Son yıllarda black metalle ilişkilendirilemeyecek kadar black metalden uzak kapaklara sahip pek çok black metal albümü çıktı

Bazıları DEAFHEAVEN gibi olayı tamamen başka bir boyuta çıkarırken, kimileri ise zamanında DRUDKH – “Blood in Our Wells”de gittiği yoldan devam ederek AFSKY – “Ofte jeg drømmer mig død” veya NORDICWINTER – “Le Dernier Adieu” gibi black metal atmosferinin acı ve keder bileşenleriyle yoğurulduğu tablo tarzı kapaklara yöneldiler.

Bunun en uç örneklerinden birini de yine black metalle bağdaştırılması epey zor olan BURZUM – “Fallen”de görmüştük.

Bugün inceleyeceğimiz ABD’li melodik black metal grubu WEALD & WOE’nun yeni albümü “Far from the Light of Heaven” da yine o anlayıştan devam eden, belki de dünyada benzediğini düşünülebilecek en son tür black metal olan bir albüm kapağına sahip.

“Weald” daha çok eski İngilizcede “ormanlık alan” gibi bir anlama sahipken, “woe” ise “üzüntü, keder” anlamını taşıyor.

Melodik black metal yapan bir grup olarak WEALD & WOE, böylece duygusal black metalin iki tarafını da tek bir isimle kapatmış oluyor.

“ORMAN VE ÜZÜNTÜ”.

Black metal grubuna isim koyarken pragmatik olunması noktasında WEALD & WOE gibi ol.

WEALD & WOE’ya benzer grupları düşündüğümde aklıma gelen iki isim OBSEQUIAE ve VÉHÉMENCE. Direkt örtüşmeseler de benzer tarafları var ve genel havaları itibarıyla yer yer birbirlerini hatırlatıyorlar. WEALD & WOE’nun doksanları hatırlatan bir havası var. Bu sadece müzikal düzlemde değil, prodüksiyon olarak da öne çıkıyor. Grup bunu bilerek mi tercih etti, yoksa bütçesi bu kadar olduğundan böyle tırnak içinde daha çiğ ve demo sound’una yakın bir prodüksiyon tercih ettiler bilmiyorum ama kimi dinleyicileri iteceği de aşikâr.

Grubun iyi tarafı bestelerin dengeli ve akıcı olması. Şarkıları dinlerken bir anda saçmalayan, ilginçlik uğruna sapıtan yapılar görmüyoruz. Bu açıdan “Far from the Light of Heaven” akıyor ve yukarıda bahsettiğim doksanlar ruhunu bir miktar veriyor. Kötü tarafı ise melodik black metal yapan WEALD & WOE’nun çok da akılda kalıcı melodik yapılar kuramaması. İlla süper akılda kalıcı olmasına zaten gerek yok, ama albüm bittiğinde zihnimde daha fazla şeyin kalmış olmasını, bir şeylerin aklıma takılmasını isterdim.

“Far from the Light of Heaven”ı ilk olarak sabah 06.00 sularında, ortalıkta kimsecikler yokken, trafik yokken, hiçbir uyarıcı dış etken yokken dinledim. Benzer tarzda başka albümleri aynı şartlarda dinlediğimde ya prodüksiyon ya da akılda kalıcılıktan dolayı daha çok keyif aldıklarım olduğunu söyleyebilirim. WEALD & WOE bu yüzden biraz butik bir yerde duruyor. Bir kısım dinleyici grubu da albümü de tutmayabilir, ama bir yerden yakalanan bir kısım dinleyici de bir sebepten çok sevebilir. İşte böyle bir şey.