Bazı kadro değişikliklerinin ne kadar faydalı olduğunu görmek için FALLUJAH’a bakın. İlk dört albümlerinde bence tam olarak beklentiyi karşılayamayan, çok yetenekli olmalarına rağmen akılda kalıcı ve uzun ömürlü şarkılar yazma konusunda sıkıntı yaşayan teknik/progresif death metal grubu FALLUJAH, 2022’de vokalistini, ritim gitaristini ve basçısını değiştirmiş ve grubun esas adamı Scott Carstairs öncülüğünde bence en iyi albümleri olan “Empyrean”ı o sene çıkarmıştı.

“Empyrean”daki şarkılardan komple Carstairs sorumluydu ve belli ki köklü kadro değişikliğinin verdiği gaz ve ilhamla FALLUJAH’nın o güne kadarki en tutkulu albümünü çıkarmışlardı. Bu kez yeni elemanlardan ritim gitarist Sam Mooradian da albümdeki sekiz şarkının yarısına besteci olarak katkı yapmış ve böylece “Xenotaph” FALLUJAH’nın çıtayı kesinlikle düşürmediği bir diğer iyi, hatta çok iyi albüm olarak raflardaki yerini almış.

Grubun ilk dört albümünü bir türlü benimseyememiş olmamın sebebini yukarıda söyledim. Bunu biraz açacak olursam, FALLUJAH ile ilgili temel sıkıntım, adamların çok fazla şey yapmalarına, müziklerine bir dolu fikir katmalarına rağmen yeterli değeri ortaya çıkaramamalarıydı. Çarpıcı kapaklar, delişmen sololar, çok üst düzey davulculuklar, birbiri ardına gelen rifler, iyi prodüksiyonlar, ancak albüm bittiğinde ve tekrar tekrar dinlemeler sonucunda elde kalan şey beklentinin altında kalıyordu.

“Empyrean”da olduğu gibi “Xenotaph”ta da gördüğümüz ve yüzümüzü gülümseten şey, grubun üst düzey teknik beceri, kompleks şarkı yapıları ve bir dolu fikir kullanmaktan vazgeçmeden altı daha dolu, daha uzun ömürlü ve çok daha akılda kalıcı şarkılar yapmayı başarıyor olması.

“In Stars We Drown” adlı intro şarkının ardından “Kaleidoscopic Waves”, “Labyrinth of Stone”, “The Crystalline Veil” üçlüsü arka arkaya “Xenotaph”ın gayet güçlü bir açılış yapmasını sağlıyor. Grubun albüm kapaklarıyla birlikte gelen soyut, fantastik, masalsı, dünya dışı atmosferi, müzikten kompleks yapılar ve daha minimal dokunuşların kontrastı sayesinde içi bir dolu dinamikle dolu bir müzik hüviyetinde karşımıza çıkıyor.

Albüm öncesi yayınlanan single’lardan biri olan “Step Through the Portal and Breathe” ve sonrasındaki üç şarkı da aynı şekilde albümün güçlü ve ayakları yere sağlam basan kimliğini daha da güçlendiriyor. FALLUJAH özellikle gitar yazımı konusunda albümde şov yaptığı için kimi dinleyiciler “Xenotaph”ı ilk dinlemeden çok sevebilir, bazı dinleyiciler ise biraz konsantrasyon dağınıklığı şeklinde okuyabilirler. Ne var ki grubun yansıttığı güce ve tutkuya odaklandığınızda FALLUJAH’nın tıpkı “Empyrean” gibi burada da artık çok daha olmuş bir grup olduğunu hissettiriyor.

Bu olmuşluğun en net göstergesi de şarkı trafiklerinde, akıcılıkta ve akılda kalıcılıkta yatıyor. Son iki albüme kadar geliştirdikleri ama bence tam olarak olduramadıkları pek çok konuda artık neredeyse gövde gösterisi yapmaya hazır durumdalar ve modern progresif death metal bağlamında artık ciddi anlamda güven veriyorlar.

Böylece FALLUJAH kadro değişikliği sonrası net şekilde seviye atladığı “Empyrean”da yaptıklarının tesadüf olmadığını, artık kendilerini bu kalibrede değerlendirmemiz gerektiğini gösteren bir albüme imza atıyor. Grubun “Empyrean” öncesini dinleyip tutmadıysanız, bu yüzden de “Empyrean”ı dinlemeye tenezzül etmediyseniz, FALLUJAH artık başka seviye bir gruba dönüşmüş durumda. Müzik tarzı, genel havası aynı, ama performanslar, şarkı yazımı, iddialılık, fikir çeşitliliği noktalarında artık net şekilde daha üstün bir grup konumundalar.