Dinlediğimiz müzikle ilgili sevdiğim şeylerden biri 40-50 yıllık grupların bile hâlâ çok iyi albümler çıkarabiliyor olması.

Görsel tarafıyla öne çıkan, sahne şovları gerektiren, daha popüler olma çabasında biz müzik olsa, artık kalmayan gençlikten dolayı muhtemelen sadece nostaljik taraftan ekmek yemek durumunda kalınabilir, 40-50 yıl öncesinin dinamizmi, görselliği kaybedildiğinden artık çok özel bir şeyler yapmaya yönelik motivasyon bulunamayabilir.

Metalde ise böyle bir durum söz konusu değil. Eliniz ayağınız tuttuğu sürece müzik yazabilir, sahneye çıkabilir, dinleyicilerinizin aklını başından alabilirsiniz.

Otuz yedi yıllık kariyeri boyunca albümler arasında bir kez bile üç yıldan fazla ara vermeyen PARADISE LOST’un, bir önceki “Obsidian”ın ardından beş yıllık bir ara vermek durumunda kaldığı, sancılı bir yaratım süreci geçiren yeni albümü “Ascension”la beraberiz bugün.

Death metal karakterinin baskınlaştığı “The Plague Within”, çok daha sludgy ve kırçıllı bir doom metal sundukları “Medusa” ve PARADISE LOST’u var eden her şeyin olabilecek en çok yönlü biçimde sunulduğu “Obsidian”ın ardından Greg Mackintosh yeni albümün nasıl bir şey olması gerektiği konusunda epey kafa yormuş ve albüm yazımı açısından zorlu dönemler geçirmiş.

2022 yılında yeni albüm için 6-7 şarkı yazdığını söyleyen Mackintosh, yazdıklarının bir türlü kafasında tam olarak oturmamasından ve içine tam olarak sinmemesinden dolayı onları çöpe atıp yeni bir bakış açısıyla bir şeyler yazmaya koyulmuş. Bu süreçte yeniden kaydettikleri “Icon” albümü ve geçmişte yaptıkları şeyler de kendisine yol göstermiş ve her ne kadar köklere dönmek gibi bir dertleri olmasa da çok eskiden yaptıkları bazı şeylerden ister istemez ilham almışlar. Öylesine ilham almışlar ki, John Milton’ın gruba adını veren eseri “Paradise Lost”u tekrardan bir referans olarak görmüş, eserdeki dinî temalar üzerinden ilham almış, bununla da yetinmeyip yeni albüm “Ascension”ın kapağında da George Frederic Watts’ın “Paradise Lost”taki temalara yakın duran 1902 tarihli “The Court of Death” adlı tablosunu kullanmışlar.

“Ascension”a baktığımızda PARADISE LOST’un OBSIDIAN’daki çok yönlü beste yapısını devam ettirmeye çalıştığını görüyoruz. Şarkıların her biri kendi karakterini yansıtmak için çeşitli numaralara girişiyor ve bir şekilde kendileriyle özdeşleşecek bir şeyler sunuyorlar. Bazı şarkılar melodik bir fikir üzerinden ilerlerken, bazıları ise daha vokal odaklı olarak gelişiyorlar. Açılışı yapan “Serpent on the Cross” albümün en dinamik şarkıların biri. Öyle ki, vokallerin prozodisi ve lead gitardan dolayı 01.58’den itibaren neredeyse DARK TRANQUILLITY’ye benzediğini bile söyleyebiliriz. Lakin asıl benzerlik, 0.45’te başlayan kısımdaki gitar yürüyüşünün SOEN – “Unbreakable”ın nakaratının neredeyse aynısı olması.

“Tyrants Serenade” çok daha gotik, “Faith Divides Us – Death Unites Us” dönemi bir karaktere sahipken, “Medusa”daki “Fearless Sky”dan beri yazdıkları en uzun şarkı olan “Salvation”da ise “Icon” dönemini ve yukarıda bahsettiğim dinî temalarla haşır neşir olma olayını çok net şekilde hissettiriyorlar. Bu şarkıdaki lead gitar ve ritim gitar kullanımı tam olarak PARADISE LOST’un ansiklopedik karşılığı.

“Silence Like the Grave”, Nick Holmes’un daha önce de başvurduğu James Hetfield vokallerinin de karşımıza çıktığı rif odaklı bir şarkıyken, kimi şarkılarda “In Requiem” kimilerinde “Symbol of Life” dönemlerini akla getirecek pek çok şeyle karşılaşıyoruz. Bana kalırsa “Ascension”ı ilginç kılan başlıca şey de bu. Albümün şarkı yazım mantığı “Obsidian”a yakın ve tıpkı o albümdeki gibi PARADISE LOST’un farklı yönlerini gözler önüne sürüyor, ancak hiçbir şekilde “Obsidian II” gibi bir his yaşatmıyor, bilakis ondan epey farklı bir atmosfer sunuyor.

“Diluvium”un ortasında bir anda ortaya çıkan punky hava ve “oh yeah baby rock ‘n’ roll!” diye araya giren blues gamlı solo veya “Sirens”ın ortasındaki phrygian rif gibi albümün genel havası dışına çıkmakta sakınca görmeyen olaylar da var ve “Ascension”u ne kadar seveceğiniz, daha doğrusu seversiniz ama ne kadar bayılacağınız bu gibi detaylara nasıl baktığınıza göre değişiklik gösterebilir. Misal ben “Sirens”daki oryantal riften hoşlanmadım, ama başkası elbet sevebilir.

Tüm bunları göz önünde bulundurduğumda “Ascension” gayet iyi bir albüm. Dinlerken PARADISE LOST’un neden bu kadar önemli bir grup olduğunu uygulamalı olarak görüyor ve bunca yıl sonra bu kadar iyi olmaları karşısında bir kez daha hayranlık duymadan edemiyoruz. Diğer yandan “Ascension” bence “Obsidian” kadar özel ve PARADISE LOST diskografisi açısından “Obdisian” kadar önem teşkil eden bir albüm değil. Yine de bu onun değerini düşürmüyor. Şu anda giymekte olduğum “Draconian Times” tişörtüm eşliğinde PARADISE LOST’a hâlâ bu kadar iyi olduğu için teşekkür ediyor, bir kez daha play tuşuna basıyorum.

…tak tak tak tak tak tak tak tak tak tak tak tak tak tatata TAK!

“AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!” – Nick Holmes, “Serpent on the Cross”, 2025