Son albümü “Nonagon”da dinleyicilerinin büyük kısmını tam anlamıyla tatmin edemeyen ve bana kalırsa ortalamanın biraz üstü, standart bir death metal albümüne imza atan BLOOD RED THRONE’un 2 yıl bile dolmadan yeni albümünü çıkarmış olması sürenin kısalığı açısından şaşırtıcı, çıkan materyalin kalitesi açısındansa gayet sevindirici.

Son 24 yılda 12 albüm çıkaran BLOOD RED THRONE’un istikrarlı ve üretken olduğu ortada. Bu süreçte “Altered Genesis”, “Fit to Kill”, “Blood Red Throne”, “Imperial Congregation” gibi çok iyi albümlere de imza attılar, “Come Death”, “Nonagon” gibi ortalamanın az üstü işler de sundular.

Albüm çıkarma konusunda istikrarlı olsalar da albümler arasındaki bu az miktar dengesizliğin, yani bazı albümlerin çok iyi bazılarınınsa ortalamaması olmasının sebebi bana kalırsa BLOOD RED THRONE’un kendine özgü net bir death metal karakterinin olmaması. Her grubun böyle bir şeyi olacak diye bir kural yok elbet, ancak “BLOOD RED THRONE denince akla şunlar gelir” gibisinden karakteristik özellikleri içeren bir liste yapamıyorsak, grubun alametifarikası diyebileceğimiz öne çıkan şeyler yoksa, ister istemez albümleriniz geniş kitlelerin dimağlarında kalıcı yerler tutma konusunda sıkıntı çekebiliyor ve bu da bunca albüm arasında kaybolmalarına yol açıyor.

Bugün kemik BLOOD RED THRONE dinleyici kitlesi dışındaki genel death metal dinleyici kitlesine en iyi BLOOD RED THRONE albümünü sorsak fazla bir cevap geleceğini sanmıyorum. Kuruluşundan bu yana geçen 28 yıl rağmen grubun adını bilmeyen bir dolu insan dahi çıkacaktır.

Biz bilenler ve bilmeye hazır olanlar olarak devam edersek, 1998 yılında BLOOD RED THRONE’u kuran gitarist Daniel Olaisen’in favori grupları arasında DEATH, PANTERA, MESHUGGAH ve GORGUTS’ı yer alıyor ve böyle bir zihinden çıkan death metal nasıl olur sorusunun yanıtı da tam olarak BLOOD RED THRONE müziğinde yatıyor. “Siltskin” Özellikle DEATH’ten en çok ilham alan BLOOD RED THRONE albümü olduğunu düşünüyorum. DEATH’in sıkı bir dinleyicisiyseniz, göstere göstere alınmayan ancak detaylarda hissettirilen bu ilhamı rahatlıkla görebilirsiniz.

Albümün bir death metal grubu için fazlasıyla groovy olması durumuna gelirsek, bunun da Olaisen’in PANTERA ve MESHUGGAH sevgisinden geldiğini söyleyebiliriz. Death metal dünyasındaki modern tınılı gruplar içerisinde groove’u ön plana alan SOREPTION gibi gruplar var ve BLOOD RED THRONE da “Siltskin” de bunu lezzetli şekilde uyguluyor. Bu tatlar BLOOD RED THRONE müziği içerisindeki çeşitli bileşenler olarak öne çıksa da genele baktığımızda BLOOD RED THRONE’un öyle çok karakteristik, kalıtsal bir sound’u ve besteciliği olduğunu, rif yazımı konusunda aşırı akılda kalıcı bir noktada olmadığını da söylemek lazım. Enteresan olansa bunun bir eksi olmaması. BLOOD RED THRONE’dan çok daha genç olmalarına rağmen karakteristik bir tını oluşturmayı başaran grupların olduğu bir ortamda BLOOD RED THRONE’un niye böyle olduğunu tam olarak bilmiyorum, ancak adamlar “Nonagon”dan belirgin şekilde iyi bir albüm yaptığına göre fazla da deşmemek gerek diye düşünüyorum.

Albüm kapağına baktığınızda aklınıza başka bazı albüm kapakları gelebilir. Bu gayet normal, çünkü kapağın çizeri Yunan sanatçı Giannis Nakos kapakta görülen diş ve omurga unsurlarını kapaklarında sık sık kullanıyor. Nispeten yakın zamanda çıkan SUFFOCATION albümü “Hymns from the Apocrypha”nın, bu sene çıkan DEMIURGON albümü “Miasmatic Deathless Chamber”ın, BEAST’in geçen sene çıkan albümü “Ancient Powers Rising”in kapağında da benzer ögeleri görmeniz mümkün. Keşke bu kapakta da insan suratı detaylarını hiç kullanmadan, o surat formunu başka figürlerle verseydi, bence daha da güzel olurdu.

BLOOD RED THRONE “Siltskin” ile bir önceki “Nonagon”un üzerine çıkıyor. Yukarıda vurguladığım üzere duyulduğu anda BLOOD RED THRONE dedirten çok karakteristik bir müzikleri yok, ama death metali iyi yaptılar mı da cidden çok iyi yapıyorlar.

“Siltskin” bunu görmek için iyi bir örnek.