1997-1998 müzik konusunda kafamın en dolu ve çalkantılı olduğu zamanlardı. Audiogalaxy sayesinde her gün yeni gruplar keşfediyor, yakın zamana kadar sadece METALLICA, IRON MAIDEN, MANOWAR, PANTERA, SEPULTURA, MEGADETH’le sınırlı dağarcığımı çok kısa sürede devasa boyutlarda genişletiyordum.

Bu dönem sıklıkla yaptığım şeylerden biri, Audiogalaxy’den birkaç şarkısını indirip beğendiğim grupların albümlerini almanın yanı sıra, bir de kapağını ilginç bulduğum albümleri almaktı. Sever miyim sevmez miyim bilmeden gider rastgele albümler alırdım. MESHUGGAH’nın 1998’de çıkan “Chaosphere”ı da bu albümlerden biriydi ve içinde ne olduğu konusunda en ufak bir fikrim olmadan CD’sini almıştım. O dönem onlarca grubu keşfediyor olsam da arada o sırada hazır olmadığım gruplar da çıkıyordu. Mesela NILE bunlardan biriydi; “Amongst the Catacombs of Nephren-Ka”dan birkaç şarkı dinlemiş ve “yok artık bu kadar da değil” demiştim. Keza CANNIBAL CORPSE’u ilk duyduğumda da henüz o tarz bir şeye hazır olmadığımdan “tamam sertlik falan iyi hoş ama bu da aşırıya kaçmış” diye düşünmüştüm.

“Chaosphere”ı ilk dinlediğimde, neredeyse NILE ve CANNIBAL CORPSE kadar bile tahammül edememiş ve “farklı olacağız diye saçmalamışlar” deyip albümü ilk şarkıdan kapatmıştım. MESHUGGAH’yı anlayamamıştım, yetememiştim. Minnacık beynim o sırada MESHUGGAH’nın dehasını kavrayamamış ve direkt yok saymıştı.

Zamanlar ilerledi, yıllar geçti ve ben bir noktada MESHUGGAH’dan başka bir şey dinleyemez hâle geldim. Diğer her şeyin aşırı tahmin edilir ve düz geldiği, dinlediğim şeyin beni zorlaması gerektiğini düşündüğüm ve bu yüzden de tutunacak tek dal olarak sadece MESHUGGAH’yı gördüğüm dönemler yaşadım. 2006 yılının ilk yarısında neredeyse sadece MESHUGGAH dinledim. “Destroy Erase Improve”, “Chaosphere”, “Nothing” ve “Catch Thirtythree”yi notası notasına, her bir trampet vuruşuna kadar ezberlemiş ve nihayetinde grubu canlı da izleyerek hacı olmuştum.

Bugünkü konuğumuzun adını bile anmadan geçen bu uzunca girişi yapma sebebim, zamanında MESHUGGAH’nın dehasını anlayamayıp yok sayan bünyem, o dönem CAR BOMB’u duymuş olsa kim bilir ne düşünecekti diye sorguluyor olmam. MESHUGGAH’nın bu kadar aykırı ve zorlayıcı bir müzik yapmasına rağmen bu kadar büyük ve popüler olmasını bir tarafa bırakırsak, dünyada MESHUGGAH’nın yolundan giden ve MESHUGGAH’dan bile daha uçlarda müzik yapan gruplar da var. MESHUGGAH’nın politirimlerini daha da kastırıcı şekilde kullanan, aksak ritimleri ve uyumsuzluğu adeta kendiyle kavgalı şekilde yansıtan gruplardan bahsediyorum. CAR BOMB, aralarına PSYOPUS ve ION DISSONANCE gibi dinleyiciyle kavga eden grupları da katabileceğimiz bu aykırılılar takımının en çok MESHUGGAH izinden giden oluşumu ve bugün de kendilerinin “Tiles Whisper Dreams” adlı EP’lerinden bahsedeceğiz.

CAR BOMB’un Bandcamp sayfalarında bizzat kendileri tarafından ANIMALS AS LEADERS, DEFTONES, THE DILLINGER ESCAPE PLAN, GOJIRA ve MESHUGGAH hashtag’leri olsa da CAR BOMB bu grupları sadece ilham kaynakları olarak sıralamışlar, zira müzikal olarak DEFTONES ve GOJIRA gibileri, sadece komplekslik bakımından CAR BOMB’un yanında “Ali Baba’nın Bir Çiftliği Var” düzeyinde kalan isimler. Ancak misal “Blindsides” ve “Paroxym”deki DEFTONES etkilerini görmek de gayet mümkün.

EP’ye baktığımızda, aslında CAR BOMB’u özel bir ruh hastası yapan temel unsurların tamamını görebiliyoruz. MESHUGGAH’nın 20 bardak double espresso içmiş hâli mi desek, adrenaline shot almış hâli mi desek bilmiyorum ama MESHUGGAH’nın bazen onlarca saniye, hatta “Bleed” gibi örneklerde gördüğümüz üzere dakikalarca sürdürdüğü paternler CAR BOMB’un hiperaktif ellerinde çok daha kısa sürelerle verilip hemen bir sonraki manyaklığa geçiliyor.

CAR BOMB bu açıdan aslında kariyeri açısından kendine sorunlar da yaratmış oluyor, çünkü gerçekten fazlasıyla zorlayıcı bir iş yapıyorlar ve bu hiperaktiflikten dolayı olayın müzikalliğini, groove’unu yitiriyorlar. CAR BOMB’da öyle herhangi bir djent grubunda olduğu gibi kafa sallayarak eşlik etmeniz falan pek mümkün değil. “Tiles Whisper Dreams” bu konu biraz daha makul, görece azıcık da olsa daha rahat dinlenebilir seviyede, ama yine de grubun hiperaktivite konusundaki inadını sonuna kadar hissettiriyor.

“Tiles Whisper Dreams”de üç şarkı var ve üçünde de “ben böylesi sapkın bir müzikten zevk alan bir ruh hastasıyım ve bu duruma bayılıyorum” hissini sonuna kadar alabildiğimiz sapkınlıklar karşılaşıyoruz. Gitarlar ayrı, davullar ayrı manyaklıkta ve diğer elementlerle de birleşince ortaya CAR BOMB denen psikolojik rahatsızlık çıkıyor. Bu taraftan bakınca EP’nin bazı anları MESHUGGAH’dan ziyade FREDRIK THORDENDAL’S SPECIAL DEFECTS’in “Sol Niger Within“ine daha yakın duruyor. Sırf bu cümle bile CAR BOMB’un aykırılığını görmek için yeterli diye düşünüyorum. Yine de bu EP CAR BOMB’un bugüne dek yaptığı şeyler arasında içine en kolay girilebilecek, konvansiyonel unsurları en çok barındıran, kısacası CAR BOMB’un en az aykırı diyebileceğimiz işlerinden biri. O yüzden alışma süreci açısından grubu ilk kez dinleyecekseniz bu EP’den başlayabilirsiniz.

CAR BOMB özel bir rahatsızlık. “Tiles Whisper Dreams” bugüne dek yaptıkları en kolay dinlenir şey olsa bile adamların ne kadar kurtlu olduğunu rahatlıkla görebiliyoruz. Bu yüzden kimseye de önermiyorum. Yeterince rahatsız bünyeler veya gitar, davul, bas ve vokal kullanarak bazı sınırların zorlandığını görmek isteyenler zaten ilgilerini çekerse bakacaktır ya da zaten grubu çoktan biliyorlardır.

Umarım biz de bu rahatsızlıktan hiçbir zaman kurtulamadan bir ömür boyu aynı zevki almaya devam ederiz.