Birkaç gün önce uzun zamandır görüşemediğim dört çocukluk arkadaşımla buluştum. Saatlerce muhabbet ettik, bir dolu konudan konuştuk, güldük eğlendik. Gece boyunca müzik konusu hiç açılmadı. Tam dağılırken, hatta dağılmamıza birkaç dakika kala kurumsal alanda çalışan gayet kurumsal görünümlü arkadaşlardan birinin metal dinlediğini hatırladım ve tam vedalaşma aşamasında şöyle bir şey oldu (A: Ben, D: Arkadaş):

D: Son zamanlarda neler dinliyorsun?
A: Pasifagresif olduğu için sürekli yeni bir şeyler dinliyorum. Sen?
D: Ben de en son Burzum albümlerini sipariş ettim, ama en çok seksenler heavy metali dinliyorum.
A: Aaa doğru ya sen metal dinliyordun… Ulan saatlerdir oturuyoruz metalin m’sini konuşmadık.
D: Haha aynen.
A: Sumerlands bilir misin?
D: İki albümünü de çok severim.
A: Aynen.
D: Ama Eternal Champion’ı daha çok severim.
A: Ben ikisini de çok seviyorum. Wytch Hazel?
D: Dinledim, onları çok tutmadım sanırım.
A: Böyle olmaz, bir dahaki görüşmede paso metal konuşacağız.
D: Tamam.

Böyle bir diyalog yaşanınca da WYTCH HAZEL incelemesinin başına koymak istedim.

WYTCH HAZEL yaklaşık on beş yıldır müzik yapan, bu süreçte beş albüm çıkarmış İngiliz bir hard rock/heavy metal grubu. “V: Lamentations”da önceki albümlerinde olduğu gibi yine yiğitlik, kahramanlık, Orta Çağ Avrupası’ndaki savaşçıların ne kadar delikanlı olduğu, ihtişam, çeşitli ruhani temalar ve Hristiyanlıktan bahsediyorlar.

Bu temaları işlemek için kullandıkları müzikte ise seksenlerden kök alan, yumuşak tınılı, öyle bağırış çağırış olmayan kadifemsi bir hard rock/heavy metal yapıyorlar. Referans olarak bahsedebileceğimiz grupların başında THIN LIZZY (özellikle “The Demon Within”de), URIAH HEEP, bir tık IRON MAIDEN, minik minik ANGEL WITCH gibi eski büyükler geliyor. Yeni nesilden ise ilk aklıma gelen benzer isimler TANITH ve SPELL gibi yetmişler sonu ve seksenler havasını yansıtan gruplar. Dinlemediyseniz ve türü seviyorsanız özellikle TANITH’le tanışmanızı tavsiye ederim.

Diğer yandan grubun müziğinde bir SUMERLANDS naifliği, pastelliği de var. SUMERLANDS kadar nostaljik, melankolik ve gizemli değiller ve işledikleri temalara yakın olduğu düşünüldüğünde kılıçlı büyücülü epik heavy metal işine de girmiyorlar, ancak yumuşak başlı ve ılıman bir sound, armonik gitarlar, hard rock karakterli riflerle müziklerini sunuyorlar.

Underground heavy metal, power metal gruplarını yakından takip edenler bilirler; Yunanistan’dan No Remorse Records yıllardır tam olarak bu tarz grupların albümlerini çıkarıyor. Hatta benim kafamda “No Remorse Records grubu” diye bir kavram bile var. WYTCH HAZEL da o tanıma tam olarak uyan bir grup olsa da en başından beri albümlerini başka bir şirketten, Bad Omens Records’dan çıkarıyorlar. Eğer No Remorse Records’ın çıkardığı işlerin takipçisiyseniz, WYTCH HAZEL’ın nasıl bir müzikal tavrı olduğunu da anlamışsınızdır diye tahmin ediyorum.

Albümle ilgili sıkıntılı tarafa gelince, “V: Lamentations” işlediği temaların görkemini, destansılığını tam olarak verebilecek gücü sergileyemiyor. Gitar kullanımı, vokallerin tutkusu, bunlarda bir sorun yok, lakin hem düşük tempo kısımların fazlalığı hem de bestelerdeki heyecan eksikliği albümün belli bir eşiği aşamamasına neden oluyor. Belki bu iddiasızlık bazılarının hoşuna da gidebilir, zaten ben de deli gibi gaza gelsinler, ateşler saçsınlar demiyorum, ama bana kalırsa bu tür müzik ve bu temalar bir tık daha enerjiğini, dinamiğini, darbelisini hak ediyor.

“V: Lamentations” iyice ile iyi arasında seyreden, açıkçası cazibesi ve tutkusu biraz artırılması gereken bir çalışma. Grup iyi, performanslar iyi, bestelerde sırıtan bir şey yok, ancak hem hit eksikliği hem de dinleyiciye güç ve tutku aşılamadaki sorunlarından dolayı sadece bu tarzı çok sevenler tarafından takdir görecek, eli yüzü düzgün, kendi hâlinde bir albüm.