Müziğin en önemli unsurlarından biri, yaratıcısının hislerine tercüman olması. Neşe, hüzün, öfke gibi temel duyguların yanı sıra; daha ara notalardaki, satır aralarındaki duyguların yansıtılması, bence müziğin en etkileyici taraflarından birini oluşturuyor. Olamamışlıklar, keşkeler, arada kalmışlıklar gibi spesifik hislerin başarıyla yansıtıldığı müzikler, büyük oranda çok etkileyici oluyorlar.

Almanya’nın en gürültülü ikililerinden MANTAR bunu başarıyla yapan oluşumlardan biri. Müziklerinde, tavırlarında, duruşlarında çok net bir “kaybedilmiş bir geçmişten gelme” hissi var. Sanki Erinç ve Hanno adlı bu iki adam gençliklerinde büyük sıkıntılar çekmiş ve sonra metal diye bir dışa vurum aracı keşfederek tüm geçmiş acılarını bir bir ortaya dökmeye gelmişler.

Her ne kadar böyle kederli temaları akıllara getiren bir tavırları olsa da, MANTAR’ın bunu dayak atarak, kırıp geçerek, can yakarak yapmayı seçmiş olması her şeyi birkaç kademe yukarıya taşıyan en önemli etmen. Grup acısını haykırarak, kederini yırtınarak, öfkesini de yakıp yıkarak gösteriyor.

Bu yakıp yıkma konusu MANTAR açısından son derece önemli tabii. Grubun genel karakteri, ilk albümden bu yana yakmakla ve ateşle ilgili. İlk albüm “Death by Burning”in ardından çıkan ve MANTAR’ın esas patlamasını yapmasını sağlayan “Ode to the Flame” ile iyice ayyuka çıkan bu durum, yeni albüm “The Modern Art of Setting Ablaze” ile daha da belirginleşiyor.

“Ateşe Vermenin Modern Sanatı”nda karşımıza çıkan MANTAR, aslında bildiğimiz MANTAR’ın bir devamı niteliğinde. Sludge, black metal, hardcore, punk, hardcore punk gibi farklı duruşları gerek müzik gerekse tavır anlamında kullanan MANTAR, tüm bunları ancak iki kişinin sığabildiği ama etkisi çok daha geniş bir alana yayılan bir zift çukurundan bizlere bulaştırıyor.

Albüme baktığımızda, kulaklar doğal olarak “Ode to the Flame”deki “Era Borealis” tarzı hit denebilecek şarkılar arıyor. “The Knowing” adlı kısa intronun ardından giren “Age of the Absurd”le bu konuda içimize küçük tatlı sular serpiliyor. Sonrasındaki “Seek + Forget” ve “Dynasty of Nails”, “Anti Eternia” gibi şarkılarda da aynı durumu görüyoruz. Bu açıdan bakınca “The Modern Art of Setting Ablaze”, “Ode to the Flame”in ardından hayal kırıklığı yaratmayacak bir çalışma.

Lakin albümde “Ode to the Flame”de hissedilen düzeyde bir ıstırap, mahvolmuşluk, bitiklik havası olduğunu söyleyemem. Albümde “Ode to the Flame”dekine göre daha gürbüz, daha ne yaptığını bilir bir MANTAR var. Sanki Bremen’in sokaklarında büyüyen Erinç Sakarya ve Hanno Klänhardt “Ode to the Flame”de o eski dertleri olanca çıplaklığıyla kusmuşlar ve biraz olsun rahatlamış, “The Modern Art of Setting Ablaze”de de sahip oldukları kudretin farkına varmış gibiler. Albümü dinlerken içten içe yıkılan, kendiyle kavga eden bir insan psikolojisinden ziyade, elindeki gücün farkında olan ve ayağa kalkmayı bilecek türde bir kafa yapısıyla yüzleşiyor gibiyiz. Bunu bir olumsuzluk olarak almaya gerek yok elbet; sonuçta insanlar değişiyor ve bu da albümlere yansıyor.

MANTAR harika bir grup ve bunu “The Modern Art of Setting Ablaze”de bir kez daha gösteriyor. İki kişi, muhtemelen bir sürü yaşanmışlık ve saf duygulardan vücut bulan bir müzik.

Alev alan, cayır cayır yanan ve sizi de kendisiyle birlikte yakan bir müzik.