“THE HALO EFFECT sendromu” diyebileceğimiz bir durumla ortaya çıkan bir oluşumdan bahsedeceğiz bugün.

Nasıl THE HALO EFFECT eski IN FLAMES üyelerinden kuruluysa ve IN FLAMES karakterinde bir müzik yapıyorsa, bugünkü konuğumuz FIMBUL WINTER da özellikle ilk dönem olmak üzere farklı yıllarda AMON AMARTH’ta çalan müzisyenlerden kurulu yeni bir grup.

Tıpkı THE HALO EFFECT’te Mikael Stanne’nin IN FLAMES’in daha ilk günlerinde grup kadrosunda yer almış olması gibi FIMBUL WINTER’daki elemanlar arasında da AMON AMARTH’ın ilk demosunda dahi çalmış iki kişi var. En ilginç nokta ise, AMON AMARTH’ta en uzun süre bulunmuş ve “Versus the World”den “Deceiver of the Gods”a kadar, yani 8 AMON AMARTH albümünde çalan davulcu Fredrik Andersson’un FIMBUL WINTER’da gitar çalıyor olması.

Resmî kadrosunda bir basçı bulunmayan FIMBUL WINTER’a bu EP’de destek olan isimse DISMEMBER ve GRAVE’le albümler çıkarmışlığı olan basçı Tobias Cristiansson.

Esasında gruptan haberdar olur olmaz bende hemen bir merak uyandırdı. Bunun sebebi AMON AMARTH’ın en sevdiğim şarkılarından birinin ta 1994 yılında çıkardıkları ilk demolarına da adını veren “The Arrival of the Fimbul Winter” olması.

Ben AMON AMARTH’la “The Avenger” çıkar çıkmaz, yani 1999’da tanışmıştım, ancak hemen sonrasında o şarkıyı duyar duymaz grubun ne kadar yetenekli ve karakteristik bir müzikal kafası olduğunu daha 1994 yılından gösterdiğini de fark etmiştim.

“What Once Was” doğal olarak akıllara CRYPTOPSY’nin 2005 çıkışlı albümü “Once Was Not”ı getiren bir EP. Aralarındaki fark FIMBUL WINTER’ın geçmişi yad eden bir isim seçmiş olması. Hatta CRYPTOPSY’nin o albümünde direkt olarak bu EP adındaki ifade “Roam the endless Cemetary of what once was” dizesinde bire bir geçiyordu. Dolayısıyla FIMBUL WINTER eskiyi hatırlatıyor ve EP adına da “bir zamanlar olan” adını vererek AMON AMARTH köklerini hatırlatıyor.

Müzikal olarak FIMBUL WINTER eski usul AMON AMARTH müziği yapıyor. Adını çok andım ama THE HALO EFFECT’in şimdiki gibi modern tınılı değil de “Lunar Strain”, “The Jester Race” dönemi IN FLAMES müziği yaptığını düşünün. FIMBUL WINTER’ın bu durumu kırmasını ve direkt AMON AMARTH taklidi gibi durmamasını sağlayan başlıca şey, AMON AMARTH’ın da en karakteristik unsurlarından biri olan Johan Hegg vokaline hiç benzemeyen, daha önce AMON AMARTH’la bir ilişkisi olmamış bir vokalist seçmiş olmaları. Bu sayede grup direkt olarak taklit, çakma, “Temu AMON AMARTH” gibi yaftalanmaktan da kurtulmuş oluyor. EP’ye adını veren şarkıda gördüğümüz BOLT THROWER’vari olaylar ve eski tarz AMON AMARTH tarzı melodik death metalin zaten zibilyon tane grup tarafından icra edilmesinden dolayı, ortadaki “nostaljik ekmek yeme” durumu da bence büyük oranda kalkıyor. Bunun haricinde grubun sound’u elbette ki AMON AMARTH’ın 90’lardaki kederli ama sert, öfkeli ama duygusunu da yaşayan müzikal karakterden ilerliyor, lakin neyse ki AMON AMARTH diye “Viking de Viking!” diye bağırmıyor.

FIMBUL WINTER THE HALO EFFECT’in IN FLAMES için yaptığı şeyi AMON AMARTH özelinde yapıyor. Aralarındaki fark FIMBUL WINTER’ın THE HALO EFFECT gibi modern bir karakterden ziyade old-school taraftan yaklaşması ve AMON AMARTH’ın köklerinden direkt beslenmesi. Grup da sosyal medyasında “What once was… will be soon again”, yani “bir zamanlar olan, yakında tekrar olacak” ifadesini kullanmıştı. Bunu ister ekmek yeme çabası deyin ister başka bir şey, sonuçta bu adamlardan ikisi AMON AMARTH’ın ta 1994’te demosunda olan müzisyenler, biri ise AMON AMARTH’la 8 albüm çıkaracak kadar bu hakka sahip olan biri. Ben nostaljik tarafıyla öne çıkan bu EP’yi beğendim ve böyle bir oluşumun varlığından dolayı mutluyum. Umarım ilk albümlerinde de doksanlar ortasındaki mükemmel AMON AMARTH kimliğini hakkını vererek günümüze taşımayı başarırlar.