Doksanlarda DOMINUS’la çıkardığı dört albümü, EP ve demoları da eklersek 1992 yılından beri her iki, üç senede bir mutlaka bir şeyler yayınlayan Michael Poulsen, 2021’de “Servant of the Mind” ile pek çok insana göre VOLBEAT’in en iyi albümlerinden birini çıkarmış, ardından soluğu sert sularda almış ve 2023’te de death metal projesi ASINHELL’in ilk albümü “Impii Hora”yı ortamlara salmıştı.

Poulsen bu özelliğiyle, yani radyo dostu şarkılar yapıyor olmasına rağmen özünden kopmamasıyla, death metal sevgisini sürekli vurgulamasıyla, “Mary Ann’s Place” diye şarkılar söylerken konserlerde HELLHAMMER, DEATH, BOLT THROWER, DARKTHRONE tişörtleri giymesiyle metal kitlesinin geneli için “adam” kategorisine alınmış bir isim.

ASINHELL’in albümünün ardından da iki yıl geçti ve Poulsen ile arkadaşları şimdi de yeni VOLBEAT albümü “God of Angels Trust” ile karşımızdalar.

İlk söylemek istediğim şey, VOLBEAT’in bu albümde farklı dinamiklerini en uç noktalarında sunuyor olduğu. VOLBEAT dendiğinde akla gelen ne varsa hepsi “God of Angels Trust”ta var ve hepsi de grubun bugüne dek en üstüne basa basa sergilediği şekilde karşımıza çıkıyor. VOLBEAT’in heavy metal tarafı var, hard rock tarafı var, rockabilly tarafı, groove metal tarafı, rock ‘n’ roll tarafı, hatta death metal olmasa da death metal seven birinin yazdığını hissettiren bir tarafı var.

Bu dinamiklerin öne çıkması muhabbetinden dolayı, normalde çok nadir yaptığım bir şeyi yapıp albümü şarkı şarkı değerlendirmek istiyorum. Bu sayede bu dinamik sivriltme işini daha iyi anlatabilirim diye düşünüyorum.

“God of Angels Trust” bu açıdan bakınca dinamiklerin sivrildiği bir çalışma. Albüm “Servant of the Mind”daki “Say No More” tarzı, sertlik ve melodiyi bir arada sunan “Devils Are Awake” ile başlıyor ve gerekli benzini pompalayarak dinleyiciyi havaya sokuyor. “By a Monster’s Hand”de ise “Beyond Hell / Above Heaven”daki “Who They Are”ı aklıma getiren phrygian mod melodilerle ilerliyoruz. Poulsen bu şarkıda farklı vokal fikirleri de deniyor. Mesela “And it goes on and on and on” kısmının sonundaki “on”u namelendirdiği yerde birkaç saniyeliğine SYSTEM OF THE DOWN’ın “Radio/Video”sunda “…with Danny and Lisa” dediği yeri duyar gibi oluyoruz. Umarım anlatabilmişimdir.

Muhtemelen albümde adıyla en alakasız şarkı olan “Acid Rain”de ise VOLBEAT’in şekerlemeli, tatlış taraflarının öne çıktığı, bir gençlik filminde esas kızla esas oğlanın birbirlerine âşık olduğu görüntüler montajının arkasında çalabilecek türde, aydınlık ve umutlarla dolu bir şarkı. Albümün sertlikten en uzak şarkısı ve buna rağmen favorilerimden de biri. Hemen ardından albümün en thrashy, en groovy, en death metal dinleyicisi tarafından yazılan şarkısı “Demonic Depression” geliyor. İlk bakışta dümdüz, fikir kıtlığı çeken bir şarkı olarak gözükse de nefis nakaratıyla işi götürüyor.

Sonra bence albümün en özellikli, en yaratıcı, en başarılı şarkısı olan “In the Barn of the Goat Giving Birth to Satan’s Spawn in a Dying World of Doom”a geliyoruz. Poulsen bu şarkıya direkt Elvis Presley worship’le başlıyor. Öylesine Elvis’si başlıyor ki az sonra bir şeylerin patlayacağını, grubun bundan sonra her konserinde mutlaka çalacağı bir şarkı dinlemekte olduğunuzu hissediyorsunuz. Şarkıyla ilgili hoşuma giden şeylerden biri, Poulsen bu Elvis personasıyla “Pleading agony from the wagons plague of Christ, Chanting masquerade, the crooked souls on fire” gibi söyler söylemesi. Ardından çok tatlı bir rifle birlikte ateşi yakıyorlar ve “Groove metal yapan BLACK SABBATH” bile diyebileceğim tarzda hem sludgy hem melodik dokunuşlarla akıp gidiyor. Albümü ilk dinleyişimde, bir sonraki şarkıya geçmeden durdurup gitarda çıkardığım tek şarkı da bu oldu. Dinlemesi de çalması da çok keyifli.

Benzerlerini çok duyduğumuz fazlaca tahmin edilebilir yapılı “Time Will Heal”den pek bir şey bulamadım, ancak hemen ardından gelen “Better Be Fueled than Tamed” de albümün en dikkat çekici işlerinden biri. Saf rock ‘n’ roll başlayıp aralara metalci fikirler arttıktan sonra dümdüz SLAYER’a bağlanması gibi enteresan olayları var. Albümün en uzun şarkısı “At the End of the Sirens”ı epey denediysem de pek tutamadım. “Lonely Fields” ise VOLBEAT’in yarı ballad işindeki ustalığını sadece ufak bir vokal vurgusuyla karakter kattığı nakaratı sayesinde gösteren bir şarkı. Tümüyle çok başarılı olduğunu düşünmüyorum, ama “Those lonely fields in the night”lardaki vokal yazımı sayesinde kendini belli edebiliyor.

“Enlighten the Disorder (By a Monster’s Hand Part 2)” güzel fikirler barındıran, genel olarak beğendiğim, ama bence daha iyi olabileceği bazı anlardaki bazı tercihleriyle kendini sınırlandırıyormuş gibi gözüken bir şarkı. Bir dinleyici olarak bazı riflerdeki bazı nota tercihlerinin şarkının önünü açılabilecek bazı fırsatları değerlendirmediğini düşünüyorum, böyle olunca da dinlerken içimde bir kaçan gol hissiyatı oluşuyor. Yine de albümü sıkıntısız şekilde, kendine has bir atmosfer yaratarak kapatan bir parça.

Böylece albüm sona eriyoruz. Bana kalırsa grup bu albümde “Acid Rain”, “Demonic Depression”, “In the Barn of the Goat Giving Birth to Satan’s Spawn in a Dying World of Doom” ve “Better Be Fueled than Tamed” özelinde VOLBEAT’i VOLBEAT yapan her şeyi bastıra bastıra sergiliyor, VOLBEAT’le ilk kez “God of Angles Trust” vesilesiyle tanışan birinin VOLBEAT’in ne olduğunu tam olarak anlamasını sağlıyor. Diğer şarkılar arasından bazıları, atıyorum “Servant of the Mind”a da konabilecek, orada olsa sırıtmayacak şarkılar, ancak bu adını andıklarım bence “God of Angels Trust”ın karakterini belirleyen bileşenler ve sadece bu albüme aitler. Bakış açısına, grubun geçmişte yaptıklarına ilişkin düşüncelere göre elbet farklı yorumlar yapılabilir.

Buradan yola çıkarak hesap kitap yaptığımda, ben “God of Angels Trust”ın iyi bir albüm olduğunu düşünüyorum. Bence çok iyi değil, VOLBEAT’in kariyeri açısından büyük bir önem taşımıyor, ama VOLBEAT’in neden eşsiz olduğunu gösteren yeterli materyali de içeriyor. Sertlikse sertlik, radyo dostluğuysa radyo dostluğu, çeşitlilikse çeşitlilik, hepsine sahip. Değişmesini isteyeceğim ne var diye bakınca, bence albümde mutlak, herkesçe kabul edilecek, ağızlardan düşmeyecek düzeyde VOLBEAT klasiği denebilecek bir hit yok. Çok iyi, çok keyifli şarkılar var, ama grubun kariyerinde yazdığı en iyi şarkılardan biri dediğim bir şarkı bence yok. Onun dışında bir önceki “Servant of the Mind”dan 17 dakika kısa olma durumu var, 17 dakika dört şarkı demek ve bizi bundan mahrum bırakıyor olmaları bir tık tatsız.

VOLBEAT yaptığı işi, bu tarzı dünyada en iyi yapan gruplardan biri, “God of Angels Trust” da yeterince iyi bir albüm. Beğendim, genel olarak mutluyum, ama umarım 2-3 yıl sonra çıtayı yükselterek devam ederler.

Son bir not olarak da hayatta en sevdiğim melodik death metal albümlerinden biri olan “As Night Conquers Day“de imzası olan eski AUTUMN LEAVES/THE ARCANE ORDER gitaristi Flemming C. Lund’un albümdeki altı şarkıda lead gitar çalmış olmasından, yıllar sonra dünya çapında dinlenen bir işte yer almasından dolayı da mutluyum.