2020’de çıkan ilk albümleri “Monte Verità” ile o senenin en iyi black metal albümlerinden birine atan Fransız grup CÉNOTAPHE ile beraberiz bugün. “Monte Verità”yı çıktığı dönem dinlemiş, ancak incelemeyi unutmuştum.

Aynı hataya bir kez daha düşmek istemiyorum, o yüzden yeni albümleri “Chimères”i bulduğum ilk müsait anda sitemizin inceleme dağarcığına kazandırmak üzere huzurlarınızdayım.

CÉNOTAPHE Fransız olduğunu bir şekilde hissettiren (hayır DEATHSPELL OMEGA’ya benzemiyorlar) tarzda bir yoğunluğa sahip, sanki Fransa’nın yüzyıllar önce Avrupa’nın önemli sanat merkezlerinden biri olduğunu anlamlı kılarcasına bir hissiyat barındıran, yoğun, katmanlı ve derinlikli bir black metal yapıyor. Bu black metal anlayışını gördüğümüz başka gruplar var elbet; mesela hemşerileri AORLHAC veya Kanada’nın Fransız tarafından FORTERESSE.

Müziği dinlerken grubun duygusal bir savaş içinde olduğunu, bir şeyleri dışarı dökme ihtiyacında olduğunu hissediyorsunuz. CÉNOTAPHE performansıyla ve müziğini şekillendiren tercihleriyle adeta bunu dikte ediyor.

Grup Maniheizm’den tutun da chimera referansına kadar epey geniş çerçevede bir sözel anlayışa sahip. Temalarına baktığımızda trajedi, zafer, yıldızlar, görkemli temalar gibi altını bir dolu şeyle, sonsuz referansla doldurabileceğimiz geniş bir perspektif görüyoruz.

İlginç olansa CÉNOTAPHE’ın müziğiyle dinleyiciye zaten bu tarz ihtişamlı, soyut, süslenerek anlatılabilecek temaları işlediğini bir şekilde hissettirmesi.

Esasında albüm kapağına veya grup fotoğrafına bakınca da grubun standart bir black metal grubu olmadığını anlamak gayet mümkün. Lakin bunlara bakmasanız bile sadece dinleyerek CÉNOTAPHE’ın müziğinde şeytandan, cehennemden, zebanilerden falan bahsetmediğini tahmin etmek mümkün diye düşünüyorum. Müziğin altını dolduran ancak öne çıkmayan klavye ve sıklıkla kullanılan tremolo melodiler ile grup yer yer akıllara ilk dönem BORKNAGAR’dan tutun da SÜHNOPFER, VÉHÉMENCE, BELENOS’a kadar farklı oluşumları anımsatan anlar da sunabiliyor.

CÉNOTAPHE’ı özel kılan konulardan biri de black metal içerisinde tek bir duyguya sabitlenip kalmamaları. Müziklerine hâkim olan en baskın duygu keder olsa da yansıttıkları görkemli, ihtişamlı karakter olayın sadece kederde, hüzünde kalmasını önlüyor. Acılı ama ayağa kalkmasını bilen, yaralı bir kahraman hissi veren bir müzikleri var ve belli ki bunu temalarına da yansıtıyorlar. Albüm boyunca dümdüz Orta Çağ’dan bahseden medieval epik black metal yapmıyorlar, ancak albümün en iyi şarkılarından olan “Sous les fourches manichéennes”in 1.36 ve 1.46’’sında at kişnetecek kadar da temalarını yansıtmayı biliyorlar (tam bu cümleyi yazarken babamın yanda binicilik izlemesi ve kafamı kaldırınca televizyonda at görmem?). Black metaliz diye tek boyutlu kötücül bir duyguya sabitlenmeme konusuna dönecek olursak, CÉNOTAPHE zaten öyle şeytani, habis, soğuk bir black metal yapmıyor. Hatta “Nitescence”, girişi itibarıyla resmen Devin Townsend’in “Stars” şarkısının girişindeki akor dizilimine benzer türde, ALCEST’vari bir umut, tebessüm bile barındırıyor.

“Chimères”le ilgili bahsetmek istediğim son konu da vokaller. Bu tarz bir black metal albümüne bundan daha iyi bir vokal yapılabileceğini sanmıyorum. Shriek vokal kullanmamışlar, kötü cadı vokali de kullanmamışlar. Onun yerine acıyı, ızdırabı daha iyi yansıtan haykırışlar ve epikliği pekiştiren bağırışlara yer vermişler. Bu bağırışlar ara sıra ortaya çıkıyor ve nasıl oluyorsa o savaş havasını, destansılığı tavan yaptırıyorlar. Albümdeki yoğunluğu artıran başlıca şeylerden biri de bu vokaller.

Böylelikle CÉNOTAPHE’ın ikide iki yapmasını sağlayan ve bence yılın değerli black metal albümleri arasına giren “Chimères” incelememizin sonuna geliyoruz. CÉNOTAPHE burada gerçekten de dikkat buyurulması gereken, öyle arkaya açayım çalsın denmemesi gereken bir iş yapıyor ve tıpkı “Monte Verità” gibi “Chimères” ile de son yılların en dikkate değer, takip edilesi black metal gruplarından biri olduğunu gösteriyor. Black metal dedin mi mutlaka kötü kalpli olacak, şeytana adanacak, terör estirecek demiyorsanız, CÉNOTAPHE’ın bu müziğe olan adanmışlığını ve tutkusunu net şekilde gösterdiğini düşündüğüm “Chimères”i dinlemenizi öneririm.