REVOCATION’ın pasifagresif özelinde farklı bir yeri var. Grubu ilk kez siteye taşıdığımızda henüz Türkiye’de çok az biliniyordu ve biz de grubu “henüz dinlemediğiniz en iyi grup” benzeri bir ifadeyle, epey bir överek lanse etmiştik. O sırada sadece “Empire of the Obscene” ve “Existence is Futile” vardı ve yeni açılan bir metal sitesi olarak insanlara yeni bir şeyler tanıtmanın heyecanını yaşıyorduk. Dolayısıyla REVOCATION bizim için ilk göz ağrılarımızdan biriydi; yıllar sonra insanların “sen de mi PA sayesinde keşfettin?” türünden muhabbetlerine tanık olup mutlu olduğumuz gruplardan biriydi.

Sonrasında grup adını daha fazla duyurmaya başladı ve kariyerindeki en keskin hamleyi yaparak yedi telli gitara abandığı, thrashy tarafını daha sert tonlardan death metalle değiştirdiği bir kimliğe büründü.

Bu andan itibaren çıkan albümlere baktığımda kendi adıma enteresan bir durumla karşılaşıyorum. Çok sevdiğim “Revocation” albümünün ardından gelen “Deathless” bana kalırsa ortalamanın biraz üstü bir albüm. Ardından gelen “Great is Our Sin” bence çok iyi bir albüm. Akabindeki “The Outer Ones”ın da ortalamanın biraz üstü, çok da özel olmayan bir albüm olduğu kanısındayım. Sonrasında gelen “Netherheaven” müthiş bir albümdü, dolayısıyla bu trende bakıldığında sıra yine ortalamanın üstü ancak çok da süper olmayan albüme gelmişti.

Bu yüzden zaten ufak bir endişem varken, yayınlanan şarkılarla birlikte albüme yönelik heyecanım maalesef çok da yükselemedi. Travis Ryan’ın konuk olduğu şarkıda bile kısır bir beste sunan David Davidson ve arkadaşları, ne hikmetse yaratıcı rif yazımı konusunda sıkıntı çektiğini bayağı açık şekilde gösteriyordu.

“New Gods, New Masters”ı yaklaşık on kez dinledikten sonra söyleyebileceğim, geleceğe umutla bakıyorum, zira “New Gods, New Masters” trendi devam ettiren o vasat üstü REVOCATION albümü ve trendde bir sekme olmazsa bir sonraki albüm harika olacak. Bunun başlıca sebebi REVOCATION’ı REVOCATION yapan o yırtıcı thrash metal, teknik death metal sentezinin sertliğe abanıp sofistike tarafını kaybetmesi ve bunun sonucunda REVOCATION’ın karakteristik özelliklerinin, alametifarikalarının törpülenerek ortaya diğer pek çok gruba benzeyen jenerik bir modern death metal albümü çıkmış olması.

“New Gods, New Masters” ilerledikçe görülen en bariz şey albümde REVOCATION klasiği olmayı geçtim, “konserlerde çalsınlar da delirsek” denecek türde ışıltılı, albenili bir şarkının dahi olmaması. Üst düzey müzisyenlik, bir dolu fikir, ardı ardına gelen rifler, her türlü agresyon, değişken şarkı trafikleri, deli manyak sololar, Luc Lemay’li “Buried Epoch”taki tatlı şeyler, şunlar bunlar ve tüm bunların ardından albüm bittiğinde “oha şarkıya bak ben bunu 20 sene dinlerim” dedirtecek belki de tek bir şarkının bile olmadığı bir albüm.

Bu bana çok tuhaf geliyor. David Davidson son 15 yılda metal dünyasının en değerli gitaristlerinden biri. Çok lezzetli bir müzik zevki olduğunu belli eden tişörtlerinden tutun da yazdığı riflerin yaratıcılık noktasındaki eşsizliğine kadar her açıdan üst düzey bir müzisyen. Lakin bazen REVOCATION’ı iyi yapan şeylerin %75’inden yararlanmadan, akılda kalıcı şarkılar yazabildiğini açıkça bilmemize rağmen bunu yapmıyor oluşu beni şaşkına çeviriyor. Her şarkı akılda kalıcı olacak diye bir şart yok elbet, ama REVOCATION klasiği diyeceğimiz şarkılarla REVOCATION klasiği olarak göremeyeceğimiz şarkılar arasındaki kalite, yaratıcılık, akılda kalıcılık, sevilesi olma farkı epey büyük.

Çok basit bir örnekle neden bahsetmem gerektiğini açıklayayım. Bu grubun birbirinden yaratıcı, başka HİÇ KİMSEYE benzemeyen, aşırı tatlı bir dolu rifi var. Mesela say deseler “şu şarkının şurası, bu şarkının burası” diye bir sayfa boyunca listeleyebilirim. REVOCATION olayı bu çünkü; yaratıcı, akılda kalıcı, teknik thrash metal ve teknik death metali harmanlayan cayır cayır rifler. Gitarda çalmak isteyeceğiniz, duyar duymaz “bunu çıkarıp çalmam lazım” diye düşüneceğiniz rifler. Peki nasıl oluyor da David Davidson, melodi yazımı ve akor değişimleri konusunda Miles Davis’den bile ilham alacak kadar geniş vizyonlu David Davidson albümün promosyonu için katıldığı Garza Podcast YouTube kanalında bir rif göstermesi istendiğinde REVOCATION tarihinin en düz rifi olan, hatta gelen olarak da hiçbir özelliği olmayan “Cronenberged”ün giriş rifini çalıyor? REVOCATION’la ilk kez tanışan birinin bu rifi duyup grubu merak etme olasılığı nedir? Yanlış anlaşılmasın, “Dismantle the Dictator”, “Across Forests and Fjords”, “Fields of Predation”, “Bound by Desire”, “Scattering the Flock”, “The Gift You Gave” ve daha bir dolu aşırı akılda kalıcı rif yazabilen, bana 10 yıl önce sorsanız tam bir riffmaster diyeceğim bir adamdan bahsediyoruz.

Bu beni cidden kızdırıyor. Yukarıdaki “Dystopian Vermin” mesela. Nedir aga bu şarkıda çarpıcı olan şey? Klip çekmeye değecek bir şarkı mı gerçekten? İlk yarısı vokaller hariç SLIPKNOT şarkısı gibi bir şey, sonra güzel bir solo ve ardından da tekrarlı bir kapanış. Harbiden anlamıyorum. “Netherheaven” bu kadar iyiyken üç yıl sonra gelen “New Gods, New Masters”ın bu kadar düz olması… REVOCATION olunca insan ayrı bir üzülüyor.

REVOCATION’ı çok fazla seviyorum, o yüzden de kendi üstün kalitesinde işler yapmadıkları zaman daha fazla üzülüyorum. Geçmişteki albümlerde, “New Gods, New Masters”ın tamamına değişmeyeceğim kalitede, yaratıcılıkta rifler var. Elbette ki “bu ne lan bok gibi” dedirten bir albüm değil, elbette ki kötü bir albüm değil, prodüksiyonu hayvan gibi, şu, bu, ama sadece kötü olmamak veya ortalamanın bir tık üstü olmakla yetinmek REVOCATION gibi bir grubun lügatında olmaması gereken şeyler.

Metal dünyasının tamamında albüm çok övülüyor, hep yüksek puanlar alıyor, en iyi albümlerinden biri olarak gösteriliyor. Hatta pasifagresif dışında albümün eleştirildiği bir tane bile yorumla karşılaşmadım. Ben metal dünyasının aksinde düşünüyorum. Bence “New Gods, New Masters” yaratıcılık, akılda kalıcılık ve REVOCATION’ın alametifarikaları açısından grubun potansiyelini yansıtmayan bir çalışma. Daha önce bir REVOCATION albümüne bu notu vermemiştim, albümün kalitesine değil, bana yaşattığı hayal kırıklığına sayın.