Kırk dört yıllık ahir ömrümün son yirmi altı yılında, yani yarısından fazlasında en çok dinlediğim gruplardan biri olan THE HAUNTED’dan bahsedecek olmak, benim için herhangi bir gruptan bahsetmekten farklı bir anlam taşıyor. Bunun birkaç sebebi var. En önemlisi, şu anda bu satırları okuyor olmanıza bile 2004 yılında çıkan “rEVOLVEr” albümü hakkında ekşisözlük’e yazdığım bir entry’nin vesile olması. O entry’nin akabinde tanıştığım insanlar vesilesiyle metal basına girmiş ve nasıl olduysa hayatımın her alanı bir şekilde bundan etkilenmişti.

Hayatımda yazdığım ilk albüm yorumunun 2000 civarlarında AT THE GATES – “Slaughter of the Soul” için olduğu da hesaba katarsak Björler kardeşlerin üzerimdeki emeklerinin büyük olduğunu söylersem herhalde abartmış olmam. AT THE GATES dağıldıktan sonra, bir 1997 akşamı internette gezinirken eski AT THE GATES üyelerinin yeni bir grup kurduğu haberini görmem, sonrasında the-haunted.com adresinde konan “Hate Song” demosuyla yerle yeksan olmam… Geçmiş zaman.

Kariyerine son derece gaz, akılda kalıcı bir melodik death/thrash metal kimliğiyle başlayan THE HAUNTED üç kusursuz albümün ardından tarzında bazı değişikliklere gitmiş ve Peter Dolving ile Marco Aro arasında gidip geldiği uzun bir sürece girmişti. Sonrasında grubun Dolving’in yönlendirmesiyle eski agresifliğini terk etmesi, duygusal taraflara girmesi, Anders Björler’in ayrılığı falan derken son on yıldır Anders Björler’siz ve Ola Englund’lu kadrosuyla grup kariyerine devam ediyor.

Ola’yı insan olarak sevsem de FEARED’da yaptıklarının da THE HAUNTED’a olan katkılarının da büyük hayranı değilim. Groovy şeyler yazıyor ve genel olarak da elbette ki yetenekli bir insan, ancak THE HAUNTED’ı THE HAUNTED yapan riflerin Björler sonrasında devam etmemesinden dolayı bir süredir burukluk yaşamakta ve grubu %90 oranında ilk üç albüm odaklı dinlemekteyim.

Bu uzunca açılışın ardından günümüze gelirsek, THE HAUNTED çok da içselleştiremediğim “Exit Wounds” ve “Strength in Numbers”ın ardından şimdi de “Song of Last Resort” ile karşımızda. Ne yalan söyleyeyim, önceki iki albümden dolayı yeni albüm için büyük heyecan duymuyordum ve çıkan single’ları da sadece olumlu yönde adımlar olarak değerlendirmiştim. Nihayet birkaç gün önce albüm çıktı ve o günden beri sürekli olarak dinlememin sonucunda söyleyebilirim ki, “Songs of Last Resort” bence “Versus”tan bu yana, yani son on yedi yıldır çıkan en iyi THE HAUNTED albümü.

Bu düşünceme dair farklı yorumlar olabilir, zira “Versus”, hatta “The Dead Eye” grubun bazı dinleyicileri tarafından geri planda görülüyor. Lakin ben bu iki albümün de THE HAUNTED’ın en iyi şarkılarından bazılarını barındırdığını düşünüyorum ve biraz haklarının yendiğine inanıyorum. Eğer bu iki albüm sizde koşmuyorsa, siz üstteki paragrafın son cümlesini son yirmi bir yıl olarak da değiştirebilirsiniz (“rEVOLVEr”dan da daha iyi olduğunu düşünmeyeceğinizi varsayarak).

“Songs of Last Resort”u bu şekilde görmemin, yani en azından Ola’lı dönemin en iyi THE HAUNTED albümü olduğunu düşünmemin temel sebebi, “Songs of Last Resort”un Ola’nın THE HAUNTED’ın beste karakterini en iyi yansıttığı ve FEARED’daki yazım tarzını THE HAUNTED’a taşımadığı albüm olması. Şarkılar Patrik Jensen (5), Ola Englund (5) ve Jonas Björler (3) arasında eşite yakın düzeyde yazılmış ve üçü de ortak bir THE HAUNTED kimliğini yansıtmayı başarmış.

“Songs of Last Resort” bu yönüyle THE HAUNTED’ın en kavgacı, adrenalinli, ağzından salyalar saçan işlerinden biri ve bunu körlemesine bir agresyonla değil de ne yaptığını bilir bir şekilde yapması albümün bu denli takdir edilir, arkasında durulur ve sevilir olmasını sağlıyor. Bu ne yaptığını bilirliğin temel sebebi grubun ilk üç albümdeki THE HAUNTED köklerine dönmüş olması. Bunu yapmak için kullandıkları şeylerin başında grubun prime döneminde bu kadar iyi olmasını sağlayan başlıca şeyler olan rifle geliyor. Elbette ki bir Anders Björler rifi saniyesinden kendini belli eder ve THE HAUNTED özelinde en çok öne çıkan riflerden de Anders sorumluydu. Ne var ki Jensen de bu albüm için son derece karakteristik, grubun özüne sadık rifler yazmayı başarmış. Esasında THE HAUNTED’a yönelik sevgime ve bağlılığıma baktığımda da bununla bağdaşan bir konu görüyorum. Şöyle ki ilk üç THE HAUNTED albümündeki tüm şarkıları ayıla bayıla gitarla çalıyorken, istisnasız hepsini çalmak istiyorken, albümler devam ettikçe bu şarkıların sayısının giderek azalmaya başladığını görüyorum. Misal gitarımı elime aldığımda “rEVOLVEr”dan sıklıkla çaldığım belki de tek şarkı “All Against All”, “The Dead Eye”dan “Flood”, “The Medication” ve “The Fallout”, “Versus”tan “Pieces” ve “Rivers Run” iken sonraki üç albümde gitarla çalma isteği doğuran bir şarkı olamadı. “Songs of Last Resort”ta ise daha ilk dinlemeden şu rifi çıkarayım, şu şarkıyı komple çalayım diye düşündürten birden fazla şarkı oldu.

Albüme baktığımda THE HAUNTED’ın burada agresifliği ve daha melodik taraflarını bir arada sunduğunu görüyorum. “To Bleed Out” gibi Jensen imzalı ve trafik olarak “Hollow Ground”ı hatırlatan daha melodik şarkıların yanı sıra Jonas Björler’in yazdığı ve MOTÖRHEAD worship’le başlayan “Unbound” gibi şarkılar da var. Diğer yandan “Warhead”de Jensen’in olmazsa olmaz SLAYER referanslarını görüyor, adını görünce ahah diye güldüğüm “Hell is Wasted on the Dead”de ise THE HAUNTED’ın ilk albümündeki Dolving’li hardcore kafalarını anımsatan meydan dayağı tarafına tanık oluyoruz. Aynı boyun kırmalı hardcore groove’larını sonradan SLAYER dokunuşlarıyla ve THE HAUNTED’a özgü arpejlerle renklenen “Collateral Damage”da da duymak mümkün. Yumruk gibi şarkı. Ola’nın yazdığı enstrümantal “Blood Clots”ı “One Kill Wonder”daki “Demon Eyes” gibi kullanan grup, o şarkıdan sonra giren “Urban Predator” manyaklığı gibi buraya da albümün en gaz işlerinden “Salvation Recalled”u koyuyor. Albümdeki enteresan şarkılardan biri de tekinsizliğiyle bana “The Dead Eye” dönemi Dolving’li psikopatlıkları anımsatan ve ana rifi itibarıyla GHOST “Cirice” esintileri taşıyan yine Ola elindne çıkma “Labyrinth of Lies”. Yine “The Dead Eye”, “Unseen” izleriyle başlayan ve albüme adını veren kapanış şarkısının da albümün genelinden farklı duran dinamiklere sahip.

Tüm bu vahşetin daha vahşi, akılda kalıcı bölümlerin daha vurucu olmasını sağlayan unsurların başında Marco Aro’nun esasında çok da karakteristik gibi gözükmeyen ama THE HAUNTED’a çok şey katan acımasız, tavizsiz vokalleri geliyor. Kendisi kral bir abimiz ve Dolving’li dönemi ne kadar çok seviyorsam Aro’lu THE HAUNTED’a da bir o kadar bayılıyorum. Grubun birbirinden ayıramayacak kadar çok sevdiğim üç albümünden ikisi olan “Made Me Do It” ve “One Kill Wonder”da da Aro imzası var. Normalde çok büyük bir Per Möller Jensen hayranıyım ve THE HAUNTED’ın en iyi davullarının ondan çıktığını düşünüyorum. Adrian’ı da AT THE GATES’ten dolayı seviyorum elbet, ancak Möller Jensen’in Lombardoesque tarzından dolayı özellikle ataklar ve yaratıcılık noktasında bence en iyisi o. Yine de 55 yaşındaki Adrian Erlandsson da bu albümde gayet gaz ve eforlu çalıyor ve “Songs of Last Resort”un gücüne güç katıyor. Jonas Björler’in basları önceki THE HAUNTED albümlerine nazaran çok daha ön planda ve özellikle kapanış şarkısında zaman zaman başrole soyunuyor. Gitarlardan yukarıda bahsettim, onlar da özellikle şarkılar arasında akort farklılıklarıyla şarkıların farklı dinamiklerini daha iyi vurgulayabiliyorlar. Albümün büyük kısmı C standart iken 8-11 arası şarkılarda D standart kullanarak sert şarkıları C standart ile daha sert tınlatmayı başarmışlar.

Tüm bunlarla birlikte “Songs of Last Resort” bir THE HAUNTED dinleyicisini çok büyük oranda memnun edecek son derece iyi bir albüm. THE HAUNTED’ı THE HAUNTED yapan dinamiklerin Anders Björler gibi bir allahın yokluğunda bu kadar iyi kullanmaları, Jensen’in önceki iki albüme kıyasla çıtasını yükseltmesi, Ola’nın THE HAUNTED karakterini ilk kez bu kadar iyi yansıtacak şekilde beste yapması ve prodüksiyonundan momentumuna pek çok şeyin yerli yerine oturmasıyla albüm groove’uyla gazıyla duygusuyla meydan dayağıyla her türlü tatmin ediyor, coşturuyor.

Canımsın THE HAUNTED.