Pasifagresif’i Haziran 2009’da açmıştık ve o ilk heyecanın, siteyi duyurma çabalarımızın ardından Eylül, Ekim gibi her şey rayına oturmuş, yazar kadrosu tıkır tıkır işliyordu. O dönemde çıkan bazı albümler de şansımıza çok iyi çıktılar ve bu yüzden buncan yıl sonra bile adlarını gördüğümde, dinlediğimde ta 16 yıl öncesine gidip o dönem yaşadığımız keyifleri hatırlıyorum.

Bunlardan biri THE RED CHORD’un şimdilik son albümü olan ve modern bir başyapıt olduğuna inandığım “Fed Through the Teeth Machine”di.

O albümü bugüne dek kaç kere dinledim, şarkılarını gitarla kaç defa çaldım bilmiyorum. Tek bildiğim, 2021 yılında albüm incelemesinin altına yazdığım bir yorumda da dediğim üzere, “Fed Through the Teeth Machine”in “Pasifagresif açıldığından beri çıkan en iyi 10 albümden biri olduğu”.

Şimdi tarih 2025. Bu süreçte de bir dolu mükemmel albüm çıktı, ama bu yorumun bugün de geçerli olması büyük ihtimal. En azından 2009’da beri çıkanlar tüm albümler arasından en sevdiğim ilk 10’da olduğu kesin.

Bizim yolculuğumuz bu şekilde. Şimdi üstümde “Prey for Eyes” tişörtüm eşliğinde gelelim THE RED CHORD’un yolculuğuna. 2002-2007 arasındaki beş yıl ABD ve Kanada’da çok hareketli bir dönem yaşanmış, yakın zamanda kurulmuş pek çok grup deathcore, metalcore, grindcore, death metal ekseninde çok önemli albümler çıkarmıştı. DESPISED ICON – “The Healing Process” ve “The Ills of Modern Man”, PIG DESTROYER – “Terrifyer”, CEPHALIC CARNAGE – “Anomalies”, ALL SHALL PERISH – “The Price of Existence”, MISERY INDEX – “Discordia”, THE FACELESS – “Akeldama”, THE RED CHORD – “Fused Together in Revolving Doors”, BENEATH THE MASSACRE – “Mechanics of Dysfunction”, THE DILLINGER ESCAPE PLAN – “Miss Machine”, ION DISSONANCE – “Breathing Is Irrelevant” gibi pek çok albümle Kuzey Amerika’dan bambaşka bir şiddet dalgası metal dünyasını kasıp kavurmuştu. Bu albümlerden incelemesi eksik olanlar en kısa zamanda tamamlanacak, onu da ekleyeyim.

THE RED CHORD’un bu ortamda fark yaratmasını ve daha ilk albümünden büyük övgü almasını sağlayan şey, grubun teknik death metal, teknik grindcore, metalcore ve deathcore’u bir arada kullanarak çok zekice yazılmış bir işitsel şiddet ortaya koyması, bu türler girdabı içerisinden rafine ve akılda kalan bestelere imza atması, üst düzey müzisyenliği şarkılar, yaratıcı rifler, melodilerle harmanlaması ve nihayetinde ortaya son derece özgün bir müzikal karakter ortaya koymasıydı.

“Fused Together in Revolving Doors” son derece iddiasız bir kapakla sunulmuş ve metal basınının büyük kısmının o dönemki muhafazakârlığına rağmen, yeni yeni tomurcuklanan deathcore belli kesimler tarafından yerin dibine sokulmasına rağmen deli gibi övgüler almış ve o dönemde oluşan yeni nesil kitle açısından çok önemli bir yerde konumlanmıştı. Gitarist Michael “Gunface” McKenzie’nin yaratıcı ve sikertici tarzı ile vokalist Guy Kozowyk’in delişmen vokalleri sayesinde albüm boyut atlıyor, sonradan gruptan ayrılıp ALL PIGS MUST DIE, UNEARTH gibi gruplarda devam eden basçı ve davulcunun da değerli performanslarıyla “Fused Together in Revolving Doors” THE RED CHORD’un daha ilk dakikadan maça 1-0 önde başlamasını sağlıyordu.

Üstelik adamlar sanki pek çok şeyi aşmış yılların grubuymuş gibi daha ilk albümlerine dikkat çekicilikten bu kadar uzak bir kapak seçmekte ve adlarını en çok duyurmaları gereken dönemdeyken beyaz üstüne soluk gri renkte logo koymakta da beis görmüyorlar. Bazı adamlar böyle oluyor, daha işin başında o işi çok iyi biliyor gibi gözükebiliyorlar.

Sadece yarım saatte işini görüp çıkan albümdeki bir dolu çarpıcı şarkı arasından ilk andan vuranlara baktığımda, 2023 yılında canlı versiyonu single olarak da yayınlanan “Dreaming in Dog Years” başta olmak üzere “Nihilist”, “That Certain Special Ugly” ve “Like a Train Through a Pigeon” bana kalırsa albümün en çarpıcı şarkıları arasında. Grup “Fused Together in Revolving Doors”daki saf öfkeyi albümden albüme daha sofistike, ancak hayvanlıktan vazgeçmediği bir düzleme oturttu. Rifler daha karakteristik bir hâl alırken melodi de kendini gösterdi ve tüm bunlar nihayetinde “Fed Through the Teeth Machine” gibi bir başyapıtın ortaya çıkmasını sağladı.

THE RED CHORD 16 yıldır bir sikim yapmamasıyla beni en çok üzen, yeni albümle geri dönmesini en çok istediğim 3-5 gruptan biri. Sahnelere geri döndükleri için elbet günün birinde yeni albüm de yapacaklarına inanıyorum ama bu süre uzadıkça küfürlerimin dozunun artacağını da belirtmeden geçemiyorum. THE RED CHORD bu kadar potansiyelli ve kesinlikle böyle silikleşip gitmemesi gereken bir grup ve “Fused Together in Revolving Doors” da bu çok özel grubun ilk albümü olarak 23 yıl sonra bile tazeliğini koruyan tartışmaya kapalı bir hayvanlık.