buram acı kokan melodiler işitmek için en az bir kere çevirin albümü. Tabii, enikonu dertli zamanlarınızdaysanız albümden uzak durmanızda fayda var.