Zafer TUNABOYLU

2007 yılında “Killing Peace” çıktığında aklım azalmıştı. Efsanevi thrash grubu Onslaught, 18 sene sonra yeniden albüm yapıyordu ve “The Force” gibi yırtıcı bir albümde vokal yapmış olan Sy Keeler yeniden mikrofonun başına geçiyordu. Albümü dinlediğimde gördüm ki, “Power From Hell” ve “The Force” dönemlerine dönüş yapmasını beklediğim grup bambaşka bir sound ve müzikal anlamda hiçbir albümüne benzemeyen bir tarzla reunion yapmıştı.

Killing Peace’den itibaren zaman zaman ilk iki albüme, zaman zaman da “In Search of Sanity” dönemine ait referanslar içeren, ancak tamamiyle modernize olmuş ve “çağa ayak uydurmuş” ölümcül 2 albüm daha çıkaracaklardı. Tabii bu arada olancasıyla yaşlanmış ve çirkinleşmişlerdi de… Neyse ki müzikal alt yapıyla uyum sağladığı için bu çirkinlik mazur görülebilir. Neyse konumuza dönelim.

Kanımca bu 3 modern Onslaught albümünde ivme giderek düşüyor. “Killing Peace”in sert, düz ama etkileyici havası “Sounds of Violence”da da devam etti ancak eksilen bir şeyler vardı. Ben bu durumu modernleşen sound’a bağlıyorum. Oraya da ayrıca değineceğiz.

“VI”ya baktığımda yukarıda bahsettiğim ivmenin modern Onslaught albümleri arasında en düşük seviyede olduğunu söyleyebilirim. Gitar tonlarının giderek dijitalleşmesi, Sy gibi efsanevi bir vokalistin sesinin bolca efektle kapatılması ve vokal melodilerini duymamızın zorlaşması ve en önemlisi vasat besteler ivmenin düşmesinin başlıca sebepleri diye düşünüyorum.

Ben özellikle vokaller konusuna takmış durumdayım. Yani “Killing Peace”i dinlerken duyduğum inanılmaz etkileyici melodik vokal partilerini giderek daha az duyuyorum artık. Keza çoğu “düz” şarkının muhteşem hale gelmesindeki temel faktör bana göre kirli ve melodik vokal dengesinin çok iyi kurulmuş olmasıydı. Bolca distortion (ya da her neyse) verilmiş vokallerin üstüne bir de Sy Keeler daha sert tonlarda söylemeye çalışınca ortaya vasat bir death metal grubu çıkıyor. Hayır böğürme demiyorum. Hobi olarak yine böğür.

Prodüksiyon ise özellikle “VI”da duyguyu öldürür vaziyete gelmiş. Buna çok iyi icra edilmiş ancak çoğunluğu vasat besteler de eklenince Onslaught’a yakıştıramadığım bir albüm çıkmış ortaya.

Oldukça “Slayer” olan kapak ve ilk şarkı ortamlara salındığında oldukça heyecanlanmıştım. Kapak gerçekten orta yaşı çoktan aşmış, Punk kökenli, çirkin ve şişman İngiliz hırbolarının yaptığı bir müziği özetleyen tarzda. Onslaught’ın bütün sözlerinin din karşıtlığı, savaş, şeytan, tekrar savaş vb. konularda döndüğünü düşünürsek yeterli bir kapak en azından… Orjinal kadroda yer alan davulcu Steve Grice’in gruptan ayrılmasının ardından davulun başına geçen Michael Hourihan’ın performansı da albümün bir diğer artısı.

Albüm “A New World Order” isimli orta karar bir introyu “Chaos is King”e bağlıyor ki bu benim albüm adına umutlanmamı sağlayan ilk şarkı aynı zamanda. Ancak daha sonra gelen “Fuel My Fire” sıradan yapısıyla heyecanı büyük ölçüde düşürüyor. “Slaughterize”, “Cruci-Fiction”, “Dead Man Walking” gibi hızlı, sert ancak sıkıcı parçaların yanı sıra albüm kalitesini yükselten başka şarkılar da mevcut. “Children of the Sand” yer yer melodik vokaller ve güzel rifler kullanılmış bir şarkı. Ancak “Chaos is King” dışında albümün parlayan başka bir şarkısı daha var. Bu da hanzoluktan ölen; “66’fucking’6”. Bu şarkıyı ilk dinlediğimde “Oh lan sonunda!” diye mırıldandım. Sağlam bir intro, sıkı ve gaz rifler, yer yer sert vokaller, oldukça “catchy” ve melodik nakaratıyla “Killing Peace”i ilk dinlediğim günlere döndüm resmen. Ayrıca “Enemy of My Enemy” de gayet sıkı bir thrash şarkısı ve kapanış için gayet yerinde bir parça.

Yaşlandıkça “efendiliğinden” hiçbir şey kaybetmemesiyle gönlümüzde taht kuran Onslaught umarım önümüzdeki albümlerinde sertliğinden taviz vermemeye çabalarken prodüksiyon kurbanı olmaz ve bize daha kaliteli, daha lezzetli albümler dinletebilir. Çünkü onlar yıllardır tiplerine rağmen kendilerini sevmemizi sağladılar. Ülkemizde çirkinlik adına kendileriyle boy ölçüşebilecek yegane insan olduğum için birlikte bir resmimizi koyalım ki ortam şenlensin;