ION DISSONANCE, THE RED CHORD incelemesinde de bahsettiğim gibi 2002-2007 arasındaki beş yıllık Kuzey Amerika dellenmesi sırasında üç tane ruh hastası albüm çıkaran, kariyeri boyunca kısıtlı ve kemik bir kitleye hitap etmiş özel bir grup.

THE DILLINGER ESCAPE PLAN, THE TONY DANZA TAPDANCE EXTRAVAGANZA ve ortak özellikler taşıdığı birtakım oluşumlar olsa da bu grupların dinleyicileri tarafından bile bilinmiyor olması olası bir grup olan ION DISSONANCE, bunu da özellikle “Solace”la birlikte kullanmaya başladığı deathcore ve Groove unsurlarına henüz girmediği ilk albümü “Breathing is Irrelevant”ta görülen bazı deliliklere borçlu.

THE DILLINGER ESCAPE PLAN’in mathcore kavramını daha geniş bir kitleye yaydığı muazzam ilk albümü “Calculating Infinity”yi seven kitlenin bir kısmı ION DISSONANCE’tan haberdardır, dinliyordur, ama tahminim “Ire Works” ve sonrası THE DILLINGER ESCAPE PLAN’ciler için bile ION DISSONANCE varlığından çok da haberdar olunmayan bir gruptur.

Bu özelliğiyle yakın zamana kadar çok çok az bilinen ancak son dönemde biraz daha adını duyuran CAR BOMB’la veya bu albümden bir yıl sonra çıkardıkları “Ideas of Reference” ile bambaşka bir manyaklığa imza atan PSYOPUS ile muadil görülebilir.

“Breathing is Irrelevant” işini 32 dakikada gören bir mathcore/grindcore albümü. Baştan sona vıcık vıcık adrenalin ve kortizol salgılatan, kendi içerisinde panik ataklar, bipolar bozukluklar, şizofreni, öfke nöbetleri yaşayan albüm ION DISSONANCE’ın bundan 22 yıl önce, daha ilk albümünden nasıl bir psikopat olduğunu göstermesini sağlamıştı.

Bu tarz albümlerin örneklerini artık daha sıklıkla görsek de bundan 22 yıl önce çıkan ve grubun ilk albümü olan “Breathing is Irrelevant”ın bu duruşuna dikkat çekmek gerekiyor. Albümü dinlemeye başladığınız andan itibaren, grubun sadece müziğiyle değil şarkı sözleriyle de çok uç bir noktayı hedeflediğini görüyoruz.

Örneğin albümün açılış şarkısı “Substantial Guilt vs. the Irony of Enjoying”de resmen kadına şiddet üzerinden ilerleyen bir olayı anlatıyor. Bu sözler gerçek bir olaydan ilham alınarak mı yazıldılar bilmiyorum, ama ION DISSONANCE’ın daha ilk albümünün ilk şarkısından çok acımasız bazı şeyleri aşırı detaylı ve kendilerini hiç sansürlemeden anlattıklerı kesin. Bir kızla karşılaşmasından bahseden sözlerden atlaya atlaya ilerleyeceğim:

“Hiçbir şeye doğru gittiğim bir sırada hayatıma girdi
Saflıkla dolu bir melekle karşılaştığımın farkındaydım
Ve bu süreçte hemen anladım ki, onu hak etmiyordum
Hiçbirimiz onu hak etmiyorduk

Eğer bu saflığı deneyimleyemeyecek ya da ona sunamayacaksam
En azından bunu ondan almayı ve hayatına son vermeyi denemeliydim
Ve bunu yaptım
Neden bilmiyorum ama yaptım

Suratını korkunç şekilde deforme edene kadar, şiddetle yumrukladım
Akan kanlar eşliğinde öldü, her açıdan korkunçtu

Ardından dökülen tüm dişlerinin yerine
Keskin cam parçaları yerleştirdim
Küçük ağzındaki diş etlerine zorla saplayarak
Her bir dişin yerine jilet gibi keskin bir cam parçası…

Peki neden gülüyordum?
Kahkahalarımla çığlıkları birbirine uymuyordu
Evet, suçlu hissetmeliydim
Ancak nasıl olduysa bu yaşanmadı”

İşte bu sözleri yazabilen adamların yaptığı müzikten ne hayır gelirse, “Breathing is Irrelevant” da o kadar hayırlı bir albüm.

CAR BOMB vokalisti Michael Dafferner’ın 2011’de çıkan ve bin bir türlü derde göğüs gerip tüm bunların karşılığında çok az maddi getiri sağlayan teknik müzikler yapmanın altında yatan mantığı sorguladığı, pek çok grupla röportajları içeren “[Why_You_Do_This]” adlı filmde de bahsedilen “kendini bu şekilde ifade etme, bunu yapmak zorunda hissetme” gibi şeyler, ION DISSONANCE’ın tüm kariyeri ve dolayısıyla “Breathing is Irrelevant” için de geçerli. Zaten bence en çok da bundan, yani çok kısıtlı bir kitleye hitap eden ve asla geniş kitlelere yayılmayacağı en başından belli olan bu tarz bir şeyi “yapmak zorunda hisseden” beş adamın bu mantalitede buluşması ve böyle bir albüm yapması.

Zaten tüm bunları değerli ve saygıdeğer kılan en önemli konu da bu.