Ender rastlanan bir doğa olayından, SADISTIC INTENT’ten bahsedeceğiz bugün.

1987’de kuruluyorsunuz, 38 yıl boyunca sadece birkaç demo ve dört EP yayınlıyorsunuz, herhangi bir albüm çıkarmıyorsunuz, bu süreçte hiç dağılmadan devam ediyorsunuz, bu kadar uzun sürede kadronuza sadece on bir kişi girip çıkıyor ve bu kişilerden biri hariç -ki o kişi de efsane Nick Barker- tamamı Latin kökenli müzisyenlerden oluşuyor.

Buna rağmen logonuz underground ortamlarda kült oluyor, logonuzun ve birazdan bahsedeceğimiz EP’nin kapağının yer aldığı tişörtler ayrı bir değer görüyor, hâlâ festivallerde çalmaya devam ediyorsunuz ve tüm bunları yarısı demolarda yayınlanan sadece on beş civarı şarkıyla yapıyorsunuz…

SADISTIC INTENT gerçekten de underground death metal camiasının kült isimlerinden biri. Sıfır taviz, kulağa hoş gelmek adına sıfır çaba, sevimsizlikten kırılan bir müzik ve bu tuhaf kariyerin merkezinde duran hem kapağıyla hem logosuyla hem de müziğiyle her anlamda kült bir EP.

Old-school leşliğin bayraktarı olan SADISTIC INTENT’in neden bu kadar çirkin, sevimsiz ve acımasız olduğunu anlamak için önceden yazdığım çeşitli albüm incelemelerinden birkaç cümleyi buraya aktararak başlayabiliriz:

“…thrash metalin Latin kökenli bireylerce icra edilmesi durumda daha da bir alevleniyor olması…”

“Latin kökenli bireyler, geçmişlerinden ve atalarından gelen birtakım zorluklarla bezedikleri bellekleri gereği metalin en öfkeli türlerinden biri olan thrash metali son derece okkalı ve haşin şekilde yapmaktalar…”

“Latin kökenli müzisyenlerin (tarzlardan bağımsız olarak) ne kadar tutkulu oldukları, müzikle içli dışlı olan hemen herkes tarafından bilinen bir şey. Konumuzla ilgili olarak özellikle Amerikan metal sahnesinde varlık gösteren bu müzisyenlerin dinleyicilere verdiklerini görememek elde değil.”

“…bir avuç Latin kökenli gencin yaptıkları şeye olan tutkuları, bu albümün gözle görülmeyen temelini oluşturuyor…”

SADISTIC INTENT de kadrosundaki Cortez biraderler, Cervera ve Marquez ile bu geleneği yaşatan en önemli numunelerden birine dönüşüyor.

“Resurrection” EP’sindeki müziğe bakınca SADISTIC INTENT’in 24 dakika boyunca olabilecek en karanlık ve çirkin death metali yaptığını görüyoruz. Rifler, sololar, davullar, vokaller, hepsi de kaostan besleniyor ve bu sayede ortaya evlat olsa sevilmeyecek, yüzüne tükürülecek tarzda bir iş çıkıyor.

“Resurrection”daki müziğin temelini MORBID ANGEL’ın en sevimsiz hâlleri ile POSSESSED’in hoyratlığının oluşturduğunu görüyoruz. Bunun bir getirisi olarak gruptaki beş kişinin belli dönemlerde POSSESSED’de çalmışlığı da var. EP süresi boyunca duyduğumuz her şey daha korkutucu ve daha karanlık olmak için birbiriyle yarışıyor. Prodüksiyon doğal olarak zamanının gerçeklerini yansıtıyor ve EP’nin o dönemi bu denli yansıtabiliyor oluşu ve içerdiği müziğin bu düzeyde çirkinleşmesi de yine prodüksiyon sayesinde oluyor. Şu prodüksiyonu MANIFEST kızlarının şarkılarına koy, yine insanın içinin çekileceği, altını ıslatacağı bir hava oluşur. Tabii prodüksiyon yine de bir destek unsuru olarak bahsedilebilecek bir konu. Esas olay SADISTIC INTENT’in EP’deki şarkıları bu kadar acımasız ve dehşetengiz yapmayı başarmış olması. Tek bir şarkıyı dinlediğinizde bile adamlara küfredesiniz, ardından da sarılasınız geliyor.

Bilenler için “Resurrection” 90’lar underground death metalinin en kült EP’lerinden biri. Yukarıda da bahsettiğim üzere bu adamlar aşırı az ürünle 40 yıla yakın zamandır underground ortamların saygıdeğer oluşumlarından biri olmayı, en karanlık müzikleri yapan gruplara tişörtlerini giydirmeyi başardılar. O yüzden 30 sene öncesinin mağaralarda saklanan death metal gruplarından bahsederken bu EP’den de SADISTIC INTENT’ten de bahsetmemek olmaz.

Dinlenmediyse dinlenmeli.