Gene Palubicki kötü kalpli müzik yazma konusunda usta bir abimiz. ANGELCORPSE’ta yaptıkları zaten malumumuz, birkaç gün önce incelediğimiz MALEFIC THRONE’un yeni albümü keza kötülük saçıyor, yine birkaç gün önce incelediğimiz aşırı sapkın OMEGAVORTEX’e sahnede eşlik ediyor, bugün konuğumuz olan PERDITION TEMPLE’ı ise zaten ANGELCORPSE’un devamı olarak kullanıyor.

ANGELCORPSE’a prodüktör çelmesini de içeren sebeplerle ve elbette ki kendi hatalarıyla epey tatsız bir nokta koyan Gene Palubicki ve Pete Helmkamp ikilisi yıllar sonra tekrardan bir araya gelmiş, ancak herhangi bir şey yayınlamadan kısa süre sonra tekrardan dağılmıştı.

Ne var ki Palucki abimiz kendini bir şeyler yapmak zorunda hissediyordu ve bu bir şeyler ANGELCORPSE’la olamıyorsa başka bir isimle olacaktı. İşte o başka isim PERDITION TEMPLE’dı ve ilginçtir ki “Malign Apotheosis” itibarıyla ANGELCORPSE’tan daha fazla albüm yayınlamayı da başarmış oldular.

Dolayısıyla PERDITION TEMPLE dendiği zaman akıllara direkt olarak ANGELCORPSE’un, dolayısıyla MORBID ANGEL tarzı şarkı yazım kafasının ve yer yer de ilk 3-4 albümdeki IMMOLATION’ın, IMPEITY’nin, NOX’un ve benzeri grupların falan gelmesi gayet olası.

“Malign Apotheosis” ile ilgili her şey saf kötülük saçıyor dersek abartmış olmayız. Adamlar davulun ride’ından tutun da prodüksiyon için yapılan en ufak harekete kadar her şeyin düşmanca duyulması için canla başla çalışmışlar.

“Malign Apotheosis”in ANGELCORPSE’tan ayrışmasını sağlayan başlıca unsunun prodüksiyon olduğunu düşünüyorum. Her ne kadar veda albümleri “Of Lucifer and Lightning”de başta prodüksiyon olmak üzere fena patlamış olsalar da PERDITION TEMPLE’da da belli açılardan riskli denebilecek bir sound’u tercih ediyorlar. “Of Lucifer and Lightning”deki sound öncesindeki iki albümün, özellikle the ezici “The Inexorable”ın çok gerisindeydi ve albümü kaliteli kulaklıktan dinlerken bile eski bir laptop hoparlöründen dışarı vererek dinliyormuşsunuz hissi yaratıyordu. PERDITION TEMPLE’daki sound kesinlikle böyle değil, ancak tercih sonucu elde edilmiş belirgin bir boğukluk var ve bu çamurlu sound’un da yine belli oranda MORBID ANGEL worship amacı taşıdığını düşünüyorum.

ANGELCORPSE’a kıyasla farklı olan diğer bir unsur ise PERDITION TEMPLE’ın ANGELCORPSE’un groovy tarafını yansıtmaması ve her şeyini yırtıcılık ve zehir üzerine kurması. Bunu şöyle ifade edebilirim; örneğin “The Inexorable”daki muazzam “Begotten (Through Blood & Flame)”i dinlerseniz grubun oradaki groovy dokunuşlarının ne kadar iyi olduğunu görebilirsiniz. “Malign Apotheosis”e bakınca ise PERDITION TEMPLE’ın daha çiğ ve leş bir yoldan ilerlediğini görüyoruz. Bu yeri geliyor ilk albüm SLAYER, SODOM kafalarına yaklaşacak kadar, çığlık çığlığa bir vokal koysak belli anlarda speed/thrash metale kayacak türde bir şeye gidebiliyor.

Yine de grubun sound’u öyle cılız falan değil; ANGLECORPSE’ta gitarı D standartta çalan Palubicki, PERDITION TEMPLE’da A#’e, B#’e kadar düşmekte sıkıntı görmüyor. Misal NILE’ın A standart çaldığı bir ortamda, gitarların cılız olmaktan ne kadar uzak olduğu anlaşılabilir. Ha bu daha iyi bir prodüksiyonla daha da tehditkâr şekilde sunulabilir mi, elbet sunulabilir. Ama adam boğukluk seviyor, yapacak bir şey yok.

Şimdi kullanacağımla birlikte yazıda 10 kez ANGELCROPSE demiş oldum, ancak bunda bir sakınca yok çünkü PERDITION TEMPLE’ın görevi zaten biraz olsun bu devam özelliğini taşıması. Eğer kalbi MORBID ANGEL için atan o kafalardaki death metali seviyorsanız, yılın son ayında bizi yok etme ülküsüyle yola çıkan deli manyak death metal albümleri kervanına katılan “Malign Apotheosis”i de çok seversiniz.

Modernlik, cam gibi prodüksiyon, kulağa karizmatik gelme çabası falan, bunları unutun. Burada sadece kötü kalpli, kapkara black/death metal var.