Özgür DURAKOĞULLARI

Özellikle (2011 itibariyle) 30 yaşından, hatta 80’ler dönemini katarsak 40-45 yaşlarından küçükseniz, metal müzikle tanıştığınızda birçok baba veya köklü grup birçok albüm çıkarttığı için bir problem oluşur. Özellikle de beyninizin hem sağ lobu, hem de sol lobunu yakın yetkinlikte kullanıyorsanız, bu adeta beyinde bir kıymığa dönüşebilir. O problem de şudur: yeni dönemde tanıştığınız grubun geçmişte başka albümler de çıkartmıştır. Evet işte. Ben bunu bir problem olarak görüyorum, ve keşke 1980’de metal ile tanışsaydım diyorum hep. Zira analitik zekanız devredeyken bir grubun yeni albümünü dinlediğinizde, grup hakkında belli başlı sağlam çıkarımlar yapabilmek için maalesef grubun diğer albümlerini de dinlemek durumundasınız. Örneğin ben yazar olarak, atıyorum (atmıyorum aslında örnek gerçeklere dayanıyor) MAGIC PIE diye bir grubun kritiğini yapmak istediğimde, diğer iki albümlerini de dinlemek durumunda hissettim kendimi. Aslında bu sadece kritiğini yapmamla da ilgili değildi. Dinleyici olarak da grubun nasıl bir yol izleyerek bu muhteşem albümü çıkarttığını, lineer bir gelişim mi, yoksa birbirini tekrar etme gibi kelimelerle ifade edilebilecek bir müzik kariyerleri olduğunu kafama batan kıymık hissiyatlarla merak eder dururdum, taa ki o albümleri de dinleyene dek.

Şimdi MAGIC PIE’ın diğer albümlerini de beğendiğim için, başta dediğim” büyük problem” hadisesini de farklı değerlendirebiliriz. İnsan bünyesi “denge-dengesizlik-denge” sistemiyle işleri gördüğünden, başta sinir oldum, lan dedim şimdi bu albüme bayıldım, ama grup hakkında genel bilgiler, (eski albümleri de kapsayan) birtakım detaylar vermek farzdır dedim. “Edindim” diğer albümlerini de ve dinledim. Tabii dediğim gibi, eğer bu albümleri beğendiysem, bu benim için uzun vadede bir problemden öte, kazanımdır. Aslında çelişiyor gibi oldum, ama yazının ön kurgulamasını yapmadığım için bu diğer nokta şimdi aklıma geldiğinden, olaya iki farklı boyutta da bakılabileceğini düşünüyorum şimdiden bakınca. Problem, ya da no problem. İşte bütün mesele bu.

Kritiğini yaptığım PAGAN’S MIND ile de adam gibi tanışmam birkaç sene öncesine gider ancak. Aslında topluluk 21. yüzyıl grubu olduğundan, 30 küsur yaşında olma şartı bu grupla tanışmamla alakalı olmadı pek. Zira 1993’den beri metal dinleyen biriyim. Kader son 2 albümlerine kadar buluşmamızın önündeki engeldi deyip geçelim. Sen, zeki pasifagresif okuru, zaten benim yaşla sınırlandırdığım durumu “e muğagoyim, ben belki 5 senelik 4 albümü olan grupla bu sene tanıştım ne alaka yaşla maşla” şeklinde yanlışlamışsındır bile. Seni zeki…

Ama lan, asıl problem zaten PAGAN’S MIND gibi nispeten marjinlerde kalmış, az popüler gruplarda değil. Türünün öncüsü, ya da çok ciddi sağlamlıktaki gruplarda problem var. O çağı, o dönemin başat elementlerini falan sezemiyorsun, 2011’de daha 14 yaşındasın aha METALLICA diyorsun, indirip tüm albümlerini dinliyorsun. Ama o anı sezemiyorsun, o kronolojiyi ciğerlerine çeke çeke deneyimlememişsin. (Tabii müziği araştıran, o dönemlerin dergilerini yıllar sonra bulup buluşturup takip eden, o ruhu anlamaya çalışan, gerekirse o ruhu solumuş büyüklerinden bir şeyler kapmaya çabalayan, “dede (yok abarttım) bana metalikanın ilk zamanlarını anlatsana” diyen, bana benzemeyen şekilde anti-tembel metal dinleyicileri, sizi saygıyla selamlıyor ve sözlerim sizi kapsamıyor diyorum.)

Keskin geçiş öncesi dengesizlik durumu…

@ AT: Yha vezir bile L sheqLindhe gidemyor, ama sen gidhebiLiorsuhn, kafan mı qüzell???1!!11!1!! xD. GEchen ghun bizm ordaky kofthecy yakaLandhı, iiqi oradahn yemiyomushm. Herif at @iyLe yapıomush koftheLery. :S İiqi warsn jnm behygirm bnim, sna kıyarLarsa choq aqLarım ama yhaaaaa :’((

Yeniden denge. Kendine ve albüm kritiğine gelish, aman geliş. (böyle gitseydi, yazı başlığındaki “huriler”, “huniler” halini alabilirlerdi.) xD (Bak hala) =) (Det!)

Albümün introsu ve ardından gelen şarkı çok başarılı. Bazen bir albümün girişi, tüm albümü kurtarabiliyor. “Heavenly Ecstasy”nin geri kalanı kötü demiyorum, ama albümün en başarılı tarafı, albümü daha bir sevdiren kısım giriş kesinlikle. 2011 albümünde topluluk progresivite düzeyi nispeten düşük, heavy yönü daha önde bir albüm çıkarmaya karar vermiş. Tuhaf zamanlı ölçü az kullanılmış eserde, o bakımdan prog etkili modern soundlu heavy metal demek daha doğru tarzlarına.

Her zamanki gibi albüm kaydı çok başarılı. Gaz verici, ve derin bir soundu var albümün. Baslar dahil tüm enstrümanlar cillop gibi duyuluyor. Davullar hem çok net ve nüfuzlu, hem de diğer enstrüman frekanslarını bastırmamış. Pagan’s Mind’ın en güçlü yanlarından birisi başarılı sound prodüksiyonu olmuştur her zaman. İlk parçadaki oryantal armoni dışında, bilindik batı prog-power’ında kullanılan müzikal materyallerden faydalanılmış. İleri düzeyde hızlı power ritimleri birkaç yerde kullanılmış. Ama genelde mid-yüksek arası bir tempoda gidiyor parçalar.

Vokalist Nils her zamanki gibi delici, volümlü, efektif sesiyle kendisini beğendiriyor, takdir ettiriyor. Kendine has Bodom’vari kirli scream vokallerden de az ama öz faydalanılmış. Bir de örneğin Intermission parçasında farklı bir temiz-kirli arası çığlıklarıyla fark yaratmış vokalist. Power Of The Mindscape’de çok sağlam tizlere çıkmış bir de kendisi. Stratovarius vokalisti Kotipelto’yu andırıyor nakarat kısımları. Geri vokaller, vokal düzenlemeleri falan da takdir edilesi. Klavye ve gitarlar bazında fazla bahsedecek bir şey aklıma gelmiyor. Her zaman iyilerdi bu konularda, hala da öyleler.

“Celestial Entrance”daki gibi fazlaca Dream Theater etkili, hallice ateşli bir tarzları yok artık grubun. Çekinmeden, melodik rock etkilerini de müziklerine entegre etmişler, modern soundlarına yedirmişler. Besteler, teknik icraların önüne geçmiş. Diğer bir deyişle, enstrüman şovu yaptıkları günler geride kalmış gibi görünüyor artık. (zaten çok da yapmazlardı) Parça sözleri de daha dünyevi, daha mesaj verici, eski albümlere göre. Live Your Life Like A Dream bu paragrafta bahsettiklerime tam da uyan bir parça tüm bu yönlerden.

Eyes Of Fire, Intermission, Live Your Life Like A Dream, Create Your Destiny ve finaldeki Power Of Mindscape oldukça yakalayıcı, akılda kalıcı parçalar. Özellikle Intermission ve Live Your Life Like A Dream’in nakaratları henüz ilk dinlemede akılda yer ediyor, birkaç dinleyişte eşlik edilebilecek kıvama geliyorlar. Lakin Demet Akalın şarkıları gibi bir basitlik barındırıyorlar kapısına çıkmasın bahsettiğim durum. Gayet kalifiye şarkılar bunlar. Yine de albümün en güzel bestesi bence Revelation To The End. Varyatif vokalleri olsun, hard-rock soslu etkileyici gitar solosu olsun, düzenlemeleri olsun, atmosferik klavyeleri, ritmik zenginliği falan derken epey renkli ve güçlü bir şarkı olmuş bence kendisi. Follow Your Way ise girişindeki enteresan synth tonuyla dikkat çeken bir parça. Sanırsınız vocal trance tarzında bir müzik, ve o bilindik trance ritimleri gelecek ardından. Ama parçanın geri kalanı bildiğimiz Pagan’s Mind.

Bir de Ahmet Saraçoğlu’nun fark ettiği üzere, ilk defa mavi olmayan bir albüm kapağı kullanmış bu -Norveç’in buz gibi sularından çıkan zıpkın (ne sandındı?) gibi- grup.