Bazen bazı grupları dinlerken kendi içinizde bir ikileme düşüyorsunuz. Dinlediğiniz şey büyük emek, üst düzey performans barındırıyor olsa da birtakım şeyler sizin o şeyi tam olarak göklere çıkarmanızın önüne geçiyor.

Yazıya bu şekilde girince DEMON KING’in ilk albümü “Death Knell”i gömeceğimi düşünmüş olabilirsiniz. Gömmeyeceğim, fazlaca eleştirmeyeceğim, zira DEMON KING aşırı yetenekli bir grup ve daha ilk albümlerinden gerekli heyecanı yaratmayı başarıyorlar.

Blackened teknik death metal icra eden grubumuz kuruluş itibarıyla büyük oranda INFERI’de çalmış müzisyenlerden meydana geliyor ve bu da yaptıkları müziğin teknik seviyesi hakkında bir fikir oluşması için yeterli.

Yaptıkları müzik içerisinde death metal, melodik death metal, black metal, senfonik black metal, progresif ögeler gibi bir dolu şey var ve x1,5 hızında çalınıyormuşçasına deli deli işlere girişiyorlar. Davullar üst düzey, gitar soloları şıkır şıkır, vokaller varyasyonlu sayılabilecek düzeyde.

Akılda kalıcı rif ararsanız eliniz boş dönersiniz, zira grup büyük oranda tremolo rifler üzerinden çalışıyor. Tüm bunları bir araya getirdiğimizde ortaya INFERI, VALE OF PNATH, ENFOLD DARKNESS gibi grupların sound’una yakın bir müzik çıkıyor. Hızlı, sürekli bir şeylerin olduğu, nefes aldırmayan ve üst düzey müzisyenlikle bezeli.

Ne var ki yapılan iş bu kadar emek istese de içeriğin temelindeki birtakım şeylerden dolayı DEMON KING bence derinlik sunma konusunda yol alması gereken bir grup.

Esasında DEMON KING’in burada yaptığı şeyde asla değersizleştirilmeyi hak eden bir şey yok. Adamlar gayet yoğun bir sonik saldırıyla dinleyiciyi ambale etmeyi çok iyi başarmışlar. “Death Knell”de dinleyicinin boğazını tutan ve kendi ne zaman isterse o zaman sıkan, dolayısıyla da dinleyiciyi hep parmak uçlarında tutan bir müzik var. Çoğu grup bunu atmosferle yaparken, DEMON KING bunu blast beat’ler, yüksek bpm’li twin’ler, sweep picking’li sololar ve grubun en dışavurumcu tarafı olan vokallerle yapıyor.

Lakin tüm bunlar uzun vadede biraz yetersiz kalma riski taşıyan şeyler. Böyle bir müzikten elbette ki atmosfer beklemiyorum, ancak hem sound hem de şarkı yazımındaki formülize yaklaşım ve sterillikten dolayı artık bu tarz grupların biraz fazla tekrara düştüğü ve bir kimlik oluşturmakta güçlük çektiği kanısındayım. Albümü çıkardıkları The Artisan Era’da bu tarz başka gruplar da var ve bu tarz albümlerde bir yerden sonra içerikten çok kişisel şov dinliyormuş gibi hissetmek, dinlediğiniz materyalin bana kalırsa çok da uzun ömürlü olamamasına neden olabiliyor. “Death Knell” öyle demiyorum, ama DEMON KING’in ileride kendini tekrarlarsa heyecanını yitirebileceğine dair belirtiler taşıyor diyorum.

Yazının ilk ikinci cümlesinde o “birtakım şeyler”e gelirsek, DEMON KING’in en kısa özeti “CRADLE OF FILTH ile teknik dozu artırılmış THE BLACK DAHLIA MURDER birlikteliği” olacaktır. Vokaller zaten çok net Dani Filth’e kayıyor (aşırı tiz çığlıklar burada yok) ve rif yazımı da çok fazla teknik death metale maruz kalmış THE BLACK DAHLIA MURDER gibi. Bu bir sorun değil, ancak kendi adıma grupların daha ilk albümlerinden başka grupları referans vererek tek cümlede özetlenebilecek müzik yapmaları benim tadımı bir tık kaçırıyor. Ha, diyebilirsiniz ki “senin ben tadına sokayım adamlar deli gibi yardırmış”, o da işin bakış açısı kısmını oluşturuyor.

Her ne kadar INFERI’de pişmiş olsalar da daha ilk albümleri olduğu için dümdüz övmektense hem takdir edip hem de geliştirilebilecek alanlar olduğunu vurgulamaya çalıştım. Biri öldükten sonra çalınan çan anlamına gelen ve aşağı yukarı Müslümanlıktaki selaya denk gelen “Death Knell” DEMON KING’in kesinlikle taze ve güçlü bir başlangıç yapmasını sağlayan bir çalışma ve zaten belli bir etki yaratmış olduğu da bir dolu insanın konuşuyor olmasından anlaşılıyor. Ben yılın en özel, en iyi ilk albümleri arasından değerlendirmiyorum, ama ortaya konulan emeği de tabii ki takdir ediyorum.

Bence ikinci albümlerinde bunun üstüne çıkacaklar.