Müzik yapma motivasyonunu öfke ve nefretten alan bir grubun bakması gereken en önemli kanallardan birinin black metal ile hardcore’un sancılı evliliğiyle oluşan sound’dan geçtiği hepimizin malumu. Death metal, thrash metal gibi türlerin de özünde olumsuz duygular olsa da içindeki her tür olumsuz duyguyu kusma anlamında black metalin vahşeti ile hardcore’un dinamizmi bir araya geldiğinde başka türlü bir formül ortaya çıkıyor.

Bir refah ülkesi olmasına rağmen alt tabakalarına indiğinizde görebileceğiniz üzere sinirli tarafı da pis olan Danimarkalı gençler, iş metal yapmaya geldiğinde bu sinirlerini epey etkili biçimde yansıtabiliyorlar. Bugün bu grupların en öfkeli, en sinirli, en nefret dolu olanlarından birini, HEXIS’i konuk ediyoruz ve Kopenhag’ın bağrından çıkan bu grubun üçüncü albümü “Aeternum”u masaya yatırıyoruz.

HEXIS bir black metal grubu değil. HEXIS bir hardcore grubu da değil. HEXIS bu ikisini bir araya getirdiğinizde ortaya çıkan müziği yapan bir grup ve bunu da son derece etkili şekilde, iki türü de bir potada eritmek suretiyle yapan bir grup. Dinlerken black metal tarafını ve hardcore tarafını ayrıştırdığınız bölümler varsa da esas olay bu iki türü bir arada, iç içe sunabilmek. Bu minvalden bakıldığında akıllara CELESTE’in, THE SECRET’ın, efendime söyleyeyim YOUNG AND THE WAY’in, hatta biraz kasılırsa THIS GIFT IS A CURSE’ün falan gelmesi gayet doğal. Ne var ki işin içine crust’ın haşinliğini veya grindcore’un şiddetini katan bu grupların aksine HEXIS’teki olay yıkım ve uçan kafa şeklinde tezahür ediyor.

Promo fotoğrafında iki kişi bulunan ancak albüm kadrosunda bir kişi gözüken HEXIS’le ilgili en enteresan konu adamların bu işe dört elle sarılmış ve bu tarz bir müziği geçim kaynakları yapmak için muazzam çaba sarf ediyor oluşları. Muhtemelen “Danimarka’da hiçbir hareket yok, her şey düzenli ve sıkıcı, gelin biz dünyayı dolaşıp müziğimizle terör estirelim” demişler, zira adamların sitesinde turladıkları yerlere bakınca 12 yıldır çılgınlar gibi dolaşan ve her yerde ama her yerde konser veren bir grup görüyoruz. Bursa da dâhil ülkemizde 7 kez konser veren HEXIS, şimdiye kadar sadece Tayvan ve Çin’de 10’dan fazla, Yunanistan’da 17 kez, Bosna Hersek’te 2 kez, Moğolistan’da 2 kez, Küba’da 6 kez, Yeni Zelanda’da 11 kez canlı çalmış. Avrupa’yı, Amerika’yı hiç saymıyorum. Gerçekten acayip çalışkan ve gezgin bir oluşumdan bahsediyoruz. Dilerseniz sitelerindeki -şimdilik- 825 konserlik listeye bakabilirsiniz.

Müziğe geri dönersek, HEXIS’in yıkıp yerle bir etmeli müziğinin temelini son derece vahşi vokaller ile tahmin edilebilecek hoyratlıkta gitar ve davul kullanımı oluşturuyor. Rifler genelde karambole girmek yerine sludge’a da bulaşan tane tane bir düzende ilerliyor ve olayın groove kısmının kaybolmaması sayesinde özellikle ilk iki MANTAR albümüne dahi yaklaşabilen noktalara uzanıyorlar.

Özellikle “Vulnera”da tempoyu iyice düşürüp doom sularına yelken açan HEXIS, kapanış şarkısı “Aeternum”un minimal/kırılgan karakteri dışında genelde ağır/orta tempo ancak hep sert perdeden seslenen bir yol izliyor. Albümde blast beat’lere veya kafa göz girişen tempolara hiç rastlanmazken, şiddet dozunu artırmak için double kick’leri birincil silah olarak kullanıyorlar. Zaten vokaller ve gitarlar öyle agresif ve şiddetli ki tempoyu artırmadan da yakıp yıkmayı başarıyorlar. Şarkıların tamamına yakınının aynı tempoda ilerlemesi ve farklı dinamiklerin devreye girmemesi albümü kimileri için biraz fazla lineer ve tekdüze yapabilir. Eğer her bir şarkıda bambaşka şeyler olsun diye düşünen bir dinleyiciyseniz, black metal/harcdore evliliğinden hazzediyor olsanız bile “Aeternum”un bir noktadan sonra aynılaştığını düşünebilirsiniz. Ne var ki grup bunu da bilinçli olarak yapmış ve eziciliği bu şekilde pekiştirmiş şeklinde bakarsanız, albümün bir bütün hâlinde bir yıkım hapı olduğunu düşünüp her şeyiyle de beğenebilirsiniz.

Sırf turladığı yerlerin sayısı, çeşitliliği ve bu şiddetli müziği dünyanın bu kadar fazla köşesine götürmüş oluşuyla bile saygıyı fazlasıyla hak eden HEXIS, bu yıl dinleyebileceğiniz en yıkıcı 45 dakikalardan birini sunarak türün meraklılarını ihya etmeyi başarıyor. Black metal, hardcore, sludge, doom metal bulamacından keyif alan bir insansanız, yukarıda bahsettiğim tek yönlülük konusuna ne kadar takıldığınıza bağlı olarak “Aeternum”u ya seversiniz ya da çok seversiniz. Albümün içine girip bakınca, üçüncü bir alternatif yok gibi gözüküyor.