Başlıktan kıllanıp merak edenler varsa peşinen söyleyeyim, ben aslında öyle geçmişte yaşayan, retro olmayan her şeyi dışlayan idealist bir manyak değilim. İnternet ve iletişim yollarının zibil gibi yayılması beni de gayet mutlu ediyor. Yeri geldiğinde ultra-süper-dehşet kalitede .flac parçaları, bazen de tüm cızırtıları ve kısıtlı kayıt imkanlarıyla hayata geçirilmiş vinyl (plak) albümleri dinleyebilmenin ayrı ayrı yeri ve güzelliği var. Bana ters gelen şey ise birçok gencin bu kadar imkân içinde hâlâ kulaktan dolma bilgiler ve belli bir müzikal spektrumla kısıtlı kalmaları. Halbuki müzik ruhun gıdası ise dengeli beslenmekte fayda var derim her zaman. Gojira’yı çok seviyor, Isis için ölüyor ya da djent dinlemeden bir gün geçirseniz komaya giriyor olabilirsiniz. Öyleyse bunları daha sık dinlemeniz gayet doğal. Fakat Lamb of God hastası geçinip Sabbath’tan Iron Man’i duyunca “Bu neydi ya” diyen bir gencimiz, açıkçası bana, nasıl desem, biraz prematüre doğum gibi geliyor.

Bunun doğal bir sonucu olarak da nereden gelip nereye gittiğinden pek haberi olmadan metal denizine (okyanusuna?) atlayan yeni nesil biraz kafası karışık yetişiyor. Sorun şu ya da bu tarihte doğmak değil; merak etmemek, araştırmamak ve medyada, x sitesinde, y dergisinde, orada burada ne sunuluyorsa onu kabullenip yeterli görmek.

Diyeceğim odur ki hayatın hangi alanında olursa olsun sebep-sonuç ilişkisi kurmayı, ilgi duyduğunuz konunun bugünü gibi dününü de öğrenmeyi alışkanlık haline getirin ki yarını daha iyi anlayasınız arkadaşlar. İşte bu konuda size biraz yol göstermesi ümidiyle hazırladığım “Zaman Tüneli” bugünkü güncellemeyle birlikte başlamış oluyor. Olayın mantığı gayet basit, bu serilerde hard ‘n heavy tarihi açısından önemli olduğunu düşündüğüm bazı grupları anlatacağım; bu konularda bilgi sahini olmayan ancak olmak isteyenleriniz de, de bu müziğin o günlerde nasıl yapıldığıyla, piyasanın ve işleyiş mantığının nasıl değiştiğiyle ilgili daha berrak bir fikir edinmiş olacak ve büyük resmi giderek daha rahat görmeye başlayacaksınız.

Hazırsanız başlayalım.

1 Ağustos 2003 akşamı saat 22:00 sıralarında Almanya’nın küçük ve şirin kasabası Wacken’da bulunma ve Wacken Open Air festivalini izleme şansına erişen insanlar biraz sonra yaşayacakları unutulmaz tecrübeyi öngöremiyordu kuşkusuz. Öyle ya, üç günlük bu müzik şöleni boyunca sahneye Saxon, Slayer, Running Wild, Testament, Annihilator, Sentenced, Lordi, Gamma Ray, Masterplan, Dark Funeral, Dismember, Diamond Head, Thyrfing, Nile, Vader, Sonata Arctica, Soilwork ve daha niceleri çıkmış, az önce In Flames 1,5 saatlik (alev şovları ve zibil gibi hit parçayla süslediği) setini tamamlamış, 15 dakika sonra da “sadece bir diğer grup” sahneye çıkacaktı işte, heyecan yapmaya değmezdi. Zaten normalde headliner olması gereken Iced Earth, vokalist Barlow ayrıldığı için bütün yazlık konser programını iptal etmiş, yerine organizatörler bula bula bu “eski, cheesy şarkılar yapan, zenne kılıklı” grubu bulmuş, üstüne üstlük headliner yapmışlardı! Bana gelince, (malum mu olmuş nedir) katılacak tüm grupların açıklanmasını gün be gün izlemiş, hangi isim açıklanırsa açıklansın kendimi tutmuş (çünkü özel hayatımda festivale gitmek için çok uygunsuz bir zamandı), fakat bu efsanevi grup konfirme edildiği anda dayanamayıp bilet almıştım (şimdi düşünüyorum da, hayatımda verdiğim en doğru kararlardan biriymiş). Ve öyle görünüyordu ki benim gibi küçük bir azınlık dışında kimse az sonra sahneye kimin çıkacağından haberdar değildi. Önlerdeki 1.000-1.500 die-hard fan dışında 45 bin kişilik seyirci topluluğunun çoğunluğunda “10-15 dakika izler, sonra bayar, gideriz” havası vardı. Ama yanılıyorlardı. Hem de çok.

Bölüm 1 – TWISTED SISTER

Yıl 1971, yer New York. Hippie yaşam tarzını benimsemiş, Central Park’ta madde kullanıp uçarak günlerini geçiren, ara sıra da yerel gruplar için gitaristlik yapmakta olan NY’lu bir genç, Jay Jay French, yaşam tarzını değiştirmek ve kendine çeki düzen vermek için bir gruba katılmaya karar verdi. Çoğu rocker’ın aksine Jay, sex&drugs&rock n’ roll’u bir bütün olarak almamış, tam tersine uyuşturucudan uzaklaşmak için bir rock grubunda çalmaya karar vermişti. Birkaç grupla yaşadığı kısa maceralardan sonra 1972 sonlarına doğru gitarist arkadaşı Eddie Ojeda’yı da alarak bir cover grubu kurdu. Görünüm olarak kadın giysileri giyen, ruj ve makyajı bolca kullanan The New York Dolls’un glam tarzını benimsemişler, cover yaptıkları parçalar ise nispeten klasik rock soundunda idi. Jay bir gece yakın bir arkadaşıyla telefonda konuşurken ona grupları için bir isim aradıklarından bahsetti. Zilzurna sarhoş olan arkadaşının ağzından laf arasında “Twisted Sister” sözleri döküldü. Bu isim Jay’in hoşuna gitmişti. Daha da ilginci ise ertesi gün arkadaşını tekrar aradığında sarhoşken söylediklerini hatırlamadığını fark etmesiydi. Böylece ondan izin almaksızın grubun adını Twisted Sister koydular. Yapmak istedikleri şey müziklerinin yanı sıra görünüşleriyle de insanları şoka sokmaktı. Bundan sonraki 3 yıl boyunca New York’un kenar mahallelerindeki küçük kulüplerde çaldılar.

1976 başlarına gelindiğinde bir gün çaldıkları kulüpte onları izlemeye gelen biriyle tanıştılar ve hayata karşı kızgın, adeta hırlayarak konuşan bu gençten çok etkilendiler. Bu kişi o zaman 21 yaşında olan Daniel “Dee” Snider’dan başkası değildi ve ileride hayatlarını değiştirecekti. Orta-alt gruptan bir ailede büyümüş ve zor bir çocukluk geçirmiş olan Dee, hayatı boyunca bulunduğu ortamlardan dışlanmıştı. O sosyal çevrelere kabul edilmedikçe dünyaya olan kızgınlığı da artıyordu. Az sayıda arkadaşı vardı ve 10’lu yaşların başlarında kendini bulmak için Led Zeppelin ve Black Sabbath dinlemeye başlamıştı. Eve geliyor, orasına gidip kapısını kapatıyor, müziği açıyor, aynanın karşısına geçiyor ve eline bir mikrofon alıp hayali bir grubun frontman’liğini yapmaya başlıyordu. Kendi ağzından:

“O günlerde “Aileme, okuldaki hocalarıma, herkese göstereceğim, Dee Snider önemli biridir! Bunu herkese kanıtlayacağım!” diye düşünüyordum…”

Dee Snider, liseyi bitirdikten sonra 3 yıl boyunca çeşitli yerel gruplarda vokalistlik yapmış ve sonunda Jay ile Eddie’nin dikkatini çekmişti. İkisi gruplarına uzunca bir süredir agresif, sahneye hakim bir frontman arıyorlardı ve yavaş yavaş ümitlerini kesmeye başladıkları bir dönemde talih karşılarına Dee’yi çıkarmıştı. Grubun geri kalanı gibi Dee de sıkı çalışmak, durmadan konserler vermek istiyordu. Vokalistlerden yana hiç şansı yaver gitmeyen gruba Dee ilaç gibi gelmiş, sonunda maya tutmuştu.
Fakat Dee’nin baskın bir kişiliği de vardı ve bu yönünün ortaya çıkması uzun sürmedi. Gruba katıldıktan yalnızca birkaç hafta sonra grubun eski şarkılarını beğenmediğini, zayıf bulduğunu, bunlarla bir yere varamayacaklarını açık açık söylemeye başladı. Jay bir gün doğal bir tepki vererek kendisine: “Ya sen şarkı yazabiliyorsun da mı böyle konuşuyorsun?” diye sordu.

Dee’nin yanıtı kesindi: “Tabii ki!”

Jay: “Peki bugüne kadar ne yazdın?”
Dee: “Hmm.. Hiçbir şey…”
“O zaman şarkı yazabileceğini nereden biliyorsun???”
“Biliyorum işte, biliyorum o kadar!”
“O zaman bir şeyler yazdığın güne kadar kapa çeneni!”
“Hay hay, öyle olsun!”

Fırlayıp odasına kapanan Dee, birkaç saat sonra dışarıya çıktığında ilk şarkısını yazmıştı. Yazdıklarını gruba gösteren Dee’nin şarkısı grup tarafından büyük beğeniyle karşılandı ve Dee o günden sonra şarkı yazmayı hiç bırakmadı.

Yıl 1978’e geldiğinde grubun çekirdeği artık oturmuş olmasına rağmen eleman sorunları hala devam ediyordu. Sonunda davula New York’un tanınmış davulcularından A.J. Pero’yu, ardından da (eski basçılarının da birkaç ay grupta kalıp ayrılmasından sonra) önceden onun yardımcısı (bas teknisyeni) olarak çalışan Mark “The Animal” Mendoza’yı gruba aldılar. Twisted Sister artık kimyası oturmuş, şarkıları hazır, enstrümanında ustalaşmaya başlamış elemanlardan oluşan, canlı performansı ise dilden dile dolaşan bir grup halini almıştı. Jay Jay French bir röportajında “Görünüşün kadınlar gibi, söylediğin sözler erkekler gibi, çalışın da motherfucker’lar gibi olsun, işte bizim sloganımız budur.” diyordu.

Gerçekten de grubu bir kez izleyen seyirci neye uğradığını şaşırıyordu. Kışkırtıcı şekillerde giyiniyorlar, çok yüksek sesle çalıyorlar, çok kızgın bir şekilde sahnede oradan oraya koşturuyorlar ve seyirciye hakaret ederek onlardan da karşılık almayı bekliyorlardı. Seyirci de genellikle bu karşılığı veriyordu. Grubun tüm elemanlarının boyu 1.85 ve üzeriydi, fakat kendi ayarlarında bir bela bulmaları da uzun sürmedi.

New York’ta verdikleri konserlerden birine motosikletli bir grup gelmişti. Çaldıkları sırada Dee’nin kafasına bir şişe kapağı isabet etti. Dee hışımla konseri durdurdu ve sordu:

“Şarkıyı kesiyoruz beyler. Evet, hangi kodumun çocuğuydu onu atan???”

Dee, bu sırada tam önünde spot ışığı olduğu için seyirciyi göremiyordu fakat Jay Jay nasıl bir belaya bulaştıklarını anlamıştı. “Aman Tanrım! Bu adamlar Hell’s Angels abi (ünlü “cehennem melekleri” motorcu çetesi)!!!!”
Sonraki görüntü: İki tane irikıyım, çok büyük motorcu, kendilerinden daha da yapılı, devasa bir motorcuyu kollarından tutuyorlar, adam “bırakın beni laaan!!” diye bağırıyor ve sahneye çıkmasını engellemeye çalışıyorlar. Meğerse kapağı atan oymuş!

Jay: “Ne yapacağız oğlum???”
Dee: “Hadi beyler, Born to Be Wild girin, çabuk!!”

Şarkı girdiğinde motorcular birbirlerine bakar, bir anda sakinleşir, ritm eşliğinde kafa sallayıp dans etmeye başlar ve grup paçayı kurtarır.

80’lerin başına gelindiğinde Twisted Sister artık New York – New Jersey bölgesinin en çok talep edilen gruplarından biri haline gelmişti. Çevrenin itilmiş ve dışlanmış gençleri grubun isyankar tavrının, müziğinin ve agresif duruşlarının hastası olmuştu. Fakat hala bir plak anlaşmaları ve albümleri yoktu. Grubun kurulmasının üzerinden neredeyse 10 yıl geçmişti, fakat onlarla ilgilenecek bir plak şirketi bulamamışlardı. Elemanlar stüdyoda daha fazla zaman geçirmeye, böylece endüstride tanıdıklar edinerek çevre yapmaya karar verdiler. Fakat ne zaman albüm için bir adım atmayı deneseler geri tepiyordu. Plak şirketlerinin kafasındaki “sıradan bir bar grubu işte” imajını bir türlü kıramıyorlardı. Basçı Mark o günleri şöyle hatırlıyordu:

“Palladium’u kapalı gişe yaptık. Birçok büyük konser verdik. Ama plak firmalarıyla anlaşma imzalayamıyorduk. Bizi “Sizi istemiyoruz. Şaka gibisiniz” gibi laflarla reddeden firmaları altalta yazsak müthiş uzun bir liste olurdu.”

Atlantic Records’un yeni gruplar bulmak için görevlendirdiği ve sonradan yakın arkadaş olacakları Jason Flom, onları bağlamak için çok uğraştı. Fakat 81 yazına gelindiğinde hala bir plak anlaşmaları yoktu. Üstelik gidişata göre hiçbir zaman da olacakmış gibi görünmüyordu.

81 sonbaharında menajerleri Mark Puma son bir umutla Sister’ları kabul edecek bir firma aramaya karar verdi. Atlantik Okyanusunun öteki tarafına geçmek pahasına bile olsa bunu yapacaklardı.

Dee: “Bu gerçekten pes etmeden önceki son denememizdi. Piyasadaki BÜTÜN Amerikan plak firmaları tarafından en az 5’er kere falan reddedilmiştik ve bu gerçekten son umudumuzdu.”

Mark Puma İngiltere’ye gitti, bazı bağlantılar kurdu. Ve sonunda, küçük bağımsız bir İngiliz plak firması, gruba anlaşma imzalatmaya karar verdi: Secret Records. Şirketin adı hakkında Eddie Ojeda yıllar sonraki bir röportajında “Adının Secret Records olması isabet olmuştu bence, çünkü adamlar gerçekten de gizli idi, dünyada adlarını duyan yoktu!” diyecekti.

82 Temmuz’unda Twisted Sister İngiltere’nin yolunu tuttu. Sadece birkaç gün içerisinde ilk albümleri olan Under the Blade’i kaydettiler. Bu çiğ soundlu plak, İngiliz yeraltı hard rock dünyasında hızla efsaneleşerek bir klasik haline geldi. Aynı yaz çeşitli festivallerde çaldılar. Bu festivallerden birçoğunda mükemmel tepkiler alırken, belli ki topluluğu fazla kızdırdıkları bir mainstream festivalde ise sahnede sebze-meyve yağmuruna tutuldular.

1982’nin Aralık ayında grup kayıt ve konserlerden kısa bir ara vermek için ABD’ye geri döndü. Ancak kısa süre sonra kötü haber geldi: Secret Records batmıştı. Bu, grup için büyük bir şoktu. Çünkü artık gruptaki hiçbir elemanın maddi geliri olmadığı anlamına geliyordu. Geçirdikleri bu soğuk kış günleri aynı zamanda TS tarihinin de en zor günleri olmuştu. Grubun yaşamı bir kez daha pamuk ipliğine bağlıydı. Şirket batmadan önce vermeleri için ayarlanmış son bir konser kalmıştı. Bu, İngiliz TV’sinde canlı olarak yayınlanacak, Motörhead’in de katılacağı “The Tube” programıydı. Bu, kendimizi kurtarmak için son şansımız, diye düşünüyorlardı. O gece TS, tahmin edebileceğiniz gibi inanılmaz bir performans gösterdi.

Ve yine kaderin hoş bir cilvesi olarak, Atlantic Records İngiltere şubesinin yöneticilerinden, daha önce AC/DC ve Yes gibi grupları tanınmadıkları dönemlerde bulup ilk plak anlaşmaları yapan, piyasanın efsanevi isimlerinden Phil Carson da bu konseri izleyenler arasındaydı; Atlantic ABD şubesinin grubu daha önce birkaç kere reddettiğini bilmiyordu ve grubun performansına hayran kalmıştı. TS menajerinin konserden sonra sorduğu “Eee, ne düşünüyorsun peki?” sorusuna verdiği yanıt, grubun tarih yazmak üzere olduğunu haber verir gibiydi:

“Hmm… Evet. Onlara bir anlaşma imzalatacağım. Ama bize maliyetli olmalarını istemiyorum. Onlara albüm yaparız. Ama reklam bütçesi ayıramayız. Bir de evime falan gelmesinler, benden uzak olsunlar yeter!”

Sonunda büyük bir plak şirketinin bünyesine girmeyi başarmışlardı. Şimdi tek yapmaları gereken bunu hak ettiklerini göstermekti. Başarılı olacaklarından şüphesi olanlara yanıtlarını 1983 Haziran’ında çıkardıkları ikinci albümleri You Can’t Stop Rock n’ Roll ile verdiler. Albümün prodüksiyonu öncekinden biraz daha iyiydi. Ayrıca çektikleri ilk klip olan You Can’t Stop Rock n’ Roll, MTV ile aralarının iyileşmesine neden oldu. Kanal, kısa jenerik videolarından birinde arka plana bu parçayı koydu ve müthiş bir tepkiyle karşılaştı. İnsanlar kanalı arıyor ve bu parçanın hangi gruba ait olduğunu, ne zaman canlı izleyebileceklerini soruyorlardı.

Kısa bir süre sonra gelen bilgi, Atlantic yöneticilerini şaşkına çevirdi. Albüm sıfır promosyon ve sıfır şirket desteği ile 100.000 adet satmayı başarmıştı.

Daha önce Jay’e “bakın, kendi başınıza 100.000 albüm satmayı başarırsanız, sizi destekleyeceğim” diyen Phil Carson, bir gün grubu yanına çağırdı ve şunları söyledi:

“Açıkça söylemek gerekirse sizden pek de ümitli değildim. Ama şimdi sizi anlıyorum. Ve biliyor musunuz? Gelecek yıl sizi dünyanın en büyük grubu yapacağım…”

1. BÖLÜMÜN SONU

Ufuk ÇETİNKAYA