Metalcore gruplarında yeni bir ekol var son birkaç senedir. Son dönemde popülerlik kazanan bir dünya metalcore grubu türün hafiften klişeleşmesiyle birlikte sanki elbirliği etmişçesine tarzlarını “oldschool metal” eksenine kaydırmaya başladılar. AVENGED SEVENFOLD, TRIVIUM hatta BULLET FOR MY VALENTINE önde gelen örnekler. Bazıları bu değişimden güçlenerek çıktı, bazıları da TRIVIUM gibi kimseye yaranamadı. AS I LAY DYING bu değişimden güçlenerek çıkanlardan oldu ve herkesi şaşırttı, her yönüyle bir metalcore klişesi olan “Shadows Are Security” sonrası ibreyi İskandinavya usulü melodik death metal esintilerinden thrash metal semalarına çevirerek “An Ocean Between Us” ile beklenmedik bir patlama yaptılar mainstream Amerikan müzik piyasasında. “The Powerless Rise” da bu patlamanın artçı sarsıntıları dahilinde hazırlanmış, onun izinden giden bir albüm.

AS I LAY DYING’i ilk dinlediğim albüm “Frail Words Collaps” ile şu geldikleri nokta arasındaki müzikal farklılık hakikaten beni şaşırtıyor aslında. Gerçi o albümden bugüne grupta sadece davulcu ve vokalist kişisinin kaldığını düşünürsek şaşırmamam lazım, ancak bu tip grupların izlediği albümden albüme melodikleşme çizgisi yerine ters bir yola girmeleri enteresan geliyor.

Zira “An Ocean Between Us” ile başlayan “sert” müzik hali, bu albümde daha da ileri gitmiş durumda. Without Conclusion’da kulağa çalınan blastbeatler, sağdan soldan devamlı fırlayan sololar (ki grup bir dönem yazdıkları şarkılara solo koymamaya inat ediyordu neredeyse) grubun bu yeni “gaz” kimliğine rağmen bile çok şaşırtıcı geliyor.

Sanki biraz MEGADETH’in “Endgame”de yaptığına benzer diyebilirim albümün genel tutumu için, devamlı bir gitarlara yüklenme hali sürüyor albüm boyunca, gençler bütün kurtlarını dökmüşler o anlamda. Tabii bunun eksi yönleri de yok değil.

Albümü ilk defa dinleyen birisinin dikkatini ilk şu çekecektir: albümde bütün şarkılar gaz patlaması yaratan rifler ile açılıyor ve aşağı yukarı kalıp olarak bütün şarkılar da benzer formatlarla “gaz rif” arkası direk vokalin devreye girmesi formülünü takip ediyorlar, bu yapı da şarkıların aşırı direkt olmalarını sağlıyor. Gerçekten de resmen şarkılar insanın suratına patlıyor ve dinleyici ilk başta şöyle bir afallıyor. Ancak bu formül birkaç şarkı sonra dinleyiciyi çok fazla yoruyor, zira şarkılar yapı olarak da birbirlerinden fazla ayrılmadıklarından dolayı devamlı bir harala gürele içinde gidiyor albüm. Genelde bu formatta albümle kısa şarkılardan oluşurlar, albüm süresi de kısa tutulur.

Burada ise yaklaşık 44 dakika boyunca kafamıza çata çuta rifleri yiyoruz, bir süre sonra da abandone oluyoruz bu kadar rif atağından. Bu açıdan “An Ocean Between Us”ın daha dengeli halini bu albümde görmek mümkün değil, dinleyici albümün tadını çok fazla alamıyor. Şarkılara eklenen grubun geçmişinden kalma melodik bölümler hoş dursa da nadiren gelen temiz vokalli nakaratlar çok alakasız kaçıyor böyle bir albüm için, TRIVIUM’un da arada içine düştüğü canavar gibi şarkıların bir anda çok manasız temiz nakaratlara dönmesi durumu zaman zaman komik bile geliyor bana. Bu açıdan bence albümün en dengeli ve görece olarak en iyi şarkısı Anodyne Sea albümün ortalama fikrini veriyor.

Aslında “The Powerless Rise” içerdiği şarkılar açısından çok fazla eleştiriyi hak etmiyor, genel bir üslup problemi var ancak AS I LAY DYING’in albümleri arasında gösterdiği gelişimi düşünürsek bu albümde biraz ivmelerini kaybettiklerini söylemek çok yanlış olmayacaktır.

İçine girmesi ve alışması albümün üslubu nedeniyle zor, ancak sonrasında dinleyiciyi yeterince eğlendiriyor, her ne kadar aşırı derecede tek boyutlu kalsa da.

sambalici