Zor olacak.

Muhtemelen daha önceki yazılarda da demişliğim vardır, ama yine diyeyim. Dinlediğimiz müziği en genel anlamda düşündüğümüzde, bir müzik türü olarak heavy metalden bahsettiğimizde, bence yeryüzündeki en üstün grup NEVERMORE’dur.

Metal dünyası sayısız muhteşem grupla doludur. İçinde brutal vokallilerden blast beat’lilere, koro vokallilerden yerel enstrümanlılara kadar envayi çeşit grup ve bu grupların oluşturduğu çeşitli fraksiyonlar vardır. İşte tüm bu zenginlikleri barındıran bu müziğin, alfabetik anlamdaki karşılayıcıları arasından, diğer tüm gruplardan üstün gördüğüm tek grup, NEVERMORE’dur.

NEVERMORE hayatta en sevdiğim grup değil. Zaten “En sevdiğim grup şudur!” diyebileceğim bir favori grubum da yok. Ancak biri bana gelse ve “Heavy metal diye bir şey hakkında en ufak bir bilgim yok, bana bir şey dinlet” dese, ona dinleteceğim grup büyük olasılıkla NEVERMORE olur.

Kısacası NEVERMORE; taptığım, sırf parçalarını çalabilmek uğruna 7 telli gitar aldığım, albümlerini baş köşeye koyduğum, her şarkısını sayısız kere dinlediğim, bir ay sonraki konserde de muhtemelen zevkten kendimi kaybedeceğim bir gruptur.

Ancak hayat her zaman istediğimiz gibi değildir.

Gelmiş geçmiş en görmezden gelinen gruplardan biri olarak gördüğüm NEVERMORE, artık kendi suçları mıdır yoksa Century Media’nın yetersizliğinden midir bilmem, bence hak ettiği değeri hiçbir zaman görmemiş bir gruptur. Beş yıl önceki “This Godless Endeavor”a dek, grubu dinleyen insan bulduğunuzda sevinecek kadar az takdir gören NEVERMORE, o albümle birlikte biraz olsun kilidini kırmış, daha bilinir olmuş, ancak elbette ki festivallerin güneşli saatlerinde sahne alma durumunu değiştirememişti.

Beş yıllık aranın ardından karşımıza çıkan “The Obsidian Conspiracy”den beğenimize sunulan ilk klipler, gerçekten de çok acayip bir şeyin geldiğini bize gösterir nitelikteydiler. Yine başka gruplarda duyamayacağınız türde hayvan rifler, Warrel’ın yeri yerinden oynatan nakaratları, bana göre metal dünyasının tartışmasız en iyi gitaristi olan Jeff Loomis’in parmaklarından çıkan akıl almaz sololar, hepsi kısa bir süre sonra elimizin altında olacak, aylar, yıllar boyunca kulaklarımızı işgâl edeceklerdi.

Peki ya sonuç?

“The Obsidian Conspiracy”, isteyenle yarışabilecek düzeyde sevdiğim ve bildiğim NEVERMORE’un, son on küsür yıldaki muhtemelen en ortalama albümü.

Bunun sebeplerini düşünmek istersek, garip bir durumla karşılaşıyoruz. Öncelikle bir önceki albümden bu yana geçen süre düşünüldüğünde, grubun “The Obsidian Conspiracy”yi aceleye getirme gibi bir durumunun olmadığı açık. Her ne kadar arada Loomis ve Dane’in solo albümleri çıkmışsa da, “The Obsidian Conspiracy”nin büyük kısmının muhtemelen çok önceden hazır olduğunu sanıyorum. Albümdeki şarkılara bakınca, NEVERMORE’dan alışık olduğumuz şeylerin yanı sıra, gruptan pek duymadığımız şeyler de karşımıza çıkıyor. Bu sebepten dolayı albüm, kimi dinleyicilerin ölüp biteceği, kimilerininse hiç hoşlanmayacağı anlar, hatta parçalar barındırıyor.

Önce olumsuz kısımlardan başlayarak, albümü ortalama buluşumun altyapısını hazırlayayım. Bir kere NEVERMORE, çok güçlü, çok zengin ve çok sert bir müzik yapıyor. Güçlü prodüksiyonla birleştiğinde ölümcül olan bu sound, ilk dinlemelerde, gazınızı alana kadar olan süreçte size eksikleri görmekten alıkoyan bir duvar örüyor ve albüm boyunca “Ohaaa!”, “Yuuuuh!” gibi coşma, gazdan gaza koşma emareleri gösteriyorsunuz. Bu balayı süreci bittiğinde ise, bazı şeyler yerine oturmaya başlıyor ve “The Obsidian Conspiracy”deki eksikler dikkatinizi çekmeye başlıyor. İki önceki açılış şarkısı Enemies of Reality ve bir önceki Born’da yaşadığınız kudurmayı, The Termination Proclamation’da yaşamadığınızı, bunun adı geçen diğer iki şarkı gibi yıllar sonra bile unutulmayacak bir NEVERMORE klasiği olmadığını anlıyorsunuz. Hâlâ sert, hâlâ her şeyiyle “NEVERMORE”, ama o dibinizi düşüren NEVERMORE müzikalitesini “o kadar da” yansıtamayan bir parça. Şarkılar ilerledikçe, eğer grubu tam anlamıyla sindirmişseniz ve sevginizi bastırıp objektif yorum yapabiliyorsanız, albümün bir NEVERMORE klasiği olmadığına, sadece gayet iyi bir albüm olduğuna dair düşünceleriniz de belirginleşiyor. Nakaratlar akılda kalıcılıklarını, rifler ve sololar özgünlüklerini sürdürseler de, bestelerin önceki birkaç albümle kıyaslandıklarında o denli güçlü olmadıklarını fark ediyorsunuz.

NEVERMORE diye kendini yırtan biri için bunlar kurulması zor cümleler olsalar da, ne yazık ki duygusal davranmanın yeri değil.

Dediğim gibi “The Obsidian Conspiracy”de hem çok sevilebilecek, hem de rahatsız edebilecek şarkılar var. Daha şimdiden And the Maiden Spoke’a ölüp biten insanlarla karşılaştığım gibi, şarkıyı dayanılmaz bulan ve dinlemeden geçen insanların yorumlarını da okudum. Aynı şekilde klip parçası Emptiness Unobstructed’ı grubun yazdığı en güzel şarkı olarak görenler olduğu gibi, parçayı NEVERMORE’un kitlesini arttırmak için yaptığı bir deneme olarak yorumlayanlar da var.

Bu gibi şeyler, “The Obsidian Conspiracy”yi önceki pek çok albüm gibi üzerinde uzlaşılan, “Tamam hacı bu albüm olmuş” dedirten bir iş olarak görmemizi engelliyor. Böyle bir uzlaşı olmadıkça, o albümün grubun kariyerindeki bir mihenk taşı olduğundan söz etmemiz de mümkün olmuyor.

“The Obsidian Conspiracy”nin iyi kısımlarına baktığımızda da karşımıza epey fazla şey çıkıyor. Bir kere albümdeki müzisyenlik tek kelimeyle kusursuz. Loomis’in taklit edilemez tarzı, kattığı birtakım başka etkilenimlerle (mesela Your Poison Throne’un enfes solosu) daha da bir tadından yenmez hale gelmiş. Warrel Dane’in yıllandıkça tanrılaşan sesi ve eşsiz yorumu, her zamanki gibi grubun tüm kimliğini yansıtır nitelikte. Dane her zamanki gibi, sesine hem bilgeliği, hem psikopatiyi, hem de şizofreniyi katabilen belki de yegâne vokalist. Bir YouTube yorumunda da dendiği gibi: “Beynim bana kötü şeyler yapmamı emrettiğinde, bunları bana Warrel Dane’in sesiyle söylüyor”. Konuya dair bundan daha güzel bir betimleme olabileceğini sanmıyorum.

Grubun görev adamı hüviyetindeki Jim Sheppard ve hep geri plana itilmesine rağmen bence metal dünyasının sayılı davulcularından olan Van Williams da müzisyenlik adına kusursuz performanslar sergiliyorlar.

Enfes de bir paketle gelen albümün genel havasına baktığımızda da karşımızda gayet karanlık bir tablo görüyoruz. The Day You Built the Wall’un kimi yorumlarda eleştirilse de bence muhteşem olan nakaratından, The Blue Marble and the New Soul’un “…Stare into the sky with newborn perfect eyes…” kısmındaki enfes vokal yorumuna, albüm gayet karanlık melodilerle dolu. Diğer yandan hayatımda duyduğum en iyi köprülerden birine sahip olan Emptiness Unobstructed’ın “…And I will say once more, the world is still a spinning ball of confusion that no one understands; within the cold absolute, the cold brutal truth, there is a pained angel” kısmındaki damar ötesi yorumundan, She Comes in Colors’ın “o rifine” kadar, albüm daha ilk dinlemeden gülümseten, coşturan, delirten anlara da sahip.

Biraz uzun oldu ama böylesine sevdiği bir grubun yeni albümünü yorumlama şansı, insanın eline her zaman geçmiyor. Sonuç olarak, diğer pek çok grupla kıyaslandığında önüne gelen albümü ezebilecek güçteki “The Obsidian Conspiracy”, konu NEVERMORE’un kendi portföyü olduğunda, bence bu puanı hak ediyor. NEVERMORE, istese de kötü albüm yapamayacak gruplar birliğinin önde gelenlerinden biri olarak, “The Obsidian Conspiracy”de de kötü bir iş çıkarmamış, ancak kapasitesinin ve önceki başyapıtlarının gerisinde kalan bir ürün ortaya koymuş diye düşünüyorum.

Dediğim gibi, bir NEVERMORE klasiğini yorumluyor olabilmeyi inanın çok isterdim, ancak yazının ilk paragrafı göz önünde bulundurulduğunda, yapabileceğim en objektif yorum bu.