Yıl 1998’di.

Lise sondaydım, hayatıma Audiogalaxy diye bir şey girmişti ve her gün bir dolu yeni grupla tanışıyordum. Sabah IN FLAMES’i, öğlen CARCASS’ı, akşam CANNIBAL CORPSE’u ilk kez duyuyor ve aklımı kaybediyordum.

O sitede herhangi bir gruptan bir şarkı indirdiğinizde, o şarkıyı indirenlerin en çok indirdiği başka grupların şarkıları da liste hâlinde veriliyordu. CANNIBAL CORPSE’un bir şarkısını indirdikten sonra yanda adını gördüğüm NILE’ı da merak etmiş, nasıl bir şey olduğuna dair en ufak bir fikrim olmadan “Serpent Headed Mask” adlı şarkıyı indirmiştim.

O sıralarda henüz sadece METALLICA, MEGADETH, SLAYER, PANTERA, SEPULTURA, IRON MAIDEN, MANOWAR yedigeninde dolanan biri olarak bir anı çok net hatırlıyorum.

Beni metalle tanıştıran, dinlediği en sert şeyler METALLICA, IRON MAIDEN, MANOWAR olan dayımı odama çağırıyorum, NILE’ın “Serpent Headed Mask”ini açıyorum ve şöyle diyorum:

“Tamam sertlik önemli ama bazıları da abartmış, dinlenecek bir şey değil bu.”

Tabii o sırada neden bahsettiğimi, dinlediğim şeyin ne olduğunu, NILE’ın benim o sırada haberdar olmadığın neleri aşırı iyi yaptığını falan bilmiyorum.

Daha önce duymadığım kadar hızlı davullar, kaotik bir gitar tonu ve ne dediği hiç anlaşılmayan, vokal demeye bin şahit isteyen, neredeyse komiklik düzeyinde sert ve agresif bir müzik…

Saralım 2 yıl sonrasına, ben Audiogalaxy ve Akmar Pasajı sayesinde yüzlerce grup dinliyorum, bir dolu CD’m var, üniversitede okula gitmek yerine evde kalıp müzik dinliyor, gitar çalıyorum ve elbette ki “Amongst the Catacombs of Nephren-Ka” ve “Black Seeds of Vengeance” ile kendimi kaybediyorum. Sadece iki yıl önce sik kafalı bir göt veren gibi “ıııhhh… dİnLeNiLeCeK bİr ŞeY DeĞiL BuUuUu… :(((” dediğim şeyle yerle bir oluyor, dinlemelere doyamıyor, vizesinden 70 aldığım sınavın finaline gitmek yerine evde “END DİFAYL DI GEYTS OV İŞTAAAAAR!” diye, “AAAAY RAMSEEEES! BÜĞLDIR OV TÖMPUHLS!” diye böğürerek sığır gibi geziyorum.

1983’te MORRIAH diye bir thrash metal grubu kuran üç adam, takvimler 1993’ü gösterdiğinde MORRIAH’ı dağıtıp NILE’ı kuruyorlar ve çok karakteristik, hatları belli bir tema eşliğinde ortamlara hızlı bir giriş yapıyorlar. Müziklerinin temelini MORBID ANGEL’ın daha gözü dönmüş, sapkın bir hâli oluştursa da işledikleri tema gereği son derece özgün bir hava yaratmayı ve dikkat çekmeyi başarıyorlar.

Grubun ilk albümü “Amongst the Catacombs of Nephren-Ka” NILE’ın metal dünyasında farklı bir yerde konumlanacağını belli eden bir albüm. Bunu hem bahsettiğim nefes kesici agresiflik ve yıkımla hem de tematik taraflarını besleyen yerel motiflerle yapıyorlar. Bu motifler arasında, seri üretim olarak ahşaptan üretilen ancak geleneksel olarak insan kafataslarından da yapılan Damaru adlı vurmalı çalgı, uyluk kemiğinden yapılan flüt ve Drilbu Dungkar tarafından çalındığı belirtilen Türk gonkları yer alıyor. NILE bu albümde bestecilik seviyelerinin henüz belli bir noktada olmasından ve NILE’ın neye dönüşebileceğini henüz kendileri de tam olarak bilmediğinden, genelde kısa süreli, epik olma yoluna giden ama daha da büyüyebilecekken hızlıca biten şarkılara yer veriyor. Grubun kariyerine baktığımızda NILE albümleri 45 ila 60 dakika arası olur ve “Amongst the Catacombs of Nephren-Ka” sadece 33 dakikalık süresiyle NILE’ın uzak ara en kısa albümü konumunda. Yine de bu süreyi hayvan çocuğu gibi değerlendirmeyi ve NILE adını daha ilk andan pek çok kişiye ezberletiyorlar.

Adını demişken, albüm adında geçen “Nephren-Ka”, H.P. Lovecraft’ın “The Outsider” adlı hikâyesinde karşımıza çıkan bir firavun. Cthulhu Mythos’a göre Nephren-Ka, yaptığı ağza alınmayacak kült ayinlerinden dolayı, varlığı tüm Antik Mısır kayıtlarından silinmiş bir Mısır firavunu. Detayını merak eden araştırsın.

Araştırma demişken (of konuları nasıl bağlıyorum belli değil) burada Karl Sanders’a da ayrı bir paragraf açmak lazım. Bugün NILE diye bir şey varsa elbette ki bu abimiz sayesinde var ve kendisi ilgi duyduğu, merak ettiği temaları müziğine yedirerek sıfırdan bir kimlik oluşturma konusunda gerçekten de ders niteliğinde bir insan. Yaptığı araştırmalar, Türkçe “Bağlama Metodu” diye kitap bulup okuyamayınca YouTube’dan Türk bağlama üstatlarının videolarını izlemeler, bundan 15-16 yıl önce NILE’ın internet sitesindeki forumu yöneten Daemonium nick’li kişinin Türk olması vesilesiyle Orhan Gencebay’ı keşfetmesi ve ardından geleneksel Türk müziğinin her türlüsünü severek dinlemeye başlaması gibi bir dolu detayla Karl Sanders harbiden krallar kralı bir abimiz. “Amongst the Catacombs of Nephren-Ka” da bu vizyonun daha ilk saniyeden oturmuş olduğunu gösteren, NILE’ın herhangi bir arayışa girmeden veya kendini bulmaya çalışmadan ilk andan direkt NILE olarak yola çıkmasını sağlayan, ağızları kumla doldurup nefesleri kesen hayvan gibi bir örnek.

NILE’ı bu kadar severken bu albümü bunca zamandır nasıl incelemedim, cidden şaşkınlık verici. Ama bir yandan da iyi oldu; durup dururken NILE’dan bahsetme fırsatı yakaladım, hatta uzun zamandır yazarken en çok keyif aldığım inceleme de sanırım bu oldu.

Hayat enteresan. İlk kez 1998’de dinlediğim NILE’ın bu ilk albümünde yer alan bir şarkı yıllar sonra bu sene içerisinde de karşıma çok farklı biçimde çıktı. NILE bu albümdeki “Ramses, the Bringer of War” adlı şarkısının büyük kısmını İngiliz besteci Gustav Holst’un 110 yıl kadar önce yazdığı “The Planets” adlı eserinin “Mars, Bringer of War” adlı bölümü üzerine kuruyor. Ne tesadüftür ki ben de bu sene içerisinde bir film müziği için bu eserin ilk iki buçuk dakikalık kısmını gitara uyarlayarak kaydettim. Elektro gitarla, ama elbette ki NILE’ın yorumu kadar sert değil. Sonuçta film bu, insan izleyecek.

Yaaa işte… İlk dinlemede burun kıvırdığın o NILE, aradan geçen 27 yıl ve bir anda kendini İstanbul’da bir stüdyoda, NILE’ın da kullandığı o 110 yıllık besteyi kaydederken buluyorsun.

Sırf bu yüzden bile benim için özel bir albüm “Amongst the Catacombs of Nephren-Ka”. Hem ilk seferde anlayamadığım hayvanlığıyla hem lafımı bana bir güzel yedirmesiyle hem de 1900’lerin başlarında yazılmış bir eser üzerinden dönen ve 27 yıllık yapım aşamasına sahip tatlı bir tesadüfle…