2019 yılında çıkan “Cosmicism”i ilk dinlediğim anı hatırlıyorum…

“The Omniscient” girer girmez ne oluyoruz demiş ve özellikle şarkının ilk iki buçuk, üç dakikasında resmen büyülenmiştim.

“Cosmicism” müthiş bir albümdü ve o güne dek grupla tanışmayan bir dolu insanı THE GREAT OLD ONES dinleyicisi yapmıştı.

Grup o albümde müthiş bir tutku, iştah, kararlılık ortaya koymuş ve black metalin hem doksanlar hem de 2000’lerdeki çeşitli güzelliklerini bir arada sunmuştu.

THE GREAT OLD ONES çeşitli mecralarda post-black metal olarak geçse de bunun doğru olmadığını, post unsurlara da yer verseler bile direkt bu şekilde etiketlenmemeleri gerektiğini düşünüyorum.

THE GREAT OLD ONES başka pek çok grup gibi black metalin farklı unsurlarından yararlanıyor, ancak temel olarak bir alt türe indirgenmesini mantıksız kılacak düzeyde geniş perspektifli bir black metal yapıyor.

“Kadath”ta grubu hem kendine has birtakım hareketlerini yaparken hem de müziğindeki değişken yapıyı artırırken görüyoruz.

Baştan sona tremolo gitarlara abanan standart doksanlar black metali THE GREAT OLD ONES’ın işi bir albüm değil karşımızdaki.

Müziklerinde rifler ve katmanlı gitarlar ön planda ve bunu yeri geldiğinde clean gitarlarla atmosfer yaratmak veya daha melodik pasajlara girmek gibi olaylarla süsleme yoluna gidiyorlar.

Grubun müziğine dair en sevdiğim şey yaratmayı başardıkları yoğunluk. Duyguyu, yoğunluğu, gücü nasıl vereceklerini çok iyi biliyorlar ve bu sayede tek boyutlu dümdüz bir müzik yapmanın yakınından bile geçmeden THE GREAT OLD ONES’a özgü bir kimlik ortaya koymayı başarıyorlar. Bu yoğunluk konusu “Kadath” özelinde daha da belirginleşiyor, zira grup bu albümde önceki işlerine oranla daha rif odaklı, sertleşmeye daha meyilli bir müzik sunuyor, hatta bunların yanına “In the Mouth of Madness”taki gibi gotik rock dokunuşları içeren bir şarkı dahi ekleyip renklendirme yoluna da gidiyor.

Bunu yaparken, yani rifleri arka arkaya dizerken atmosferden de ödün vermemeleri “Kadath”ın kendi içinde sivrilmesini sağlıyor. Bu dengeyi tutturmuş olmaları albümün en büyük artısı ve THE GREAT OLD ONES’ın o oturaklı, iş bilen, diğer pek çok benzerinden ayrılan karakterinin oluşmasına ön ayak oluyor. Diğer yandan “Kadath”ın bir öncesindeki “Cosmicism” kadar özel bir albüm olmadığını düşünüyorum. Bu “Kadath”ın daha kalitesiz veya özelliksiz olmasından kaynaklanmıyor. THE GREAT OLD ONES böyle bir şeyi zaten istese de yapamaz. Bu durumlar, yani bazı albümlerin kendiliğinden ekstra bir değer kazanması, o albümlerle ilgili olarak genelde bilinçli şekilde oluşmayan, zamanın ruhu, grubun bir şekilde yansıttığı ekstra tutku, kendine has belirgin bir ilham ve farklı bir yaratıcılık dokunuşuyla oluşuyorlar ve bu noktadan bakınca grubun “o” albümü de “Cosmicism”di. Doğal olarak kendisinden bir sonra gelen iş de şartlanmış bu psikoloji gereği sadece çok iyi olma mertebesine çıkıyor, ama benim açımdan özel bir yan değer kazanamıyor.

Buna rağmen albümün çok iyi olduğunu tekrardan vurgulayarak kapanışı yapalım. THE GREAT OLD ONES çok iyi bir grup ve doğal olarak “Kadath” da gayet iyi bir albüm. Duyduğum şeye dair çok bir şikâyetim yok ve THE GREAT OLD ONES seven herkesin albümden keyif alacağını düşünüyorum. Albümü çok sevmiş, ancak bayılmamış olma sebebim de muhtemelen psikolojik ve bu da “Cosmicism” gibi bir mükemmellikten sonra çıkmış olmasından kaynaklanıyor. Bu yüzden albüm bende bir tık “Algleymi” sonrasında gelen “Með Hamri” etkisi yarattı. O albüm de aslında çok iyiydi, ama “Algleymi” sonrasında geldiği için bir tık mırın kırın ettirmişti. Sizin kafanızda “Cosmicism” gibi öncel bir hayvanlık yoksa, “THE GREAT OLD ONES o albümde kendi zirvesine ulaştı” gibi bir düşünceye sahip değilseniz “Kadath”ı benden daha fazla da beğenebilirsiniz. Çünkü albüm zaten her türlü iyi, gayet iyi.