Oğuz Sel

İstesek de istemesek de bir şeyleri kategorize ederek yaşamımızı idame ettiriyoruz. Genellemelerimiz ve ön yargılarımız da bu kategorizasyon sürecinde bize yardımcı oluyor. O zaman yazıya bir genellemeyle devam edeyim izninizle: “Kapağında mavi/lacivert/mor tonların olduğu ve şato/kale gibi yapıların yer aldığı, ucundan köşesinden black metale dokunan albümler, iyi olur.” Bu ifade sizi ne kadar ikna eder bilemiyorum ama bu kanıya varmamda yardımcı olan albümlerden bazılarını sıralamak isterim:

Immortal – At the Heart of Winter
Sacramentum – Far Away from the Sun
Lord Belial – Enter the Moonlight Gate
Graveworm – When Daylight’s Gone
Arthedain – Infernal Cadence of the Desolate
Emperor – In the Nightside Eclipse

Örnekler tabii ki arttırılabilir ama ilk etapta aklıma gelenler bunlar oldu. Palindromik isimli Finlandiyalı tek kişilik black metal oluşumu Vargrav’ın tazecik albümünün kapağı da bu genelleme kapsamına, en azından kapak kontenjanından gayet güzel giriyor. Tabii önceliğimiz müzik.

İkinci dalga black metal gruplarının izinden gitmek ve onların açtığı yolda, 2020’ye bir kala devam etmek isteyen Vargrav, albüm özelinde, türün öncülerinden Emperor’a olan benzerliğiyle dikkat çekiyor. Sound’undan yer yer başvurduğu temiz vokallere, şarkıların tasarımından yaşattığı hissiyata kadar “In the Nightside Eclipse” dönemi Emperor’ın daha az karanlık versiyonu olan yapım, doğrudan doğruya kıyaslama kabul etmeyecek kalibrede olsa da kimi şarkılarıyla “In the Nightside Eclipse” albümünün aslında olmayan hidden track’leri havasını yansıtabiliyor.

Albümü dikkatlice dinlediğinizde fark edebileceğiniz bir nokta var, o da birçok grupta dert yandığım vuruculuktan ve akılda kalıcılıktan uzak kompozisyonlar. Çok iddialı bir şekilde albüm kapağından sound’a ve hatta genel konsepte kadar 90’ların ikinci yarısı kafasını sürdürmek üzere yola çıktığı imajını veren bir oluşumun daha yaratıcı parçalarla karşımıza çıkmasını beklerdim. Artık kanıksadığımız akorlar, tahmin edilebilirlik çizgisinde kalan geçişler, ton ve miks açısından güzel olsa bile şarkılara katkı sağlama noktasında bekleneni veremeyen yalancı senfonik unsurlar, yapımın belirli bir çıtayı aşamamasına neden oluyor.

Albümü çok dövdüğüme bakmayın, büyük bir hevesle dinlemeye başladığım ve başlarda yaptığım genellemenin bende yarattığı etki nedeniyle farklı beklentilere girdiğim için “Reign in Supreme Darkness”ın daha tatsız yanlarına odaklandım. Bunların haricinde yapım, 90’lar ikinci yarısında çıkan önemli albümleri henüz dinlememiş olanlar için iyice sayılabilir. Hatta “Godless Pandemonium” şarkısının girişindeki “Where Dead Angels Lie” göndermesi filan, bence güzel bir adım. Henüz Dissection gibi devleri tanımayanlar, parçanın esin kaynağı albümü bu vesileyle öğrenebilirler diye düşünüyorum.

Sonuç olarak “Kapağında mavi/lacivert/mor tonların olduğu ve şato/kale gibi yapıların yer aldığı, ucundan köşesinden black metale dokunan albümler, iyi olur” genellemesinin her zaman doğru olamayacağını kanıtlaması açısından faydalı bir albüm oldu “Reign in Supreme Darkness”. Türü sevenler, albümden birkaç parçayı da muhakkak seveceklerdir ama bu yılın sonunda albümü kaç kişi anımsar, bilemiyorum. Albümü yayınlayan şirketin de sahibi olan Satanic Warmaster’dan Werwolf, konserlerde oluşuma destek atıyor, internette kayıtları bulabilirsiniz. Keşke diyorum, Werwolf “Fimbulwinter” albümündeki şahaneliği nasıl yarattığına dair ipuçları V-Khaoz ile paylaşsa da Vargrav üçüncü albümde nispeten iyice işlere imza atsa.