“HOWLS OF EBB veya AD NAUSEAM’dan tutun da ilk dönem EMPTINESS’a, THE RUINS OF BEVERAST’e, ULCERATE’e, hatta kısmen DEATHSPELL OMEGA’ya kadar geniş çaplı bir beğeni skalanız varsa, kapağı kadar soyut taraflara da bulaşan “Divine Laughter”a göz atmanızı öneririm.”

CAVE SERMON’ın geçen sene çıkardığı “Divine Laughter”ın incelemesinin sonunda bu cümleyi kurmuştum. Şimdi bu cümlede geçen hiçbir şeyin geçerli olmadığı yeni CAVE SERMON albümüyle birlikteyiz. “Divine Laughter”la hatırı sayılır düzeyde ilgi çeken Avustralyalı Charlie Park adlı arkadaşın tek kişilik post-metal projesi CAVE SERMON, post-metalin çeşitli unsurlarını black metal ve death metalin azmanlığıyla yoğuran ve ortaya post-metal dendiğinde akla gelen şeyden daha sert bir şey çıkaran bir oluşum.

Bu dediğim şey “Divine Laughter”da son derece belirgindi ve şimdi “Fragile Wings”de tam da albümle örtüşür şekilde CAVE SERMON’ın biraz daha kırılgan, biraz daha aydınlık şeylerle müziğinin duygusal yelpazesini genişletmesine tanık oluyoruz.

“Fragile Wings” farklı ve uçlardaki duyguları bir arada sunan, bunu yaparken hem minör hem majör taraflara dokunan enteresan bir albüm. Enteresandan kastım, albümdeki şarkılar ciddi anlamda birbirlerinden alakasız duygulara doğru yelken açıyor ve zaman zaman başta hissettikleri şeyden kopup kendi içlerinde maceralara atılacak düzeyde anlık duygu değişimleri sunuyorlar. Gayet damar bir şeyin bir anda mani olup coşması gibi şeylerden, bipolar beste yapılarından bahsetmiyorum, lakin örneğin “Moloch”ta görüldüğü gibi herhangi bir duygu başlığına sokmanın zor olduğu epey bir şarkı var. Bu tür şarkılarda post-black metal de buluyoruz, black metalle bağdaşmayacak türde aydınlıklar da.

Ufak çaplı deliliklerle dolu bir müzik yapan CAVE SERMON’la ilgili olarak belirtilmesi gereken esas konu, grubun “Fragile Wings”de, “Divine Laughter”a kıyasla daha doğaçlamaymış gibi hissettiren bir müzik yapıyor oluşu. Bazı rifler, melodiler, pasajlar sanki o yöne doğru gitmemelilermiş gibi hissettirebiliyorlar. Sonuçta bestecinin inisiyatifine göre şekillenen bir şey elbet, ama bazı anların sanki birkaç saniye sonra dönüşecekleri şeye önceden planlamamışçasına bir akışla geçtiklerini de görebiliyoruz.

Bu durum kimi dinleyicilerin konsantrasyonunu bozabilir mi, evet bozabilir. Bazı dinleyiciler bu kadar fazla duygu değişimini rahatsız edici bulabilir mi, evet bulabilir. Ama yukarıda da dediğim gibi CAVE SERMON ufak delilikler üzerinden ilerleyen ve belli ki icracısının psikolojisine göre şekillenen bir müzik yapıyor, bu da diğer birtakım dinleyicilere ekstra çekici ve değerli gelebilir. Kesin olan, Charlie Park’ın gayet yetenekli ve fikirlerle dolu bir insan olduğu ve bunu da müziğine yansıtmayı başardığı.

“Divine Laughter”daki çok daha hayvan çocuğu CAVE SERMON’ı sevenler için “Fragile Wings” muhakkak ki farklı bir deneyim olacaktır. Ne var ki grubu o albümde tanıyan, CAVE SERMON’la şu anda tanışmayan insanlar için “Fragile Wings” de bu oluşumun farklı bir yüzünü göstermesi adına iyi bir deneyim sunacaktır. Eğer CAVE SERMON diye bir şeyden şu anda haberdar oluyorsanız, yetenekli ve fikirlerle dolu tek bir adamın öfkeyi, gücü, hayvanlığı ön plana koyduğu çok daha sert yapıdaki işi olan “Divine Laughter”ı dinleyin, aynı adamın duygudan duyguya atlayan ve olumlu anlamda dengesiz bir profil çizdiği çok daha melodik, progresif post-metal/post-black metal çalışmasını duymak içinse “Fragile Wings”i deneyin. İkisinde de farklı uçlardan pek çok güzel şey bulacaksınız.