Sürekli aynı albümü yapsa da her zaman övülecek, beğenilecek, dinlenilecek, hatta 40 yıl öncesinin müziğini yapmasına rağmen heyecan yaratacak gruplar köşemizin bugünkü konuğu, bir önceki albümleri “Electric Warfare” incelemesine bir yorum geldiğini görmemle soluğu Word’de aldığım Norveçli blackened thrash/speed metal grubu DEATHHAMMER.

Önceki albümün incelemesinin sonunda şöyle demiştim:

“Eğer seksenlerde yapılan karanlık işleri seviyorsaNIIZ!, bu albümü sevmeme ihtimaliniz çok düşük. Özellikle vokalLEER! le ilgili söylediğim detaylar, akılda kalıcı rifler ve genel kötücül havasıyla “Electric WAR!fare” bu yılın dikkate değer işlerinden biri. Old-school agresifliği ve leşLİİK! dozu tam yerinde zehirleri seviyorsanız mutlaKAA! dinleyin.”

Bu büyük harfler ne alaka diyecek olursanız, DEATHHAMMER’ın çok çarpıcı bir vokal karakteri var ve grubu tanımlayan en önemli şey de bu olduğundan o incelemenin genelini bu vokal vurguları üzerine kurmuştum. İncelemeye bakarsanız kelimelerin o kırmızı renkli büyük harfli son hecelerini görebilirsiniz.

DEATHHAMMER yeni albümü “Crimson Dawn”da da aynı olayı devam ettiriyor ve yaptığı aşşşırı old-school, aşşşırı leş, yırtıcı ve paçoz black/thrash/speed metalin başlıca dinamiklerinden biri olarak yine kendine bir karakter oluşturuyor. DEATHHAMMER tam anlamıyla ter, sidik, tükürükle dolu bir müzik yapıyor.

Seksenlerde ortaya çıkan DESTRUCTION, SODOM, KREATOR, NIFELHEIM, HELLHAMMER, BATHORY gibi grupların ilk albümlerini geçtim, ilk demolarını falan başucu kitabı olarak gören bir müzik yapıyorlar ve aşırı enerjik bir 40 dakika sunuyorlar.

Esasında bu tarz grupları çok da açıklamaya gerek olmuyor. Yazı yazmaya üşenecek son kişi olduğumu bilirsiniz, bunu yazıyı uzatmadan toparlamak için söylemiyorum, ama gerçekten de çok net bir anlayıştan söz ediyoruz ve aşağıdaki “Satan’s Sword”u dinlediğiniz, klibini izlediğiniz, grup elemanlarının tiplerine baktığınız anda DEATHHAMMER’ın da “Crimson Dawn”un da ne olduğu az çok değil, neredeyse tamamen anlayacaksınız.

Şu ana kadar çıkardıkları tüm albümleri dinleyen bir insan olarak hep aynı müziği yaptıklarını, albümler arasında ufak tefek farklar olduğunu bildiğimden “Crimson Dawn”da da ne duyacağımı biliyordum. Bahsedilmesi gereken fark ya da durum, DEATHHAMMER’ın “Crimson Dawn”da muhtemelen en iyi albümü yapmış olduğu. Evet, “Electric Warfare”deki müziğin aynen devamını dinliyoruz, ama bir şekilde daha usta, daha azgın, daha it kopuk olmayı nasıl yaptılarsa başarmışlar. Cayır cayır gitarlar, köpek gibi davullar, kudurmuş vokaller ve bu üçlüden ne anlıyorsanız tam olarak onu veren bir albüm.

“Crimson Dawn”a 7,5 veriyorum, ancak bunun sebebi eksikleri olduğundan değil, DEATHHAMMER’ın hep aynı müziği hep aynı şekilde ve aynı kalitede yapıyor olmasından. Bu kadar retro ve zaten 40 yıldır bilinen bir şeyi sunan bir müziğe de bir kere 8-9 versem hep öyle vermem gerekeceğinden 7,5 notunun tam kararında olduğunu düşünüyorum. Dinlediğiniz albümün bu tarz için hatasız, eksiksiz olduğunu göreceksiniz, dolayısıyla “Crimson Dawn”un sadece iyice veya iyi bir albüm olduğunu düşünmeyin. Karşımızda gayet keyifli, zehirli, ruhlu ve gerçek bir şerefsizlik var. O yüzden “Crimson Dawn”un kasetini teybe koyun, birkaç hafta yıkanmayın, sağda solda kavgaya karışın, dedenizin emekli ikramiyesini çalıp saçma sapan şeylere harcayın, it kopuk gibi bir şey olun.