Zafer TUNABOYLU

Thrash’in geri dönüşü kısa sürdü. 2000’lerin başında popüler olan retro thrash hareketinden geriye “underground öküzlükte” ısrar eden tek düze ve karbon kopya thrash’çiler değil; yaptıkları işe kendilerinden bir şeyler katabilen gruplar kaldı.

Warbringer da bu diriliş modasının içinde doğru adımlar atabilmiş grupların başında geliyor. İlk albümleri “War Without End”’de dümdüz kazıyarak umut vadeden grup; daha ikinci albümleri “Waking Into Nightmares“de sahip oldukları potansiyeli Gary Holt dokunuşuna başvurarak ve oldukça başarılı bir ticari/stratejik hamleyle arşa çıkardı ve Exodus başta olmak üzere birçok önemli grubun altında konser verdi.

“IV: Empires Collapse” Warbringer diskografisindeki ikinci sıçrama tahtası bence… Keza yukarıda da bahsettiğim ikinci albümdeki kalite sonrasında gelen “World Torn Asunder”da grubun müziği “böyle güzel bulduk aga buradan yürüyelim” stratejisi yüzünden bir önceki albümün vasat ve çoğunlukla sıkıcı bir kopyasına dönüştü. Ancak neyse ki grup çıkardıkları ürünü tüm yönleriyle inceleme ve sonuçlarından ders çıkarma yetisine sahip ki 4. albümlerinde yeniden ileriye dönük bir adım atmış durumdalar. Peki nedir bu albümün ileriye dönük bir adım olmasının nedenleri? Hemen inceleyelim.

Albüm ilk parçası Horizon ile gayet gaz bir açılış yapıyor. Tam “hah işte klasik Warbringer” diyorsunuz ki şarkının ortalarında giren blast beat’ler ve gitarlardaki black metal ezgileri ufak bir şok etkisi yaratıyor. Bu durumu hemen hemen albümün her şarkısında görmek mümkün. Warbringer’ın müziğinde rastlayacağınız Kreator, Slayer gibi klasik thrash metal etkilerinin yanı sıra bu albümde yer yer black metal ve hatta death metal izlerine rastlamak mümkün. Bu durum da albümün geri kalanında eksi bir faktör olarak yer alan tüm klişe işlerin zenginleştirilerek bize tekme ve tokat olarak geri dönmesine sebep oluyor.

Horizon’un biraz alakasız ama sevimli akustik bitişinden sonra şaşırtıcı derecede melodik ve orta tempo The Turning Of The Gears giriş yapıyor. Bu şarkıdaki ana riff çokça kullanılan benim de çalmayı ve dinlemeyi çok sevdiğim riflerden oluşuyor. Ancak grup bu klasik gidişatı yer yer şarkıyı aksatarak daha akıcı bir hale getiriyor. John Kevill’in zaten yırtıcı olan vokalleri bu şarkıda bolca distortion’la daha keskin hale getirilmiş. Çok büyük bir sürpriz olmadan biten 2. şarkıda dikkatimi cezbeden temel nokta diğer şarkılarda da olduğu gibi gitarların alt tellerdeki dual yürüyüşleri oluyor.

Sırada albümdeki en sevdiğim ikinci şarkı var. One Dimension (dimenşın, daymenşın, daymenşiyon) John Kevill’in “I can’t believe what I see” cümlesini haykırmasıyla başlayan oldukça etkili, punk kökenli bir thrash şarkısı. Ben bu şarkıda vokalleri bir de Tom Araya’dan dinlemek isterdim. Bu oldukça gaz şarkıdan sonra bence grubun yaptığı en iyi şarkılardan biri ve albümdeki en sevdiğim şarkı olan Hunter – Seker çarpıyor yüzümüze. Şahsen bu şarkı 80’lerde yapılmış olsaydı bugün bir klasik olarak dinliyor olurduk diye düşünüyorum. İnanılmaz akıl kalıcı bir ana riften sonra bolca dual gitar yürüyüşleri black/death etkileşimleri hayvani vokaller ve güzel bir soloyla şarkı adeta su gibi akıp gidiyor. Thrash metal’de çok da yoğun bir teknik kullanmadan, çok katmanlı şarkılar yazmadan yalnızca sürprizlere ve sağlam breakdown’lara dayanarak oldukça güzel şarkılar yazılabiliyor. Warbringer bunun en güzel örneklerinden birini ders niteliğinde gözler önüne sermiş bu şarkıda…

Sıradaki şarkı başlayınca “adamlar” kapımızı çalıyor ve güzel bir dayak yiyoruz. Çünkü şarkı olancasıyla klişe bir Ankara thrash’i havasında başlıyor ve ne yazık ki rock/metal tabanlı şarkılarda milyon kere duyduğumuz melodilerin farklı varyasyonlarını tekrar tekrar duyuyoruz Black Sun, Black Moon’da. Grup utanmadan bu şarkıya klip de çekti. Kanımca albümün en itici şarkılarından birisi bu şarkı.

Sonrasında yine oldukça gaz Scars Remain giriyor ve tam anlamıyla kazıyan nakaratıyla bir önceki şarkıyı adeta affettiriyor. Modern Amerikan metali tınılarıyla albümün diğer bir farklı şarkısı ise Dying Light. Ancak grup bu farklılığı da kendi sound’u çerçevesinde eritmeyi başarabilmiş. Dying Light’ın hemen ardından giren Iron City ise tam bir thrash metal klişesi. Özellikle ana rifleri bir çok şarkıda kullanılan fena bakkal bir rif (bkz. Kreator – Tormentor). Ancak yine de gayet eğlenerek ve sıkılmadan dinliyorsunuz şarkıyı.

Albümün devamında Leviathan ve Municipal Waste taktikli Off With Their Heads!’i takiben gelen son şarkı Towers Of The Serpent albümün bana göre teknik olarak en sağlam şarkısı. Özellikle şarkının son kısmında grubun dinleyiciye attığı şaşırtmaca ister istemez gülümsetiyor insanı.

Albüm genel anlamda klişelerle örülü olsa da grubun diğer ekstrem tarzlara meyletmesiyle zenginleşmiş ve daha eğlenceli hale gelmiş güzel bir thrash metal albümü. John Kevill oldukça karakteristik ve thrash’in şanına yaraşır bir vokalist. Grubun en büyük artısı olan vokal sağlam gitar rifleriyle birleşince oldukça karakter sahibi ve sağlam şarkılar dinleyebiliyoruz. Bu albümün kanımca tek eksisi Ben Bennet’in bass yürüyüşleri ve tonu olmuş (bkz. “Waking Into Nightmares”). Ayrıca şarkı sürelerinin kısa olması da dinleyicinin sıkılmaması açısından bir artı. Grubun en sade ve kanımca en güzel kapak çalışması da yine bu albümde karşımıza çıkıyor.

Warbringer teknik anlamda bir Vektor değil. Yani benzer şekilde katmanlı ve değişik bir thrash metal icrası yapmıyorlar. Ancak “IV: Empires Collapse” sahip olduğu potansiyelin grubun alışılageldik tarzının sınırlarını zorlayacağını da gösteriyor. 29 Ocak’ta İstanbul’da bu şarkıları canlı dinlemek de oldukça keyifli olacak gibi görünüyor.

Bir önceki Onslaught kritiğimde grupla çekilmiş bir resmimi yazının sonuna koyarak havamı yapmıştım. Şimdi de Warbringer ile çekilmiş bir resmimi koyacak mıyım? Tabii ki koyacağım.