2025 yılında heyecan verici thrash metal dinleyebiliyor olmak güzel bir şey. Türün büyüklerine baktığımızda pek çoğunun ortalama ve ortalama altı işler yaptığını, arada bazı sürprizlerle mutlu olmaya çalıştığımızı görüyoruz. Bugün bahsedeceğimiz albüm on yedi yıldır piyasada olan ve istikrarlı şekilde iyi albümler çıkaran İtalyan grup GAME OVER.

Inter’in Şampiyonlar Ligi’nde finale çıkmasının şerefine incelemesini öne aldığım yeni albümleri “Face the End”de GAME OVER’ı son derece enerjik, gaz ve sevilesi tarzda bir thrash metal icra ederken görüyoruz. Tamamen 80’ler Bay Area thrash’ine dayanan müzikleri rif tarzı olarak herhangi bir grubun izinden gitmeyen ve thrash metalin klasikleşmiş unsurlarını çok iyi performanslar eşliğinde sunan bir yol izliyor. Albüm baştan sona rif geçidi şeklinde ve prodüksiyonun kusursuzluğu sayesinde kendini dinlettikçe dinleten bir havası var.

GAME OVER’ın karakterini belirleyen şeylerin başında Danny Schiavina’nın vokalleri geliyor. Kendisi çok net görüleceği üzere James Hetfield ekolünü takip ediyor ve bu tercih sayesinde müziğin dinamizmi, gücü, her bir şeyi daha çekici hâle geliyor. Grubun genel tarzı da gayet cüretkâr, patlamaya hazır ve atılgan olduğundan ortaya çıkan şey her açıdan cayır cayır oluyor.

Vokallerden devam edecek olursak, Schiavina’nın vokallerinde taklitten ziyade yoğun bir etkilenme, hatta saygı duruşu havası seziyoruz. Böyle olunca da ortaya EVILE düzeyinde bir METALLICA’cılık oynama veya TRIVIUM’un “The Crusade”de yaptığı tarzda bir METALLICA emülasyonu çıkmıyor ve bu sayede hem “ne büyüksün METALLICA” hem de “çok iyisin GAME OVER” duygularını bir arada yaşıyoruz.

“Face the End” her şeyiyle otantik, thrash metalin köklerine sadık bir albüm. Ed Repka worship kapağındaki parlak renk paletinden tutun da beste yapılarına kadar iyi bir thrash metal albümünün sahip olması gereken her şeye sahip ve yukarıda bahsettiğim prodüksiyon konusu gerçekten de albümü birkaç basamak yukarıya taşıyacak kadar iyi. Capcanlı, kütür kütür bir thrash metal albümü dinliyorsunuz ve bunu anlamlı kılan yaratıcı riflerle dolu besteler de eklenince her şey daha da güzelleşiyor.

Albümle ilgili olumsuz bir şey var mı diye düşündüğümde göze çarpan pek de bir şey göremiyorum. Belki sadece otuz iki dakika sürmesi söylenebilir ve şu devirde bir albümün kısalığından şikâyet etmek, o albümle ilgili söylenebilecek en büyük iltifatlardan biri. Dolayısıyla “Face the End” ciddi anlamda 2025’in en iyi thrash metal albümleri listesinde en üst sıraları zorlamayı başarıyor.

Özellikle İtalyan grupların zaman zaman sıkıntı çektiği İngilizce telaffuz konusu bile GAME OVER özelinde karşımıza çıkmıyor. Bu tarz bir dert olsaydı en çok göze batacağı şarkı olan thrash metal ballad’ı “Crimson Waves”de hiç böyle bir olumsuzluk olmamasını geçtim, adamlar büyük bir grup yapsa epey övülecek düzeyde iyi bir thrash ballad’ı yapmayı, bu çok daha kolay olmayan görevin altından başarıyla kalkmayı bilmişler. Bu gibi detaylar da eklenince, albümün zaten çok iyi olduğuna dair düşünceler iyice güçleniyor ve GAME OVER her anlamda zafere ulaşmış oluyor.

GAME OVER “Face the End”de gözle görülen ve kulağa çarpan her şeyi doğru yapıyor ve kendi adıma konuşursam eleştirecek neredeyse hiçbir şey bulamadığım bir albümle 2025’in en iyi thrash metal albümü adaylarından birini yaratıyor. Başta METALLICA’nın prime dönemlerini sevenler olmak üzere capcanlı, iddialı, hiçbir şeyini sakınmayann taş gibi bir thrash metal albümü dinlemek isteyen herkese öneriyorum.