Takvimler 2003’ü gösterdiğinde, o sırada 15-16 yaşında olan çocuklar tarafından kurulan JOB FOR A COWBOY, deathcore’la başlayıp death metale çevirdiği rotasını “Ruination”la birlikte daha progresif ve teknik sulara çevirmiş, 2014’te çıkardıkları “Sun Eater”ın ardından da uzun bir sessizliğe gömülmüştü.

Verdikleri 10 yıllık aranın ardından haberini verdikleri yeni albümleri “Moon Healer”, grubun dinleyicileri tarafından hem merak hem de tedirginlikle bekleniyordu. Bunun sebebi elbette ki aradan 10 yıl geçmiş olmasıydı ve pek çok grubun böyle uzun süreler sessiz kaldıktan sonra beklentileri tam karşılayamayan işlerle geri dönmesine ne yazık ki çok kereler tanık olmuştuk.

Kendi adıma konuşursam yayınlanan ilk iki single’ın ardından albümden ne beklemem gerektiğine tam olarak karar verememiştim. Şarkılarda bir dolu şey oluyordu, ancak bu bir dolu şey bende aynı dolulukta bir şey yaratmıyor gibiydi. Bu yüzden de üçüncü klip şarkısını dinlememiş ve albümün çıkışını beklemiştim.

İyi ki de öyle yapmışım. “Moon Healer” bence tam olarak “bütün hâlinde” alınması gereken bir albüm. Şarkılar bir araya geldiklerinde tekil olarak verdiklerinden daha fazlasını veriyorlar ve şarkı şarkı olmaktan öte bir bütün olarak büyüyorlar. Albümü dinleyen pek çok kişi benzer şekilde düşünüyordur diye tahmin ediyorum.

Öncelikle “Moon Healer” teknik olarak çok üst düzey bir albüm. Her bir müzisyen müthiş performans sergilemiş ve konuk olarak albümde yer alan harika davulcu Navene Koperweis’tan tutun da gayet duyulur şekilde mikslenen bas gitara kadar “Moon Healer”daki her şey parlaması, ışıldaması amacı güdülerek ortaya konmuş. Vokallerdeki tutku, masa başı üstadı Jason Suecof imzalı cillop gibi prodüksiyon, hangi birini saysam bilemediğim bir sürü heyecan verici fikir ve hepsinin birleşmesiyle oluşan 39 dakikalık bir şölen.

Vokallerdeki tutkudan devam edersem, albümde gerçekten de insana bir şeyler yapmak zorundaymış gibi hissettiren, acayip gaza getiren şarkılar var. Tek tek anmayayım ama misal “The Sun Gave Me Ashes So I Sought Out the Moon”u dinlediğinizde ve “A Sorrow-Filled Moon”un 3.09-3.29 arasında gitarların yaptığı sapıklığa baktığınızda JOB FOR A COWBOY’un “Moon Healer”a herhangi bir albüm gözüyle bakmadığını ve kendilerini aşmak gibi bir misyonla hareket ettiklerini görebiliyorsunuz.

Enstrümanların iç içe geçmiş çetrefilli manyaklığını, vokallerin ekstra etki yaratmaları adına akıllıca yerleştirildikleri yerleri ve bunun gibi bir ton detayı incelediğinizde grubun net şekilde “en üst düzey, en dehşet verici albümümüzü yapmalıyız” diye yola çıktığını anlıyorsunuz.

Böyle olunca da ortaya eleştirecek neredeyse hiçbir şeyin olmadığı, dopdolu bir albüm çıkıyor. Akılda kalıcılık konusunda bir tık daha fazlası olabilir miydi, belki olabilirdi. Albüm bittikten sonra ağza takılan, gitarla çalma isteği uyandıran daha fazla rif olabilir miydi, belki olabilirdi. Ama genele bakınca, “Moon Healer” gibi bir albümde bunlardan bahsetmek de en hafif ifadeyle şımarıklığa girer, o yüzden hiç gerek yok.

Son bir ay içinde yazdığım çeşitli incelemelerde 2024’ün metal adına çok güçlü bir yıl olacağını tahmin ettiğimi söylemiştim. JOB FOR A COWBOY da sağ olsun bu tahminimi somutlaştıran işlerden birine imza atarak daha şubat ayında yıl sonu listelerinde endam edebilecek gruplar arasına adını yazdırıyor.