Metal tarihinin en direkt, en kontrpiyede bırakan albümlerinden birinden, gökyüzünden kan yağdıran, sadece yarım saatte metalin çehresini değiştiren albümden merhaba.

Daha ilk albümünün ilk şarkısından farklı ve kendine özgü olacağını belli eden Slayer, ilk başyapıtını bu kısacık, bu her yerinden kan fışkıran albümle vermişti. Akan kanın pıhtılaşmasına dahi müsade etmeyecek düzeyde amansız bir albüm olan “Reign in Blood”, thrash metalin en sert, en yırtıcı, en kaotik yarım saati olarak tarihe adını kan kırmızısı harflerle yazdıran bir klasik.

Thrash metalin tanımı diyebileceğimiz Angel of Death’le başlayan, kısacık şarkılarla insanı tokat manyağı yapan bir albüm “Reign in Blood”. Dönemdaş/türdaşları politikadan, içsel hezeyanlardan, metalin ne kadar gaz bir müzik olduğundan falan bahsederken, SLAYER daha en baştan lanetin, korkunun, uğursuzluğun müziğini yapmaya başlamıştı bile. Sözel açıdan bakıldığında, “Reign in Blood”ın takriben çıkacak sayısız thrash ve özellikle de death metal grubunu ne ölçüde etkilediği aşikâr.

Ama sadece sözler değil elbet. Müzik açısından da bu albüm, çıkışından bugüne kadar sayısız grubu etkilemiş, bugünden sonra da etkilemeyi sürdürecek bir ilhâm kaynağı. Bu noktada “Reign in Blood”ın ekstrem türlerdeki etkinliğinden bahsetmek lazım. “Reign in Blood”daki şarkıları sadece daha güçlü bir gitar sound’uyla ve daha ekstrem vokallerle kaydettiğini düşünün. Hepsi bir anda thrash metalden çıkıp death metale akacak düzeyde vahşi yapıtlar.

Azıcık geriye gidip, Kerrang!’ın o günkü yorumuyla “Gelmiş geçmiş en sert albüm” olarak nitelediği “Reign in Blood”ın çıkış günlerini hatırlayalım. SLAYER, sonrasında da yıllarca birlikte çalışacağı Rick Rubin’e albümü ilk dinlettiğinde, Rubin’in ağzından çıkan ilk söz: “Bunun ne kadar kısa olduğunun farkında mısınız?” olmuş. Öyle ki, albüm kasedin sadece A yüzünü dolduruyormuş. Grubun, B yüzü olmayan bir kaset çıkarma fikri karşısında şaşıran Rubin’e olan cevabı ise “So fucking what?” olmuş. Kerry King albümün kısalığını “O zaman sürekli METALLICA ve MEGADETH dinliyorduk ve zamanla, tekrar eden nakaratların bizi sıktığını, aynı şeyi birkaç kez çalmanın bir anlamı olmadığını düşünmeye başladık. O zamanki punk etkilenimlerimiz de baş gösterince, ortaya böyle bir albüm çıktı” şeklinde açıklamış. Gerçekten de “Reign in Blood”ın en önemli yanlarından biri, kırk-elli dakikalık bir albüm olmaması. Albüm ete bir anda girip çıkan bir bıçak gibi, sadece yirmi dokuz dakikada dinleyicinin pestilini çıkaran, şarkıların tekrar barındırmaması dolayısıyla da işini çabucak halleden bir thrash metal ziyafeti.

Postmortem’i ilk duyduğum anı hatırlıyorum da, kulaklarıma giren şey öylesine uğursuz, öylesine huzur kaçırıcıydı ki, kafamı kaldırıp gökyüzüne bakasım gelmişti, “Tamam abi sıçtık, şimdi bi şeyler yağmaya, gökyüzü kararmaya başlar” diye düşünmüştüm. Lombardo’nun tarihe geçen üçlü tom’larının ayinsel havasıyla giren “Raining Blood”daki yaratıcılık, zamanın çoğu dergisince “gelmiş geçmiş en sert şarkı” olarak gösterilen Angel of Death’in akıllara sığmaz kaosu, “Reign in Blood” her ayrıntısıyla, her notasıyla, her anlamda bir başyapıt.

Bu yazıyı yazmaya başlarken albümü müzik setime koydum ve Angel of Death’in ilk notalarıyla yazmaya başladım. Şu an bu satırları yazarken Raining Blood’ın son dakikası içindeyim. Artık yazıyı nasıl gazlarla yazdım siz düşünün. “South of Heaven” yazısında, “South of Heaven”ı grubun en iyi albümü olarak gördüğümü söylemiş ve 9,9 vermiştim. Evet, bence müzikal olarak “South of Heaven” “Reign in Blood”dan daha güzel bir albüm, ancak metal tarihindeki önemi açısından elbette ki “Reign in Blood”ın yanına yaklaşamaz. Zaten o önem düşünüldüğünde bayağı bir albüm “Reign in Blood”ın yanına yaklaşamaz.

Geyik olduğu için yazısı SLAYER diye bağırarak bitirmeyeyim, onun yerine…

Ya da siktir et…