Metal tarihinin en başarılı serilerinden biri şüphesiz ki IRON MAIDEN’ın sadece 9 sene içerisinde çıkardığı ilk 7 albümünden oluşan dönemdir. 1980’de kendi adlarını taşıyan albümleriyle başlayan ve metal tarihinin şekillendiği bu dönemde yaptıkları her şeyi altına dönüştürmeyi, bu müziğin akışını değiştirmeyi, bu müziğin standartlarını belirlemeyi ve binlerce, on binlerce gruba ilham vermeyi başaran bu adamlar, daha ilk albümlerinden 5 adet net IRON MAIDEN klasiği yaratmalarından sadece 295 gün sonra ikinci albümleri “Killers”ı yayınladılar.

“Iron Maiden”da “Remember Tomorrow”, “Running Free”, “Prowler”, “Iron Maiden”, “Phantom of the Opera” gibi konserlerin gediklisi olacak şarkılar yayınlayan bu arkadaşlar, Birleşik Krallık albüm listelerine 4 numaradan, İskoçya listelerine 5, Fransa listelerine ise 10 numaradan girerek müthiş bir başlangıç yapmışlardı. O sırada dünya gerçek anlamda heavy metalle yeni yeni tanışıyordu, yeniliğe açtı ve dönemin ruhu da bu tarz aykırı bir müziği yüceltmek ve bu tarz bir sanatın hakkını vermek için her şeyiyle hazırdı.

Takvimler 1981’i gösterdiğinde, şu anda bu satırları yazan kişinin doğumuna tam 21 gün kala, 14 Nisan sabahı “Killers” raflardaki yerini aldı. İlk albümün heyecanı henüz tazeyken, on binlerce dinleyici Eddie’nin ikonikleşen gerçek yüz hatlarıyla ve IRON MAIDEN’ın sonradan alametifarikası olacak bir dolu detayla tanışmıştı. Albüme adını veren ve Paul Di’Anno ile ortak yazılan şarkı ve Andy Murray’le yazılan “Twilight Zone” dışında tamamı Steve Harris tarafından yazılan “Killers”, grubun hızlı başlangıcını devam ettiren bir albüm olarak çıktığı dönem büyük sükse yapmış ve IRON MAIDEN isminin daha da geniş kitlelere yayılmasını sağlamıştı.

“Iron Maiden”da çalan gitarist Dennis Stratton’ın ayrılığının ardından 15 yaşından beri, yani 1971’den itibaren gruplarda gitar çalmakta olan Adrian Smith’i kadrosuna katan IRON MAIDEN, sahnede yarattığı sıkıntıların yanı sıra alkol ve kokain kullanımından dolayı vokalist Paul Di’Anno’yu da bu albümün ardından şutlamıştı. 1979’daki bir konserden yarım saat önce üzerinden bıçak çıktığı için tutuklanan ve grubun sahneye vokalistsiz çıkmasına neden olan bir adamdan bahsediyoruz. Ne var ki “Iron Maiden”da olduğu gibi “Killers”a da ruhunu veren ve o hırpani, yırtıcı karakterini katan unsurların başında Di’Anno’nun vokalleri geliyordu.

Benzer şekilde yeni katılan Adrian Smith de IRON MAIDEN’ın bugüne dek hiç canlı çalmadığı müthiş şarkı “Prodigal Son”ın 3. Dakikasını geçerken nefis bir solo atıyor ve grubun hayranlarına merhaba diyordu. “Iron Maiden”da da karşımıza çıkan 70’ler progresif rock havasının “Killers”da da etkili olduğunu görüyoruz. Adını andığım “Prodigal Son” bu açıdan güzel bir örnek. Diğer yandan IRON MAIDEN’ın ve metal tarihinin en önemli klasiklerinden olan “Hallowed Be Thy Name”in kimliğini belirleyen melodi kalıbının bir örneği üzerinden ilerleyen ve Clive Burr’ün şov yaptığı “Genghis Khan” da albümün parlayan anlarından biriydi. Dahası, bu şarkı ve “The Ides of March” sayesinde “Killers” IRON MAIDEN tarihinde iki enstrümantal barındıran tek albüm olarak da öne çıkıyordu.

Albümden single olarak çıkan “Purgatory” ile ilgili de ilginç bir durum söz konusu. “Purgatory” esasında grubun daha önceden yazdığı “Floating” adlı şarkının hızlandırılarak yeniden düzenlenmiş versiyonu. Grubun emektar çizeri Derek Riggs başta “Purgatory” single’ının kapağı olarak “The Number of the Beast”ten bildiğimiz efsane kapağı çizmiş, ancak grubun menajeri Rod Smallwood ve IRON MAIDEN, o kapağın single’da harcanamayacak kadar iyi olduğunu söyleyerek Riggs’den başka bir kapak çizmesini istemişler ve o kapağı da bir sonraki albüme saklamışlar.

Daha genel bir pencereden bakarsak, “Killers” IRON MAIDEN’ın sadece bir albüm sonra tam olarak kimliğini bulması ve metal tarihini değiştirecek klasiklerini sıralamaya başlaması öncesinde çıkan son “kendini bulma” albümüydü. Di’Anno’nun tarzından ve kimi şarkılarda hissedilen punk ruhunun üstüne 70’lerin progresif rock fikirlerini uygulamış, “galloping” bas ve gitar rifleri eşliğinde daha önce başka hiçbir gruptan duyulmayan bir kimlik oluşturmuş, üstüne bir de üst düzey enstrüman kullanımını katarak her açıdan farklı bir grup portresi çizmişlerdi. Albümden bu yana geçen 42 yılın ardından baktığımızda, “Killers” adının IRON MAIDEN’ın diğer pek çok albümü kadar anılmadığını görüyoruz. Bunun sebebi kendinden önce gelen “Iron Maiden”daki kadar büyük hitler barındırmaması veya kendinden sonra gelen “The Number of the Beast”in metal tarihinin en önemli hit’lerinden üçünü barındırması olabilir. Bu taraftan bakınca “Killers” kimilerine göre IRON MAIDEN’ın en underrated albümlerinden biriyken, kimilerine göreyse grubun çok da öne çıkamayan anlarından biri olarak görülüyor. Bu tarz durumlarda kimseye karşı çıkmamak gerektiğine inanıyorum, çünkü “Killers” gerçekten de IRON MAIDEN’ın en parlak anlarından biri olsaydı albümdeki pek çok şarkı her konserde kendine yer bulurdu, tıpkı ilk albümde olduğu gibi 4-5 tane tartışmasız IRON MAIDEN hiti çıkardı.

Benim “Killers”a yönelik görüşüm, albümün hit şarkı noktasında grubun pek çok albümünün gerisinde kaldığı, buna rağmen sadık IRON MAIDEN dinleyicileri tarafından IRON MAIDEN klasiği olarak görülen pek çok şarkı barındırması. Bunların bazıları gizli kalmış cevherler, bazıları ise vokallerini Bruce yapmadığından belki de zaman içinde setlist’e giremeyen şarkılar. Misal bana göre “Murders in the Rue Morgue” IRON MAIDEN’ın en büyük hitlerinden biri değil, ancak grubun klasikleri arasında. “Genghis Khan” da “hit şarkı” noktasında, “konserlerin vazgeçilmezi” olması noktasında elbette ki ön planda değil, ancak barındırdığı kimi özelliklerden ve hatta bir muadilinin bulunmaması nedeniyle IRON MAIDEN diskografisindeki en özel şarkılardan biri. Diskografideki diğer devler düşünüldüğünde bu notu uygun gördüğüm “Killers” tekil olarak bakıldığında pek çok şarkıda bu tarz durumlara rastladığımız bir albüm. Dolayısıyla “hakkı yeniyor”, “görmezden geliniyor” gibi beylik laflar etmeye gerek yok. “Killers” çıktığı dönem, kadrodaki önemli değişikliklerin hemen sonrasında ya da hemen öncesinde çıkmış olması, IRON MAIDEN’ın kendini keşfetme safhasının devam etmesi gibi bir dolu faktör düşünüldüğünde tam da o dönem çıkması gereken, çıktığı dönemin ruhunu temsil eden, çok gerekli ve çok iyi bir albüm.