Colin Marston çok acayip bir insan. Çaldığı gruplara bakmanız bile adamın müzisyenlik seviyesi hakkında net bir fikir edinmeniz için yeterli. Ne var ki Marston’ın müzisyenliği hakkında 500 sayfalık bir kitap yazılır, sonu “aslında ses mühendisidir” diye bitirilir. Gerçekten de son 15-16 yıldır yapımcılığını üstlendiği, miksini mastering’ini yaptığı albümlere baktığınızda adamın acayip bir üretkenlik ve başarı ortaya koyduğunu görüyorsunuz. Adam üst düzey bir gitarist, basçı, prodüktör, klavye çalıyor, davul programlıyor, gerekirse vokal yapıyor ve müzik eğitimi sayesinde tek kişilik grup gibi pek çok topluluğa vizyon katıyor.

Çaldığı GORGUTS, KRALLICE, DYSRHYTMIA, BEHOLD THE ARCTOPUS gibi gruplardan zaten tahmin edilebileceği üzere, adamın özellikle deneysel, sıra dışı, atonal karakterli işlere olan etkisi ve bu türlerin son 15 küsur yılda nasıl bir yükselişte olduğu, Marston’ın metalin mainstream olmayan tarafındaki etkisini görmek açısından faydalı bir gösterge olacaktır.

“Sonsuz” anlamına gelen “aeternus/eternal” ifadesinin kadim dillerdeki yansıması olan “aeviterne” kelimesini grup adı olarak seçen bu arkadaşlar, tam da Colin Marston dokunuşlu bir gruptan bekleyebileceğiniz türde müzik yapıyorlar. PYRRHON, SUNLESS, GORGUTS, AD NAUSEAM gibi gruplardan aşina olduğumuz türde deneysel bir death metal icra eden AEVITERNE, “The Ailing Facade” adlı ilk albümünde, albüm kapağındaki somut ve gerçek hayatta alınmış görsele ters düşecek düzeyde soyut, bulanık, sınırları ve hatları belirsiz bir death metal yapıyor.

Müziklerinin soyutluğu düşünüldüğünde varoluşçuluk ve nihilizmden bahsediyor olmalarına çok da şaşırılmaması gereken bu adamlar, bakalım biraz geri planda kalan ve açıkçası bizim de incelemekte biraz geciktiğimiz bu ilk çalışmalarında neler yapmışlar, ne tür denemelere girmişler.

“The Ailing Facade”daki önemli konulardan biri, müziklerinin deneyselliği gereği adamların beste şablonları ve müziğin kuralları konusunda gayet rahat olmaları ve bu sayede şarkıların nereye doğru evrileceğini tahmin edemediğiniz sürpriz yolculuklara çıkıyor oluşu. Albümü dinlediğinizde grubun bazı şarkılarda atmosferi pekiştirmek için bir fikri uzun süre devam ettirdiğini; bazı yerlerde ise daha bir dellenmeli, çıldırmalı davrandığını görüyorsunuz. Yukarıda adını anmış olduğum kimi grupların AEVITERNE müziğine etkisi atmosfer düzeyinde ve müzikal benzerlik taşımasalar da benzer hissiyatları alabildiğinizi fark edebiliyorsunuz.

Bahsi geçen atmosferi ve tekinsizliği yaratma konusunda grup clean gitardan fazlasıyla yararlanıyor. Clean gitarlı soyut bir arpej ve üzerinde vurulan gergin power chord’lar, pek çok şarkının temelini oluşturuyor. Ne var ki grubun aynı formülü sürekli uygulama, tekrarlama gibi bir derdi yok ve tüm şarkılarda diğer şarkılarla çok alakasız anlara tanık olmamız mümkün. “The Ailing Facade”la ilgili temel değer ise grubun albümü net bir duyguya yaslamamış oluşu. Misal tekinsiz dediğim anlarda bir DEATHSPELL OMEGA tekinsizliğinden, gergin dediğim anlarda ULCERATE gerginliğinden bahsetmiyorum. Burada her şey ortada, her şey soyut, her şey muğlak.

Yazıda adı geçen gruplardan birini bile seviyorsanız AEVITERNE tam size göre olabilir. Death metal dendi mi illa netlik istemiyor ve bu tarz bulanıklıklardan keyif alıyorsanız, “The Ailing Facade”da kesinlikle bir şeyler bulabilirsiniz. Herkese göre olmadığı kesin ama mutlaka birilerine göre ve siz de o birilerinden biriyseniz, sizin açınızdan işler yolunda diyebiliriz.