2003-2008 arası MySpace, Last.fm, DSBM blogu perişanlığı ayağınıza getiren, son iki albümünü çok sert gömmeden ama biraz da eğlenerek incelediğim, genel olarak cringe fest olması itibarıyla çok da ciddiye alamadığım SORRY…’nin son dört yıldaki beşinci albümüyle bir aradayız.

SORRY… yapı itibarıyla tam bir 2000’ler başı MySpace oluşumu hissiyatı verse ve grubu kuran arkadaşın tek amacının gotik/depresif/süğisaydıl hanımlarla günübirlik ilişkiler kurmak olduğunu hissettirse de zamanla bir şekilde kendilerini bir yerlerde konumlandırır gibi olduklarını da itiraf etmeden geçemeyeceğim.

Evet, kapaklarından şarkı isimlerine kadar hâlâ çok cringe’ler, karikatürize bir DSBM yapıyorlar ve ciddiye alınmaları imkânsıza yakın, ancak yaptıkları müzik itibarıyla bomboş değiller ve misal WITCH CLUB SATAN ve benzeri kepazeliklere bin kere tercih edeceğimi de rahatlıkla söyleyebilirim.

Esasında durum şu: bugün nasıl DARKTHRONE’un bundan 32-33 yıl önce yaptıklarını bire bir aynı yapan grupları özellikle yerin dibine sokma çabasına girmiyorsak, hatta bazen gayet de seviyorsak, aslında SORRY… de normal bir imajla, standart bir DSBM tavrıyla olaya girseydi şu anda onları da herhangi bir DSBM grubu olarak yorumlayabilirdim. SILENCER, ilk dönem FORGOTTEN TOMB veya SHINING worship yapsalardı bile yine ciddiye alıp objektif yorumlar yapardım.

Gel gör ki grubun kurucusu ve lideri konumundaki Yunan arkadaş Dimitris, albüm kapaklarından görüldüğü üzere SORRY…’yi kasıtlı olarak cringe odaklı konumlandırıyor ve böyle olunca da müzikal olarak da bir yere kadar ciddiye alabiliyorsunuz. Çok depresif bir ruh hâlinde olsanız, en ufak bir melankoli veya damarla gözleri dolacak durumda olsanız bile bu albüm kapağının içindeki bir şeyden değer devşirmek doğal olarak kolay olmuyor.

Müzikal olarak “Fragile”, SORRY…’nin bence içinde iyi anlar da bulunan “Drowned in Misery” albümüne yakın duran, sözlerde o kadar kasıtlı cringe kasmayan, dediğim gibi farklı bir kapakla çıksa herhangi bir DSBM olarak değerlendirilebilecek bir çalışma. Öyle olsaydı zamanında benim dikkatimi cezbeder, PA’da yer bulabilir miydi bilemem ama sonuç olarak amaç dikkat çekmekse, demek ki amaçlarına ulaşıyorlar. Elbette ki ben de tavuk gibi “ahaha kapağa bak hemen PA’ya yazayım da goygoy” olsun demedim ama şu an bu satırları okuyorsanız bunun da bir etkisi vardır elbet.

SORRY… albümlerini incelemek benim için bir nevi dinlenme oluyor. Çocuk gibi laf sokup, dalga geçip ego tatmini yapmaya çalışmıyorum elbet, ancak belli ki kendilerinin de amaçladığı cringe etkisinden dolayı böyle sakin kafayla, çok bir tahlile girmeden yazıp geçmeyi seviyorum. Size de dinleyin dinlemeyin demiyorum, goygoyumuzu yapar geçeriz.