Oğuz Sel

Son zamanlarda hiçbir umut taşımadan dinlemeye başladığım onlarca albüm arasından, beni epey şaşırtan bir albümle daha birlikteyiz.

Tanınmama konusunda özel çaba harcadığını düşündüğüm gruplardan Hecate, Fransa’dan olduğunu çok belli edercesine sürprizli ve ortalamayı hayli aşan kalitede bir black metal icracısı. 2009 yılında kurulan ve “Une Voix Venue D’Ailleurs” ile birlikte toplam iki albümleri bulunan beş kişilik ekip, klasik anlamda black metal yapmaktan ziyade, türü zenginleştiren avangart unsurlardan destek alıyor albüm boyunca.

Kimi zaman yumuşak akustik geçişler kimi zamansa Dornenreich kafasında piyano-davul yürümeleri, şarkıları estetik açıdan geliştirirken, albümü daha duygusal ve anlamlı hale getiriyor. Avangart dedim diye aklınıza buralarda tokatladığım başkaca grupların bayık eserleri gelmesin; Hecate yeri geldiğinde sizi düşüncelere daldırabilse de yaptığı müziğin black metal olduğunu her şarkıda açık açık gösteriyor.

Önceki albümünden sonra kendi içlerinde ciddi bir müzikal gelişim kaydettiklerini “Une Voix Venue D’Ailleurs” ile gösteren Hecate, beste tasarımı ve sound konusunda Kuzeyli türdaşlarının izinden gitmekte bir sakınca görmüyor. Buz gibi soğuk riflerden tutun da prodüksiyonun genel karakterine kadar birçok nokta, ekibin ortaya koyduğu müziğin referans noktaları hakkında fikir veriyor.

Albümü dinlemeye başladığınızda genele yayılan bir başına buyrukluk hissedebilirsiniz. Bana sorarsanız bunun nedeni, şarkı bazında bestelerin dağınık olmasından kaynaklı. Zaman zaman söylediğim gibi hayatın farklı dönemlerinde yaşananlardan hareketle yapılan bestelerin, birbirine uygun olanlarla birleştirilmesi neticesinde ortaya çıkmış gibi bir yapısı var şarkıların. Bir sonuca varılması ya da kompozisyonun genel gidişatına iyi gidebileceği düşünülerek atılmış adımlar da mevcut kanımca.

Fakat bu yaklaşımın her şarkıda işe yaradığını söylemem çok doğru olmaz. Bu durum, çoğu şarkıda sırıtmasa da bazılarında alakaya maydanoz kıvamında anlar var; çok rahatsız edici değil ama buna daha farklı bir çözüm getirilebilse pek güzel olurmuş.

Albümü kendi çabalarıyla yayınlayan Hecate, prodüksiyon konusunda başının çaresine bakmış gibi görünüyor. Kulağa batan bir iki hatalı nokta -zamanlama sorunu- haricinde pek bir derdi tasası olmayan prodüksiyon, yapımın elini güçlendiriyor. Ayrıca, enstrüman dağılımının dengeli olması da şarkıların dinlenebilirliğini arttırıyor.

İlk dinlemelerde anında içine giremediğim “Une Voix Venue D’Ailleurs”, devinim hâlinde olan parçaları, akıllara kolayca kazınan rifleri, ciğer delen vokalleri ve daha pek çok ayrıntısıyla 2018’in değerli yapımlarından biri oluyor. Türe meraklıysanız zaman ayırıp albümü birkaç defa dinleyin. Başlarda sevemeyeceğiniz şarkıları bir süre sonra kendi kendinize mırıldanmanız mümkün. Bir sonraki yazıda görüşmek üzere.