Underoath, 1990′larda deathcore/groove tarzında kurulmuş bir grup. Kurulduğu yıldan itibaren 2004 yılına kadar üç albüm yayınladılar.Vokalist Dallas Taylor ayrılması ile birlikte Underoath’taki boşluğu Spencer Chamberlain doldurmuş ve grup 2004 yılında “They’re Only Chasing Safety” adında bir albüm çıkardı. İşte o albümden bahsediyorum şu anda sizlere; karşınızda Underoath’ı efsane yapmaya yeten bir albüm!

Underoath, yayınladığı bu albüm ile birlikte birçok kitleye birden hitap etmeye başladı. Spencer’ın ilginç vokali, grubun bateristinin vokallere katılımı, klavyeci Christopher Dudley’e daha fazla yer verilmesi bu albümde Underoath’ın türünün değiştiğini gösterdi. Deathcore mu? O da ne, bu herifler kesinlikle metalcore yapıyorlar. “Hayır dostum yanılıyorsun, underOATH (böyle söylenir) bir post-hardcore grubu olmuştur” diyenlerin olduğu zamana götürüyorum şimdi sizleri.

Grubun dördüncü albümünü ilk kez dinleyenler Young and Aspiring adlı şarkıya taparak başlamışlardır herhade. Muhteşem bir melodi, muhteşem bir vokal var şarkıda (kişiye göre değişebilir, ama bu müziği sevenlerin hoşuna gidecek türden bir vokal). Spencer şarkılarında gerçekten pig squal’le harsh vokali birbirine karıştırıyor, inanılmaz bir ses çıkarıyor ortaya. Neyse, albümdeki tüm şarkıları değerlendirirsek işimiz uzar, ama bu grup tam tavsiye edilecek bir gruptur.

Albümde birbirine benzeyen şarkılar da var. The Impact of Reason ve Down, Set, Go gibi birbirini andıran melodili / vokalli şarkılar bulmak mümkün. Ama nedense Underoath dinleyen biri “melodilerin alayı aynı anasını…”, “vokal neden hep aynı sözleri söylüyor” (gibi geliyor) gibi laflar söyleyemiyor, zira Underoath bazıları için bir yaşam tarzı olmuş durumda. Günümüz metal dünyasında metalcore’a (new metal denilen olaya) yönelik bir akın var, bu yüzden de Underoath/Atreyu/Blessthefall gibi grupların hayranları gittikçe artıyor. Ben grupları birbirleri ile karıştırmam şahsen. Şöyle ki, günümüzün duygusal gençleri diye bahsedilen bu adamlara “bu nasıl bir saç şekli, nasıl bir tip” demek yerine, “Tanrım.. Bu nasıl bir ses” demeyi tercih ediyorum. Bu yüzden herhalde genelde incelemesini seçmek istediğim gruplarda “emo” adının verildiği gruplara gidiyor kafam.

Şarkılara devam edelim, bu hikayeden kurtulamayacağız yoksa. Underoath’ın en iyi yaptığı işlerden biri Aaron Gillespie’nin (davulcumuz + clean vokallerin sahibi) canlı performanslarında yaptığı işle albüm kayıtlarında yaptığı işi hemen hemen aynı yapabilmesi. Bu adamı mükemmel kılan şey de bu sanırım. Gitarlarda James Smith ve Grant Brandell gibi genç isimleri görüyorum. Örneğin; ritim gitardaki adam James Smith’in internet ortamında kolay kolay fotoğraflarını bulamazsınız, Brandell’in çok hayranını bulamazsınız, çünkü Underoath bireysel olarak yapmıyor işlerini. Herkes yaptığını Underoath’a katıyor, grubun altı elemanı tek bir yürek, tek bir grup ve bunun adı da Underoath olarak geçmiş.

Albümün dinlenesi şarkılarına bakacak olursak The 80′s Song dinlenilebilir bir bonus şarkı olarak yayınlanmış. A Boy Brushed… Living in Black and White çok sağlam bir parça. Down, Set, Go’da ne kadar diğer şarkıları andırsa da dinlenilebilir bir vokal / gitar duyuyoruz. Underoath’un bundan sonra çıkmış “Define the Great Line” ve “Lost in the Sound of Seperation” adlarını taşıyan iki albümü var, dinlemek isterseniz diye söylüyorum. 2010 yılında yeni bir albüm çıkarması bekleniyor Underoath’un. Ayrıca grup 15-16 şarkısını çaldığı bir konser albümü de yayınlamıştı. Onu da izleyebilirsiniz.

Underoath’ı dinlerseniz bu notu neden verdiğimi anlarsınız diyerekten 8/10 çıkardım.

Hakan Burak Balkan