Plansız, programsız, aklıma ilk ne gelirse yazarak dümdüz gireyim bu yazıya.

Başından sonuna kalbim sıkışarak, karnım burularak dinlediğim bir albüm oldu “Lykke”. Mutluluk… SUNKEN bu tarz işler yapmayı seviyor. Yüreğinizi parçalasın diye yazdığı bir albüme “Mutluluk” adını koyabiliyor. Üçüncü şarkı “Glædesfærd” de “Eğlenceli Yolculuk” gibi bir anlama sahip, halbuki şarkıyı dinlediğinizde eğlenmeyi geçtim, ölmek falan istiyorsunuz.

Benzer yapıdaki önceki albümleri “Livslede”, “varoluşa dair derin ve kalıcı rahatsızlık” anlamına geliyordu ve bu varoluşsal sancıları, yalnızlık hissini dümdüz kişisel bir bakış açısından değil, okyanus ve tabiat metafor ve referansları üzerinden yapıyorlardı.

SUNKEN günümüzde yapılabilecek en yürek burkan atmosferik/post-black metallerden birini yapıyor. Depresif black metal yapmak için yola çıkmamışlar, ancak müzikleri depresif olmaya çalışmadan insanın içini dağlayan, unutmaya çalıştığı acı ve pişmanlıklarını itinayla gün yüzüne çıkaran bir yapıya sahip. Belki başkalarında başka hisler de uyandırır, ancak benim üzerimdeki etkisi bu şekilde oldu.

Bu bir yandan can sıkıcı bir şey; sonuçta büyük oranda kimse durup dururken üzülmek, eskileri hatırlayıp kendi içinde bocalamak istemez. Bu taraftan bakınca SUNKEN ve benzeri gruplar bize bir iyilik yapmıyorlar gibi gözüküyor. Bir şey dinliyorsunuz ve hiç hesapta yokken üzülmeye başlıyorsunuz. Hatırlıyorsunuz, göğsünüz sıkışıyor, düşüyorsunuz…

Ama diğer yandan size bunu yaşatmayı başardığı için dinlediğiniz şeye saygı da duyuyorsunuz. Uzaklardaki birilerinin notalar vasıtasıyla duygu durumunuzu etkileyebiliyor oluşu, büyük resme bakınca, bu iki ucu keskin bıçağın daha değerli tarafı olarak öne çıkıyor. “Lykke”, bu açıdan SUNKEN’in bugüne dek yaptığı en iyi albüm diye düşünüyorum. Black metalin his yaratmaya odaklanan tarafını çok iyi kullanıyorlar ve yeni bir şeyler keşfetmeye çalışmadan; bıçak gibi saplanan vokaller, kaçınılmaz şekilde eskilere götüren melodiler ve sarsıcı patlamalarla dinleyiciyi irili ufaklı yıkımlara uğratmayı başarıyorlar.

Vokaller demagoji seviyesinde ağlamalara, yırtınmalara girmiyorlar ve Martin Skyum Thomasen’in gerçekten de içinden gelerek söylediğini, kendini parçaladığını açık şekilde hissettiriyorlar. İlk şarkıda 6.50’de giren kısım gibi bölümler “Lykke”nin vokal özelindeki en can yakıcı anlarını oluşturuyor.

“Beskuede du himlen, blå som det rene hav
Da den var skyfri blot en stund
Løftede du øjnene fra monotoniens favn
Før du forliste og stødte på grund”

Benzer şekilde yukarıda videosu bulunan “Og det er lykke”nin (“Ve işte bu mutluluk”) 4.36’da giren vokalleri de en güzel anlarınızı bile piç etme potansiyeline sahip, depresif olup dinleyicinin ağzına sıçacağız mottosuyla yola çıkmamasına rağmen içselleştirdiği kederle dinleyiciyi perişan eden bir SUNKEN acımasızlığı olarak belleklerimize kazınıyor.

“Hør, mellem de tordenskrald, hvor alt forgår i et orgie af rå magt,
de grin som nu engang lyder

Mærk, under angstens sved og dødsdriftens begæri ennuiens favn,
Det der kun kan mærkes”

Şu bölüm var ya… Sizin ben ta amınıza koyayım.

Dinledikçe zorlanmaya başladığımı hissettiğim için fazla uzatmayacağım. SUNKEN “Lykke” ile yılın en yıkıcı, sarsıcı albümlerinden birine imza atıyor. Eğer kırılgan, hassas bir ruh hâlindeyseniz dinlememeyi düşünebilirsiniz, zira size hiç yardımı olmayacağı gibi dibe batma sürecinizi epey bir hızlandıracaktır. Ben bazı anlarında epey zorlandığımı itiraf etmeliyim, ama başta da dediğim gibi olumlu tarafından alıp bunu başardığı için gruba saygı duymak daha anlamlı olacaktır.

Vallahi de kalmamıştır.