Norveç’in en köklü gruplarından biri olmasına, yıllar içerisinde kadrosunda önemli isimler barındırmasına rağmen çok da öne çıkamayan, Norveç black metaline aşina olmayan dinleyiciler tarafından fazlaca bilinmeyen bir grup AETERNUS. Neden bilmem, ancak grubun müziğinden ve albümlerinden çok logosunun insanlara tanıdık geldiğini tahmin ediyorum. AETERNUS’u daha önce hiç dinlememiş olabilirsiniz, ancak logosuna denk gelmiş olmanız yüksek olasılık.

Kariyeri boyunca ara vermeyen ve düzenli olarak albümler çıkaran AETERNUS, 2018’deki “Heathen”ın ardından şimdi de “Philosopher”la karşımızda. Logoları dedim, aşina olanlar çıkabilir dedim, ama arkadaşlar gidip mal gibi siyah arka plana siyah logo koymak gibi zekice bir hareket yapmışlar. Tamam bu tarz bir metalin promosyonla falan pek işi olmayabilir ama en azından grubunuzun adı okunsun. Bence yanlış ve saçma bir karar.

Kariyerinin bir noktasından sonra black metali bırakıp death metale geçen ARCTURUS, “Heathen”da sunduğu ve genel olarak kendi havasını yansıtan müziği burada da yansıtıyor. Albümde genel olarak atmosferi yerli yerinde, black metalin karanlığından ve nadide tekniklerinden epey beslenen ve bu sebepten death metal olarak etiketlenemeyecek düzeyde çift yönlü bir müzik var. Hatta albümün önceki son birkaç işlerine göre çok daha black metal olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz.

Metal-Archives profilindeki benzer gruplar sekmesine bakarsanız, birbirine pek de benzemeyen, hatta kimileri ciddi anlamda birbirinden alakasız gruplar göreceksiniz. AETERNUS “Philosopher” itibarıyla o grupların hiçbirine benzemiyor. Benzeştiği isimleri düşündüğümde BEHEMOTH, IMMORTAL ve THE RUINS OF BEVERAST dışında herhangi bir ismi de söyleyemiyorum, ki o listede IMMORTAL’dan MORBID ANGEL’a, ENSLAVED’den UNLEASHED’a kadar bir dolu grup var.

Bir grup hem IMMORTAL’a hem de MORBID ANGEL’a benzeyemez arkadaşlar. Benzerse de olsa olsa kafa karışıklığından dolayı benzemiş bulunmuştur.

“Philosopher”daki müziğe bakınca AETERNUS’un çok büyük oranda orta tempo şarkılar, keder ile gerginlik arasında giden arpejler ve büyük oranda tekdüze vokaller eşliğinde ilerlediğini görüyoruz. Yavaş black metal seviyorsanız bu durum hoşunuza gidebilir. Bu orta tempo üstüne çalınan arpejler, MAYHEM ekolünden gelen ve havayı buz kestiren çeşitli dokunuşlar black metal açısından değerli olaylar. Bunların yanı sıra “Void of Venom”ın girişinde görüldüğü türde DISSECTION, SACRAMENTUM, NECROPHOBIC ve türevlerini akıllara getirebilecek soğuk clean gitarlar da var ancak AETERNUS direkt olarak o yolu izlemek suretiyle DISSECTION’laşmaya çalışmıyor, hatta şarkının 1.30’undan sonra bir anda albümün en agresif, süratli, azgın olaylarını başlatarak yavuz yüzünü gösteriyor.

Albümün başka bir kafaya bürünmesi de bu andan itibaren oluyor. “Wresting Worm”la birlikte çok daha IMMORTAL, çok daha BATHORY bir AETERNUS dinlemeye başlıyoruz ve “Philospher”ın ilk yarısındaki orta tempo hava bu şarkıyla birlikte doğrudan black metale kayıyor. Kanımca AETERNUS black metale yakın şarkılarda daha heyecanlı, daha iştahlı bir kimliğe bürünüyor, dolayısıyla albümün ilk yarısını biraz monoton bulduysanız mutlaka “Wresting Worm” ve sonrasını da dinleyin derim.

“Philosopher” bence “Heathen”dan daha heyecan verici, daha tutkulu bir albüm. Özellikle ikinci yarısında gazı köklemeleri ve aralara kattıkları başka unsurlarla şarkılara dinamizm katmaları güzel olmuş. Bence 38 dakikanızı kesinlikle hak eden, usta ellerden çıkmış, aklınızı başınızdan almasa bile gayet iyi bestelenip icra edilmiş bir albüm. İlk üç şarkı orta tempo, son dört şarkı yardırmalı ve AETERNUS her ikisini de iyi yapıyor. Dinleyin derim.