Çok sevdiğim SOILWORK’ün bana kalırsa en kötü albümü olan “Stabbing the Drama”yı ve yine çok sevdiğim TESTAMENT’ın bana kalırsa en kötü albümü olan “Demonic”i inceledikten sonra, şimdi de çok sevdiğim diğer bir grup olan DYING FETUS’ın bana göre uzak ara en kötü albümü olan “War of Attrition”ı inceliyorum.

Bugüne dek bunu hep erteledim, DYING FETUS dendiğinde aklıma hep iyi şeyler gelsin istedim, ancak bunun kaçışı yok. “‘Stop at Nothing’ vasat, yeterince iyi değil” diye düşünenlere “tekrar düşünün” dercesine ortamlara giriş yapan “War of Attrition”, çeşitli sebeplerden ötürü DYING FETUS’ın en sıkıntılı bazı olaylarını içinde barındırıyor. Keşke sadece besteler sıkıcı olsa, şarkı isimleri formülize olsa, ama dahası da var.

Öncelikle “Stop at Nothing”e bir konuda haksızlık etmeyelim, zira “Destroy the Opposition”dan sonra gelecek albümün belli oranda eleştirileceği ortadaydı.

“Destroy the Opposition” bir başyapıttı (hâlâ hayatım boyunca en çok dinlediğim albüm olmaya devam ediyor) ve sonrasında çıkacak şeyin aynı düzeyde övgü alması imkânsızdı.

Ne var ki DYING FETUS ortalamanın az üstü diyebileceğim “Stop at Nothing”den sonra çıtayı belirgin şekilde düşürdü ve “War of Attrition” adlı bu formülize, plastiksi, suni, sıkıcı, tutkusuz, boktan albümü yaptı.

Seven elbet vardır, bir şey diyemem ama bu durum albümün formülize, suni, sıkıcı, tutkusuz ve DYING FETUS standartları için gayet boktan olduğu gerçeğini değiştirmiyor.

“Destroy the Opposition”ın ardından o albümde yer alan John Gallagher, Jason Netherton, Sparky Voyles, Kevin Talley şeklindeki efsane kadrodan geriye sadece John Gallagher kalmış, diğerleri yola MISERY INDEX olarak devam etmişti. Böyle olunca da DYING FETUS o dönem farklı arayışlara gitmiş ve bu iki albümde çalıp gruptan ayrılacak isimlerle çalışmıştı. Bu süreçten günümüze kalan tek artı, 23 yıldır grupta olan ve bir nevi DYING FETUS’ın ayakta kalması adına sorumluluk alan basçı/vokalist Sean Beasley’nin gruba katılması olmuştu.

“Stop at Nothing”de “One Shot, One Kill” ile kendi çapında bir hit yaratarak dikkat çeken grup, “War of Attrition”da ise “Homicidal Retribution”ı öne sürmüştü. Her ne kadar kötü bir şarkı olmasa da diğer albümlerden çıkan klip şarkılarının yanında bence alt sıralarda kalıyor. Albüme önyargıyla bakıyor, her şeyini eleştirmeye çalışıyor değilim. Ancak gerçekten de buradaki DYING FETUS’ta oturmayan, öyle olmasa da sanki sözleşmesel yükümlülüklerden dolayı çıkarılması gerektiği için çıkarılmış bir albüm havası alıyorum. Bir şekilde bu albümde tutmayan bir şeyler var ve albümdeki 8 şarkının 6’sı tek başına John Gallagher’a ait olsa da o DYING FETUS lezzetine, kalitesine ulaşılamıyor. Belki Netherton, Voyles ve Talley’nin ayrılığının yarattığı depremin artçılarıdır, belki de Gallagher “ben sizsiz de yaparım” demek adına fazla kasmış ve ortaya bunu çıkarmıştır.

Sebep her ne olursa olsun bu albümdeki bestelerden, prodüksiyondan, davul yazımından, davul sound’undan, daha pek çok şeyden rahatsızım ve DYING FETUS’a taptığım için 2007’de sevmek için çok uğraştıysam, defalarca dinlediysem de bir türlü içime sinmemesinden dolayı son 16-17 yıldır bir kez olsun dinlemişliğim yok.

DYING FETUS bu albümden sadece iki sene sonra “Descend into Depravity”yi çıkardı ve yükseliş trendini başlattı. O albümde davula katılan Trey Williams’la birlikte grup üç kişi olarak 16 yıldır yoluna devam ediyor ve o günden beri çıkan albümlerden pek kimsenin şikâyetçi olduğunu da sanmıyorum.